ω ρε φίλε..

Μια μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και όλες οι αξίες του ανθρώπου. Η Τρέλα αφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανία της πρότεινε να παίξουν κρυφτό. Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε: 'Τι είναι το κρυφτό?» Ο ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία και η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια –την οποία δεν την ενδιέφερε ποτέ τίποτα- να παίξουν κι αυτοί. Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν: Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν, η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και η Δειλία δεν ήθελε να ρισκάρει. Ένα, δύο, τρία, άρχισε να μετράει η Τρέλα. Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά. Μιας και βαριόταν κρύφτηκε στον πρώτο βράχο που συνάντησε. Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς και η Ζήλια κρύφτηκε στην σκιά του Θριάμβου ο oποίος με την δύναμη του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο. Η Γενναιοδωρία δεν μπορούσε να κρυφτεί γιατί κάθε μέρος που έβρισκε της φαινόταν υπέροχο μέρος για να κρυφτεί κάποιος άλλος φίλος της οπότε την άφηνε ελεύθερη. Και έτσι η Γενναιοδωρία κρύφτηκε σε μια ηλιαχτίδα. Ο Εγωισμός αντιθέτως βρήκε αμέσως κρυψώνα ένα καλά κρυμμένο και βολικό μέρος μόνο για αυτόν. Το Ψέμα πήγε και κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού. Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν μέσα σε ένα ηφαίστειο. Ο Έρωτας δεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί. Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί. ....1000, μέτρησε η Τρέλα και άρχισε να ψάχνει. Την πρώτη που βρήκε ήταν η Τεμπελιά αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά. Μετά βρήκε την Πίστη που μίλαγε στον ουρανό με τον Θεό για θεολογία. Ένιωσε τον ρυθμό του Πόθου και του Πάθους στο βάθος του ηφαιστείου και αφού βρήκε την Ζήλια δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρει και τον Θρίαμβο. Βρήκε πολύ εύκολα το Δίλημμα που δεν είχε ακόμη αποφασίσει που να κρυφτεί. Σιγά-σιγά τους βρήκε όλους εκτός από τον Έρωτα. Η Τρέλα έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δένδρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε κορφή βουνού, μα τίποτα. Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και άρχισε να τον κουνάει νευρικά ώσπου άκουσε ένα βογκητό πόνου. Ήταν ο Έρωτας που τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα του είχαν πληγώσει τα μάτια. Η Τρέλα δεν ήξερε πως να επανορθώσει, έκλαιγε, ζήταγε συγνώμη και στο τέλος υποσχέθηκε να γίνει ο οδηγός του Έρωτα. Κι έτσι από τότε ο Έρωτας είναι πάντα τυφλός και η Τρέλα πάντα τον συνοδεύει... (to the one who sent it..)

Η ιστορία της τρέλας στη σύγχρονη εποχή

‘Αν ο γιος μου γίνει γκέι, εγώ θα φύγω απ’το σπίτι’... ντόινκ, ντόινκ, ντόινκ... πού βρίσκομαι? ντόινκ, ντόινκ... ‘Δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω’... ντόινκ, ντόινκ, ν’αντιμετωπίσει τι? ντόινκ, ντόινκ.. τη διαφορετικότητα? ..ντόινκ, ντόινκ.. το δικαίωμα ενός τρίχρονου να παίζει με τα κουζινικά στο ρόλο της μαμάς? ντόινκ, ντόινκ, μήπως να κρεμάσουμε το τρίχρονο? ντόινκ, ντόινκ, ντόινκ... ‘Βρε Γιώργο, σκέψου τι λες’.. ντόινκ, ντόινκ.. αυτή είναι η απάντηση ρε φιλενάδα? ντόινκ, ντόινκ.. ‘ξέρω πολύ καλά τι λέω’... ντόινκ, ντόινκ.. ‘Ε, ψιτ, κύριος.. μήπως να το πετάξουμε κ στον Καιάδα?’..ντόινκ, ντόινκ.. τον βλέπω να το σκέφτεται.. ντόινκ, ντόινκ, ντόινκ.. σκέψου να ‘βαλα πάλι τη λάθος ιδέα μπροστά.. ντόινκ, ντόινκ, ιστορία καθημερινής τρέλας.. ντόινκ, ντόινκ.. ή μάλλον ιστορία καθημερινότητας.. ντόινκ, ντόινκ..

