Σάββατο, Ιανουαρίου 27, 2007

tatoy- το παιχνίδι σου

ο τέως σύντροφός της έφυγε μαζεύοντας κ το τελευταίο κουμπί που θεωρούσε δικό του. Αυτή γυρνώντας την πλάτη, ψέλισε ‘Πάρτα όλα κ μην ξαναγυρίσεις!’. Εκείνος τα πήρε όλα κ δεν την πήρε στα σοβαρά. Αυτά που τον άφησε να πάρει δεν ήταν μόνο δικά της. Ήταν κ του πατέρα της. Κ των παππούδων της. Κ των παιδιών της. Κ των μελλοντικών παιδιών της. Απλώς, εκείνη τη στιγμή αιμορραγούσε. Για έναν βιασμό, που εκείνος ευθυνόταν. Ο αποχωρισμός του τέως εραστή, ήταν επίπονος. Όχι μόνο για εκείνην, κ τα συντρίμμια της, αλλά κ γι’αυτόν. Ήταν τόσο κακομαθημένος που δεν πίστευε ότι μπορεί να τελειώσει έτσι. Ήταν τόσα πολλά αυτά που μπορούσε ακόμη να της πάρει. Ήθελε να εξασφαλίσει κ το μέλλον του. Τόσα χρόνια εργάστηκε στο εργοστάσιο του πατέρα της. Κοιτώντας πάντα το κέρδος. Το δικό του το συνέδεε έμμεσα κ με το δικό της. Βέβαια οι πράξεις του ήταν βέβηλες. Αλλά δεν τον ένοιαζε. Μετά από χρόνια, η ζωή τα ‘φερε έτσι κ την αντίκρυσε ξανά. Μέσα σε μια αίθουσα δημοπρασίας. Ήταν κ τα δικά της αντικείμενα εκεί. Κ αυτή το ήξερε. Σε μια στιγμή βλέπει το αγαπημένο βιβλίο της, που το είχε εκδόσει ο παππούς της. Ήταν ένα βιβλίο ιστορίας. Ασυναίσθητα ήθελε να ξαναγίνει δικό της. Να ανατρέξει στις σελίδες του. Να διορθώσει ότι κακογραμμένο υπήρχε. Κ γιατί όχι? Να το ξαναεκδόσει. Πριν κάνει την παραμικρή κίνηση, την έπιασαν τα κλάματα. ‘Ελ’ασ’’, της έκανε ο νυν εραστής της. Κ προσπαθούσε να την βγάλει από την αίθουσα.

Πέμπτη, Ιανουαρίου 25, 2007

οβολός της ψυχής

Ο κυρ Μήτσος στα νιάτα του ήταν κοινοτάρχης. Όχι ότι ήταν δημοφιλής. Τον έβγαλαν, όπως λέει, δε βγήκε. Λίγο το σόι της γυναίκας του από τη μία, λίγο το σόι το δικό του από την άλλη. Δεν ήθελε κ πολύ. Σαν άνθρωπος φοβόταν τη μοναξιά. Γι’αυτό έκανε κ 4 παιδιά. Τα χρόνια πέρασαν, οι καιροί άλλαξαν. Τα παιδιά κάποια στιγμή έφυγαν από το χωριό. Σπούδασαν. Έκαναν δικές τους οικογένειες. Αραιά κ πού, πότε ο ένας κ πότε ο άλλος, ανέβαιναν, για να δουν τον παππού πλέον. Είχε κ την ατυχία να χάσει τη γυναίκα του νωρίς. Μόνος του έμενε. Σ’ένα άδειο σπίτι. Άλλοτε βούιζαν τ’αυτιά του από τη φασαρία των παιδιών. Τώρα, ο μόνος που τον επισκέπτεται τακτικά είναι ο Γιωργάκης. Ο Γιωργάκης δεν είναι μικρός, όχι. Απλά έτσι τον φωνάζει ο κυρ Μήτσος. Χαϊδευτικά. Ούτε τον γνώρισε τυχαία. Είναι ένα από τα παιδιά που δουλεύουν με το πρόγραμμα ‘Βοήθεια στο σπίτι’. Το πρόγραμμα αυτό με τους κοινωνικούς λειτουργούς κ ψυχολόγους, που πάνε κ στα χωριά. Χτες, του είπε ο Γιωργάκης, θα σταματήσει να ‘ρχεται. Γιατί την κόβει την επιδότηση το κράτος. Κ οι δήμοι αρνούνται τόσο κόστος. Ο κυρ Μήτσος σήμερα δε σηκώθηκε απ' το κρεβάτι. Η μόνη σκέψη που στριφογύριζε στο μυαλό του ήταν κ η μόνη του παρηγοριά. Να του δώσει κάτι του Δημάρχου, μπας κ πιάσει τόπο. Αφού η κοινωνική πολιτική έχει μόνο ένα πρόσωπο σ’αυτή τη χώρα. Το χρήμα.