πυρηνική μνήμη

Είναι ένας κυριούλης που μελετάει τα άτομα. Όχι εμάς, τα πειραγμένα. Τα άλλα. Αυτά που τα πειράζεις εσύ. Κ αν θυμώσουν λίγο, μπουμ! ένας πυρηνικός ξεσπά. Αυτός, λοιπόν, ο κυριούλης μελετάει τη μνήμη τους. Τώρα, άτομα κ μνήμη, εγώ το πήγαινα αλλού. Αλλά κ αυτός αλλού το πάει. Κοιτάζει λέει πώς τη ROM να την κάνει RAM. Όπου ROM κ RAM είναι οι μνήμες, λέει. Κ βρήκε εκεί δύο στοιχεία χημικά κ τα μελετάει. Τα βγάζει κ φωτογραφίες. Μ’ένα τεράστιο, κακάσχημο μηχάνημα. Αλλά, δεν είναι μόνο το μηχάνημα που σε τρομάζει. Είναι κ οι φωτογραφίες. Αν θες να τρομάξεις κόσμο, αυτές να δείξεις. Αλλά, δεν το λέει αυτό στα άτομα. Γιατί θέλει να τα καλοπιάσει. Κ τη μνήμη να την αποθηκεύσει. Σ’αυτά τα δύο στοιχεία. Όσοι πήγαμε στο λύκειο τα μάθαμε. Είναι μόνο δύο. Κ ντιπ για ντιπ δε μας έκοψε να τους αποθηκεύσουμε κ κάτι. Κ γι’αυτό, θα μας αποθηκεύσουν αυτά τώρα. Θα κρατήσουν, λέει, ό,τι προσωρινό διαγράφεται. Απ’την άλλη, εγώ του το ξεκαθάρισα. Τόσα στοιχεία έχουμε πάνω μας. Τόσες ωραίες φωτογραφίες βγάζουμε. Κ με τόσες μνήμες ROM κ RAM να τρέχουν. Αν μας κάνει να σκεφτούμε αυτά που αποθηκεύουμε του δίνω Νόμπελ αξιοπρέπειας! (p.s.ιτ! στερνή μου γνώση, γιατί να ‘σαι στερνή..?)