Τρίτη, Ιανουαρίου 23, 2007

αποστόλή

Όσο περισσότερο μιλάω, τόσο λιγότερο καταλαβαίνω. Αυτό μου το έδειξε ένα σπάνιο είδος. Ανθρώπου (κι όμως, υπάρχει!). Στις μέρες μας (εν έτει 2007!). Δε μιλάει (ενώ μπορεί). Όχι επειδή ντρέπεται (το αντίθετο). Από άποψη. Δεν εκφράζεται απερίσκεπτα. Μάλλον δε θα μπορούσε να παίξει ποτέ του θέατρο (εμφανισιακά έχει τα προσόντα, δε λέω). Ίσως όμως κ ναι. Τώρα που το σκέφτομαι, σίγουρα. Θα καθόταν σε μια πολυθρόνα. Κ θα κοιτούσε το έργο. Να διαδραματίζεται μπροστά του. Θα μιλούσε στο τέλος. « Κι εδώ, τελειώσαμε », θα έλεγε. Θα σηκωνόταν. Θα τραβούσε την αυλαία. Μετά θα έφευγε. Ένας τέτοιος άνθρωπος σου δείχνει τον άλλο δρόμο. Όχι του θεάτρου. Της ζωής. Της ποιότητας ζωής, καλύτερα. Αυτής που ξεχάσαμε. Που δεν έχει καμία σχέση με την ελληνική πραγματικότητα. Με την εκφυλισμένη ελληνική πραγματικότητα. Μ’αυτόν το χαρακτήρα, λοιπόν, τον κατατάσσω. Στην άλλη άκρη της γραμμής. Στο συν Άπειρο. Δε σου βγάζει με τίποτα κάτι αρνητικό. Κάτι τέτοιο χρειάζεται κ η χώρα μας. Για τα δελτία ειδήσεων κυρίως. Αλλά, τέτοιοι άνθρωποι σπανίζουν. Γιατί, άραγε?

Τετάρτη, Ιανουαρίου 17, 2007

Βελλεροφόντης

‘Δεν ξέρετε εσείς!’ Αθάνατη ελληνική πραγματικότητα! Ή μάλλον εικονική πραγματικότητα. Ζούμε σ’έναν κόσμο(?) όπου ο καθένας μας είναι ό,τι θέλει να είναι. Σύμφωνα κ με γνωστό ελληνικό blog (τεκμηριωμένα μιλάμε πάντα). Οι μικροί ως Έλληνες (αλλά μεγάλοι ως δημοσιογράφοι) το ξέρουν καλά. Δεν έχεις πάει στρατό? Βγες πρωτοσέλιδο. Μόνο έτσι θα σωθείς. Κ θα διαφημιστείς παράλληλα. Τεράστιο ΘΕΜΑ με την εμπορευματοποίηση του Ι5. ΜΑΘΕ λοιπόν ότι δεν παίζω την παρτίδα που μου έστησες. Είσαι εξουσιαστής, εάν κ μόνο εγώ σου το επιτρέψω. Κλείνοντας την τηλεόρασή σου κλείνω κ το στόμα. Φερέφωνο ηλιθίων? Μάλιστα, αν αυτό μόνο μου/σου/του ταιριάζει. Στην Ελλάδα παρουσιάζεται μόνο μία καινοτομία. Να καυτηριάζει τη λούφα ο αρχιλουφαδόρος. Άντε δεν ντρέπεται αυτός. Γιατί δεν ντρεπόμαστε εμείς που τον ακούμε?