Στο παρά τρία

Αν ήμουν αγοράκι θα’βαζα άλλο τίτλο: ‘Τα τρία μου’. Αλλά δεν είμαι. Κ ούτε θα γίνω ποτέ. Κ όπως η κωμική σειρά στην τηλεόραση, έτσι κ η παρωδία στα blogs. Στο παρά τρία. Μάλιστα. Γιατί, λέει, τρεις ήταν οι αστυνομικοί με τον φραποπουτσίνο τους. Κ κάποιος χτυπούσε, άλλος μιλούσε κ άλλος τραβούσε. Όχι απ’αυτό. Από τ’άλλο. Ναι. Τραβούσε κάμερα. Κ καλά έκανε ο άνθρωπος. Αφού το διασκέδαζε. Έβλεπε δυο αδύναμα ανθρωπάκια εκεί μπροστά, που βγήκαν απ’το σωστό το δρόμο, κ είπε να τα μπαγλαρώσει κάποιος. Α, τρομερή σκηνοθεσία. Πολύ γέλασα. Μα κι αυτός τι νούμερο! Να παίζει με τα νούμερα! Νομίζω πως καταλάβαμε όλοι τι απωθημένα έβγαζε στους δύο νεαρούς. Που κι αυτά καθικάκια είναι, δε λέω. Τη γυναικούλα βαλθήκατε να ληστέψετε ρε βλμένα? Δεν την ‘πέφτετε’ σε κανέναν καναλάρχη να την κάνετε κ καθαρή? Θα σας μπουζουριάσουν που θα σας μπουζουριάσουν, θα σας ξεφτελίσουν που θα σας ξεφτελίσουν, τουλάχιστον ν’αξίζει τον κόπο! Αλλά τώρα θα μου πεις, έγινε το αντίστροφο. Βέβαια, έβαλε κ το υπουργείο το χεράκι του. Όχι αυτό του Πολυβαράς. Το άλλο. Του τουρισμού. Δεν πουλάνε, που δεν πουλάνε τα νησιά μας, σου λέει ας βάλουμε τους λεβεντάνδρες μας μπροστά, να δει η στερημένη η ξενόφερτη πόσο βάρβαροι κ αγροίκοι είναι. Να τρέξει να το πει στις φίλες της. Κ όχι ότι θα ‘ρθουν για τους μπάτσους μας. Απλά θα δουν τα βίτσια μας. Μέχρι τώρα είχαμε hardcore, γερμανικές, τσεχικές, ρωσικές..ε, τώρα κ ελληνικές! Γιατί με κάτι πρέπει να φτιάχνεται κ ο ξένος. Να έχει να σου λέει: στην Ελλάδα θεμελιώθηκε η δημοκρατία, γιατί.. εκεί την είχαν περισσότερο ανάγκη! Εμ, πως? Έτσι νομίζεις ότι τους ήρθε τους αρχαίους κ γράφανε γι’αυτήν? Αν δεν τη χρειαζόντουσαν, στα 3 θα την είχαν! Εδώ παιδάκι μου, σου λέμε, μιλάνε τα γονίδια! Όχι τα άτομα. Απ’την άλλη τον ψάχνουν τώρα το φουκαρά που κατέβασε το βίντεο στα blogs. Άρση απορρήτου, λένε. Θα τους έλεγα κάτι για την άρση..κ το παρά τρία μας..κ βάλε.. Όχι τίποτα. Γιατί έστειλαν το βίντεο, λέει, από τα blogs στα κανάλια. Αν έμενε στα blogs δε θα τους πείραζε. Γιατί σιγά, ποιός τα διαβάζει? Σωστά. Γιατί ο κόσμος δε διαβάζει πλέον. Μόνο ακούει (μεταξύ μας, πρόσεχε μην στην ‘ακούσει’ κανένας κ σφυρίζεις..) Κ τώρα που τ’ακούσανε πολλοί αλίμονό μας. Γιατί τώρα θα μας δείξουν τι θα πει τρομοκρατική δημοκρατία! Σου λένε, αν τον σταυρώσουμε το φουκαρά τον blogger –που να τον δω τον kapamaru σου τώρα- να δούμε μετά πόσοι εσταυρωμένοι θα σκεφτούν να κατεβάσουν ανάλογο βίντεο στο blog τους.. Με αυτά τα ταλέντα μας. Νούμερο ένα όλοι τους! Οι πιο πανέμορφοι, γυαλιστεροί μπατσούλιδες! Έτσι είναι. Γι’ αυτό, το λέμε : μάθε να σκέφτεσαι ότι δε σκέφτεσαι! Γιατί πριν να σκεφτείς, σκέφτηκαν άλλοι για σένα: πως θα σου στερήσουν όχι μόνο τη δημοκρατία, αλλά κ το νούμερο-ένα ταλέντο σου. Στο παρά τρία μας λοιπόν..

δεν είσαι μλκας, σκέψου το

Φοβάμαι τον άνθρωπο που σκέφτεται. Ξέρω. Τόσες φοβίες υπάρχουν.. κι εγώ, τι πήγα κ διάλεξα! Θα μου πεις, δεν είναι ότι δεν σκέφτονται οι άνθρωποι. Ούτε ότι δεν φοβούνται. Απλώς δεν φοβούνται τον άνθρωπο που σκέφτεται. Κ σε ρωτάω: Καλά, δε φοβάσαι, που δεν φοβάσαι? Εγώ γιατί το φοβάμαι κ αυτό? Ξέρω. Θεραπεία. Αλλά δεν υπάρχει. Θα πρέπει να γίνουμε πολλοί. Γιατί αλλιώς δεν θα με σκεφτούν καν. Θα πρέπει να σκεφτώ, ότι, για να με σκεφτούν, θα πρέπει να σκεφτούν κ άλλοι, αυτό που σκέφτομαι εγώ κ φοβάμαι. Μόνο έτσι θα σκεφτούν να ψάξουν για θεραπεία. Αλλιώς δε με σκέφτονται. Γιατί δε με υπολογίζουν. Άρα, για να με υπολογίσουν, θα πρέπει να με σκεφτούν. Κ για να με σκεφτούν, θα πρέπει να κάνω κ άλλους να σκεφτούν αυτό που σκέφτομαι.. ότι δεν σκέφτονται αυτό που θα ‘πρεπε να σκέφτονται κ να φοβούνται. Άρα, αυτοί οι άλλοι που δεν το σκέφτονται, θα πρέπει να το σκεφτούν. Κ έτσι θ’αρχίσω να τους φοβάμαι κ αυτούς. Κ αυτοί εμένα. Κ αυτοί που σκέφτονται, εμάς που τους φοβόμαστε όταν σκέφτονται. (p.s.it! δεν είναι η εκπαίδευση, ούτε οι αστυνομικοί. Είναι αυτοί που έμαθαν στους αστυνομικούς να μην σκέφτονται. Γιατί μόνο αυτοί σκέφτονται).