Δευτέρα, Ιανουαρίου 15, 2007

στηv μικρή μου

- Το παν δεν είναι ν’αγαπάς? - Όχι. Είναι να νιώθει ο άλλος την αγάπη σου. - Αν αγαπάς κ δεν το λες? - Τότε είσαι εγωιστής. Το κρατάς για σένα. - Κι αν το δείχνω μέσα από πράξεις? - Μπορεί να μην το καταλάβει. - Αν το έχει δεδομένο? - Τότε χρειάζεται κ να το ακούσει. - Κ αν φοβάμαι να το πω? - Μάλλον φοβάσαι ν’ακούσεις να το λες. - Κι αν είναι δύσκολο? - Δεν είναι ανέφικτο. - Δεν ακούγεται περίεργο? - Σε μερικούς καθόλου, σε άλλους πολύ. - Εγώ σε ποιούς ανήκω? - Εσύ θα το κρίνεις. - Πώς να κρίνω κάτι που δεν κατέχω? - Με την καρδιά. - Κι αν υπακούει στις προσταγές της λογικής? - Η λογική υπηρετεί την καρδιά. - Πάντα? - Στις ακραίες περιπτώσεις πάντα.

Κυριακή, Ιανουαρίου 14, 2007

φούλουσα-foolusa

FBI:Fabulous Beautiful Intelligent έγραφε το μπλουζάκι που φορούσε. Τη στιγμή εκείνη ενστικτωδώς, ως βαμμένη ξανθιά, θεώρησα απαραίτητη την τσίχλα. Τα μάτια του φάνηκαν να ψάχνουν. Όταν είδαν το συνδυασμό τσίχλας-μαλλιού, δεν άντεξαν. Είχαν βρει τον κύριο ύποπτο που ζητούσαν. Τα πόδια του αργά κ με αυτοπεποίθηση ακούστηκαν να με πλησιάζουν. ‘Do u have an ID?’, ρώτησε. ‘Ναι’, του απαντάω. Αντί να βγάλω ταυτότητα, βγάζω την τσίχλα μου. Την κολλάω μπροστά στο Beauti κ φεύγω.

Σάββατο, Ιανουαρίου 13, 2007

φως κωλος

‘Τα καλύτερα έρχονται’, ψιθυρίζει. Μία γυαλάδα θαμπώνει τα μάτια μου. Χαμόγελο. Ναι, αυτή η Crest φταίει. Κ ο οδοντίατρος. Που του τέλειωσε το άσπρο. Κ του ‘βαλε αυτό το χρυσό δοντάκι. Περιμένεις. Θα κλείσει δεν μπορεί. Ένα στόμα είναι. Πόσο θα πάρει? Θυμάσαι : Χαμογελάτε είναι μεταδοτικό. Σοβαρεύεις μήπως είναι εξίσου. Τίποτα. Με τη συζήτηση. Να πεις κάτι. Να το σώσεις. Δεν έχεις λόγια. Ανοίγεις το στόμα. Δε σου ‘ρχεται τίποτα. Το βλέπει. Θολώνει. Η λάμψη σε πλησιάζει. Τρομάζεις. Πάει να σ’αγγίξει. Ένα βήμα πίσω. Τώρα! Πεζούλι. Τακούνι. Αυτοκίνητο.Τα χειρότερα πέρασαν.. χωρίς επεισόδια!

Παρασκευή, Ιανουαρίου 12, 2007

ο θάνατος της μορφωσης

Βουνό ή θάλασσα? Δημόσια ή ιδιωτικά πανεπιστήμια? Εκπαίδευση ή κατανάλωση της τσέπης του μπαμπά? Από πότε η παιδεία κατατάσσεται? Λύκειο στο Αρσάκειο ή στο Ζυγός Καβάλας? Πτυχίο Νομικής Αθηνών ή Κομοτηνής? Αυτό μετράει στη μόρφωση? Πόση φθήνια ακόμη?