τα ε του έρωτα (τίουννν!)

Έρως ανίκατε μάχα, βλάχος αγάπησε βλάχα κλπ.. Όχι, δεν πρόκειται περί νέμεσις. Ούτε θ’αυθαδιάσω. Βέβαια με τον έρωτα ποτέ δεν ξέρεις. Αλλιώς ξεκινάς. Κ αλλιώς σου’ρχεται. Είναι κ εκείνο το σκασμένο το αγγελάκι. Μια φορά να πεις μπράβο, βρήκε στόχο. Όλο κάτι ατυχήματα πάει κ πετυχαίνει. Κ να πεις χαλάλι. Σκοποβολή είναι, εξάσκηση θέλει, με τον καιρό θα μάθει. Τίποτα αυτό το σκασμένο. Άσε που όσο περνάει ο καιρός χειροτερεύει. Παίρνει το βέλος του καθενός μας κ πάει κ βαράει τίουννν! Στην τύχη. Κ άντε, να πεις..ακσέπταμπλ. Αλλά ούτε αυτό δεν έχουμε πλέον. Όλο σκ..τά πάει κ τα κάνει. Απ’το κακό στο χειρότερο. Κ ούτε μία, ούτε δύο φορές. Κάθε φορά. Με λάθος πρόσωπα. Σε λάθος σημεία. Αλλά δε φταίει αυτό..Εμείς φταίμε που το αφήνουμε να παίζει με τα βέλη. Τίουνν. Έτσι μου ‘ρχεται να τα πάρω, να τα σπάσω κ να στα δώσω μετά, να δω πως θα παίζεις. Ακούς εκεί. Με τις μαγκές σου. Κ όλο στο ίδιο σημείο κάθεται κ σημαδεύει. Των βουλευτών τα έδρανα είναι για τους λεβέντες του ‘πανε. Κ το ‘χαψε κ αυτό. Κ εκεί που τεντώνεται ‘τακ-τακ’ χτυπάει η Μπενάκη (όχι το μουσείο με τις εκθέσεις, το άλλο..) τρομάζει το σκασμένο, του φεύγει τ’αριστερό πιο δεξιά κ το δεξί πιο αριστερά. Εξού κ η διεύρυνση πεδίου..βολής?..ιδεολογίας? (θα σε γελάσω..) κ τίουννν βρίσκει κέντρο. Μα έλα που το βέλος ήταν δεξιό! Μετά σου λένε ο έρωτας δεν έχει λογική. Γιατί η πολιτική έχει? Τίουννν! Πάρ’τον κάτω. Συνέρχεται ο λεβέντης, ο ερωτοχτυπημένος, βλέπει τ’άλλα έδρανα κ ξεκινάει με τα ε... Ερωτ’α! (ξέρω..τυφλώνεσαι..)..μετά ε?ρώτα (πριν με γ..σεις με το νομοσχέδιο), ε?ρωτάς?(τόσα λεφτά θα βγάλεις!)..κ πάει λέγοντας. Ενιγουέι. Λάικ Χέμινγουέι. Τώρα να το ποστάρω αυτό που έγραψα ή όχι? Δε βαριέσαι..

Ηλεκτροπεία Κατασκονική

Μας λένε άρρωστους τρελούς/ μας λένε παρανοϊκούς/ λένε δεν είμαστε καλά/ λένε δεν έχουμε μυαλό/ δεν έχουμε όσιο και ιερό/ μα ό,τι ο κόσμος και να πει/ βρε δε μας καίγεται καρφί/ ποιος είναι ο λόγος για να ζω/ όταν σε πιάσουν θα σου πω! (desperate e-mailbroker, πάλι μου ήρθε ειδοποίηση για broken password). p.s.it! μ' ένα όνειρο θα ζω, κι όσο ζω θα προσπαθώ, να σε δω βαθιά εκεί, μες σ'εκείνο το κελί!

Κόσμος, ο Γυάλινος

Όχι, δεν πρόκειται περί θεάτρου κανονικού. Θέατρο παραλόγου ίσως. Ή θέατρο σκιών. Κοιτάς τη σκιά. Όχι το πρόσωπο (σιγά μη δεις κ μάτια) κ γελάς. Που να ‘ξερες ότι απ’την άλλη πλευρά της σκηνής ο κόσμος γελάει μ’εσένα. Συνήθως, όμως, την άλλη πλευρά της σκηνής τη μαθαίνουμε όταν είναι ήδη πολύ αργά. Ναι, αυτό. Όταν την κοιτάμε ανάποδα. Που δεν την κοιτάμε ανάποδα. Γιατί θα ‘ρθει ο καλός θεούλης κ τσουπ! θα μας αναστήσει. Κ θα την κοιτάμε ‘αφ’υψηλού’. Όπως ακριβώς κ τώρα. Αλλά, μήπως είμαστε ήδη νεκροί κ δεν το ξέρουμε? Τρομακτικό. Σωστά. Τι έλεγα? Την καλή ζωούλα μας να ‘χουμε. Το κρασάκι μας. Την καρεκλίτσα μας. Να μην τρίζει. Να μην σκούζει. Κ όταν κάνουμε έρωτα να μη σπάει. Σωστό. Αυτά λοιπόν. Τα λίγα. Κ τα γυάλινα. Γυάλινα? Ναι. Γυάλινα. Είναι μέχρι να σπάσει ο μονόκερος. Να σκάσει κάτι. Τώρα φούσκα θα ‘ναι, νεύρα θα ‘ναι, υπομονή θα ‘ναι, κανείς μας δεν το ξέρει. Κ ας το γράφει πάνω « Προσοχή, εύθραυστο! ». Στο τονίζει. Έχει κεφαλαία. Σου δίνει έμφαση. Όχι σαν τα κεφάλαια. Που σου δίνουν (είπαμε να σοβαρευτώ, ok, ok..) Αλλά, κοίταξε διαφορά: αν τα κεφάλαια τα γράφαμε (..ιιι! όχι εκεί!) με κεφαλαία (το ‘σωσα, ελπίζω), δε θα τα προσέχαμε πιότερο? Σου λέω κύριε: ΚΕΦάΛΑΙΟ, ΕΥΘΡΑΥΣΤΟ! Στις ‘ανεπτυγμένες’ (τρομάρα μας) αγορές του κόσμου πέφτει (σόρρυ, στους εντός ‘gr’, δεν το λέμε ακόμα αυτό) κ σπάει αυτόν ( τον κακό μου) τον καιρό. Σπάει λέμε τ’ομόλογο! Σπάει! Πέφτει! Χάνει την αξία του. Πάει ο μονόκερος, ο γυάλινος! Επειδή βγήκε στα κανάλια ξερογλύφεσαι? Κ το ’99 το ίδιο επεισόδιο παίχτηκε, αλλά με άλλα πρόσωπα. Θα μου πεις, με τόσες διαφημίσεις : δομημένο, αδόμητο, σκασμένο, άσκατο, εγώ μη έχω? Τσουπ! Νέα μόδα στην Ελλάδα! Ρίχνω μτχ, αγοράζω ομόλογο! Μόνο που μπέρδεψα τα έργα τελικά. Συγγνώμη mr Tennessee, δε βλέπω κόσμους γυάλινους (ούτε την τύφλα μου μη σου πω), κοιτάζω ‘απαράδεκτους’!

Δημοσιογραφείτε γιατί χανόμαστε!