Τετάρτη, Ιανουαρίου 10, 2007

γυριστρούλα

Δοκιμάστρια καρεκλών. Βαριά δουλειά κ πολυσήμαντη. Απαιτεί ειδικό ντύσιμο, ανάλογο με την εταιρία. Στην προκειμένη περίπτωση κόκκινο μπλουζάκι φούτερ, κόκκινο τσαντάκι (ασορτί με τον τοίχο) κ μπλε αντρικές παντόφλες (τουλάχιστον 4 νούμερα μεγαλύτερες). Δύσκολο πόστο. Απαιτεί εγρήγορση: να δοκιμάσεις όλες τις καρέκλες, πριν αλλάξει η δυναμική του χώρου. Αλλά κ άνεση: μη σε καταλάβουν. Χώρος? τα McDo της Ομόνοιας. Target group? Κάθε καρυδιάς καρύδι. Άλλος φτιάχνει τη δόση του, άλλος τις τσέπες του κ άλλος ...bracelet. Υπάρχουν κ οι παππούδες που ρεμβάζουν. Αυτοί είναι ίσως η καλύτερη περιγραφή της Ελλάδας για το απώτερο μέλλον. Γλώσσες? ποικίλες κ όχι καθαρές. Πίσω ακούγονται αραβογαλλικά, δίπλα αλβανικά κ λίγο πιο πέρα τσέχικα. Υπάρχει κ μία άλλη κατηγορία. Οι άσχετες. Φοιτήτριες που εισβάλλουν στο χώρο, με ξανθιές ανταύγες κ μικρά λοξά τσαντάκια. Ανάμεσα σε όλους υπάρχουν κ οι εξαιρέσεις. Μία κυρία μιλάει στην τηλεόραση κ σε δυο τραπεζάκια μπροστά της. Ένας άλλος είναι με το κράνος του. Θα μπορέσει άραγε να φάει έτσι? Από πίσω οι δημόσιες τουαλέτες της Αθήνας, όταν φυσικά δεν υπάρχει επιτήρηση. Η δοκιμάστρια τα ξέρει όλα αυτά. Φτιάχνει λίγο τον κότσο της κ κοντοστέκεται. Γλυκοκοιτάζει το πόστο των παππούδων κ προχωράει δυναμικά μπροστά. Όλες οι δουλειές, έχουν κ τα καλά τους ;)

Παρασκευή, Ιανουαρίου 05, 2007

εις αγγελάκια

‘απαγορεύεται να απαγορεύεις, ακόμα κ στον παράδεισο’ , μου είχε πει κάποτε ο νονός μου. Δεν πολυκατάλαβα τι μου είπε τότε. Η εξήγηση ήρθε χρόνια μετά. Όταν χρειάστηκε να συμμαζέψω τα ασυμμάζευτα στο mail μου. Είχα απαγορέψει ρητά στον τότε σύντροφό μου να ασχολείται με την προσωπική μου ζωή. Στο τμήμα εκείνο που δεν τον αφορούσε, τουλάχιστον. Το όλο θέμα ξεκίνησε από ένα λάθος μου. Το ρήμα. Ούτε που το κατάλαβα. Μέχρι τη στιγμή που διαπίστωσα την παραβίαση της ρήσης μου. Δε φταίει η Εύα. Ούτε φυσικά ο υπάκουος Αδάμ. Φταίει το ίδιο το φρούτο. Που υπάρχει. Κ τότε ήρθε η φώτιση. Κατέστρεψα το φρούτο. Κ μαζί του χάθηκε κ ο παράδεισος!

Τετάρτη, Ιανουαρίου 03, 2007

ο νέος

ένα παιδί μετράει τ’άσπρα. Πιόνια της σκακιέρας. Είναι λίγα. Φυσικό είναι. Αφού έπαιξε με αντίπαλο την Ωριμότητα. Έχασε πολλά. Αλλά κατόρθωσε να νικήσει. Κ να μπει στον κόσμο των μεγάλων. Καλώς μας ήρθες, λοιπόν. Του χρόνου τέτοια μέρα θα ‘χεις κουραστεί κ γεράσει τόσο, που θ’αφήσεις ένα άλλο παιδί να παίζει στη θέση σου. Καλό ξεκίνημα νέε, Χρόνε.