Ελευθερία. Μαγική λέξη. Κ έκφραση. Σε απελευθερώνει (από τι?ας το!). Ελευθερία του Τύπου. Στην πετάν μες τη συζήτηση, την ακούς κ εσύ κ χαίρεσαι. Ναι, απ’αυτήν θέλω κ εγώ. Πάρε κόσμε, πάρε! Αλλά η Ελευθερία δεν είναι μία. Ούτε συγκεντρώνεται σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Κ εκεί που έλεγες: έχω μία Ελευθερία (όσο να πεις, έχεις κάτι, φουσκώνεις περιφάνεια) του Τύπου (έστω), μετά έρχεται μία άλλη (καλύτερη; χειρότερη; γούστα είν’αυτά) κ λες: ε, είμαι προνομιούχος τι να κάνουμε; Στην Ελλάδα γεννήθηκες αγαπητέ μου. Κ όσες κ να νομίζεις πως έχεις, η ουσία είναι μία: η ύψιστη αρετή, σου λένε, είναι να μάχεσαι για την Ελευθερία (ξανθιά, μελαχρινή, δεν έχει σημασία). Στον πόλεμο εσύ. Μαχητής για χρόνια. Πολεμάς αριστερά, πολεμάς δεξιά ή κέντρο. Ακόμα κ στα blogs. Κ μετά έρχεται η κεραμίδα. Εδώ καλέ κόσμε, Ελευθερίες διαλέξτε! Το θεμέλιο της ενημέρωσης! Στην τελική, Ελευθερία μπορείς να γίνεις κ μόνος σου (διάλεξε blog, χρώμα, μαλλί κ έφυγες!). Πληροφορία να δούμε που θα βρεις!!! (p.s. επειδή στο μυαλό μου παλεύουν τα ονόματα, αφιερωμένο σ’έναν Πάνο. Όχι επιστήμονα. Καπετάνιο. Στον κ. Τσάκο με συμπόνια..)

πεζό ή ποίηση;

peugeot! ... βούμ, βούμ ;p

c à la mode

"Τα ρούχα που δεν έμαθα να πλένω, τα βάζω στη σακούλα και σ' τα φέρνω.Ρωτάς για την καριέρα μου, τη νύχτα και τη μέρα μου, κι εγώ να σου μιλάω καταφέρνω. Και σκέφτομαι που πίνω κόκα-κόλα, για να 'ναι πάντα ίδια αλλάζουν όλα. Κι ανοίγω το ψυγείο σου, το "έλα" και το "αντίο" σου, ζητούσα στη ζωή μου πάνω απ' όλα. Μαμά, πεινάω, μαμά, φοβάμαι, μαμά, γερνάω, μαμά. Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς: ωραία, νέα κι ατυχής.Τα χρόνια που μεγάλωνες για μένα, να ξέρεις πως σου τα 'χω φυλαγμένα.Και τέλειωσα με άριστα, αλλά δεν έχω ευχάριστα, όλα στον κόσμο είναι γραμμένα. Τριάντα καλοκαίρια και χειμώνες, τις άγριες σου φέρνω ανεμώνες. Και κοίτα, ένα μυστήριο, του κόσμου το κριτήριο, πως μοιάζουμε μου λέει σα δυο σταγόνες. Μαμά, πεινάω, μαμά, φοβάμαι, μαμά, γερνάω, μαμά. Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς: ωραία, νέα κι ατυχής. "(u can paint the picture now)

Το εκρεμμές (μακάρι να ‘ταν του Φουκώ)

Την κρατάω απ’το μπράτσο. Κάνουμε να προχωρήσουμε. Κάνει ένα βήμα. Ζαλίζεται. Κρατιέται για λίγο. Μία μικρή ταλάντωση. Πέφτει το κεφάλι (το εκρεμμές που λέμε). Προσπαθώ να τη συγκρατήσω (από μηχανής Θεός, εξού φίλη). Αδύνατον (δεν είμαι ‘μηχανής’). Αυτή σαν το κοτόπουλο. Κ σπαρταράει το σκασμένο. Συν άσχημα. Τα μπράτσα της τα’χω κάνει κόκκινα. Μέχρι να φτάσουμε σπίτι θα’ναι πράσινα. Αν έχουν μείνει στη θέση τους. Αυτά κ το σπίτι της. Άλλο ένα βήμα. Πάλι σέρνεται. Να’χα να καθαρίσω κανένα πεζοδρόμιο να πεις χαλάλι. Σα να παίζω μαριονέτα. Ως αρχάρια όμως. Τα πόδια σέρνονται. Τα χέρια ψηλά. Κ με τη μαριονέτα πιο μεγάλη απ’την αρχάρια. Τα χέρια ακόμα όρθια. Ούτε Χατζηγιάννη ν’άκουγε. Κ μες τη σκουπιζωβρωμίτιδα αυτή να ξεψυχά. ‘Τον αγαπάω το μαλάκα’. Κύκνειο. Για άσμα δεν ξέρω (που’σαι Καρβέλα?). Ολίγον τι σούρεαλ. Αλλά ερωτικότατο. Κ ειλικρινέστατο. Κ καθ’όλα γυναικείο: Κ μαλάκας είναι, κ τον αγαπάει. Να της πετάξω κανέναν Νίτσε τραγουδιστά; Φοβάμαι τι θα μου πετάξει αυτή μετά. Κ τι θα πετάξει? Τη σκουπιζωβρωμίτιδα του πεζοδρομίου; Κ τι’ναι αυτή μπρος σ’αυτήν της σκέψης? (p.s.(ίτ!) το κέρατο σώζει μόνο όσους δεν μπορούν να το δουν).

συνδικαλίσου κ άι γ..σου

Η εξουσία δεν έχει όρια. Είναι να την έχεις. Αν την έχεις, την έχεις καθαρή. Αν όχι, την π..τσισες. Σαν την μπιρίμπα ένα πράγμα. Το πιο ωραίο όμως είναι όταν γεμίζεις ‘καθαρές’. Σου ΄ρχονται μετά κ εκείνα τα γλυκά τα μπιριμπάκια κ ‘γεμίζεις’ κι άλλο. Γιατί η εξουσία δεν είναι άλλο παρά μια τράπουλα. Μάλιστα, μια τράπουλα. Αν τραβήξεις σωστό χαρτί τσακ-μπαμ, τελείωσες! Συνδυάζεις, κατεβάζεις (όχι παντελόνια) κ την ‘κάνεις’. Βέβαια καμιά φορά, χρειάζονται κ τα παντελόνια. Όχι τίποτα. Απλά για να λες ότι κάτι έκανες. Κατέβασες κι εσύ κάτι. Καλά μην το παίρνεις προσωπικά. Μια θυσία βρε αδερφέ, την έκανες. ΑΚΟΜΜΑ_ΤΙ_ΣΤΑ τσακίδια λέμε? Συνδι(σ)κα(νδα)λίσου!

too sexy to be an environment!

Ας τους να τρώνε σταφύλι κ έλα ν’αλλάξουμε ύλη! Σήμερα λες πως γιορτάζεις κ δώρο ζητάς κ προστάζεις! Ζωή να σου δώσω σου τάζω, κ όσα μου δίνεις τ’αλλάζω. Πάμε ν’αλλάξουμε ρόλους, κ ας τους τους άλλους με όρους. Κ μήλο θα γίνω ή ντομάτα, κι ας είμαι απλά μια πατάτα. Γίνε κι εσύ έν’αγγούρι, μπας κ σε φάνε για γούρι. Φέρε κ φίλους για πλάκα, να σπάσ’η τιμή στη σαλάτα. Κοτόπουλο φέρε στη μέση, αφού έχει ορμόνες με φέσι. Κ όσο η κοιλιά να χωνέψει, το έπσιλον άσε να δέσει! (πετ-à-κοκ forever!)

ύμνος εις την τρύπα

Θα γίνω gay, γιατί δε λέει! Σου δίνω τέχνη κ μου τη φτύνεις, τον καλλιτέχνη δεν τον ακούς. Παρακαλάω να με κοιτάξεις, μα εσύ κι αν βλέπεις, δε με ακούς. Τότε κι εγώ σου τραγουδάω, μα σαν τραγούδι δε θεωρώ, παρά τον ύμνο τον πιο μεγάλο, της λογικής μου τρελό χορό. Κ σε γνωρίζω από την όψη, που κ σε φτιάχνει κ λαχταράς. Κι όταν τελειώνει, μου θέλεις κι άλλο. Τη λεφτεριά μου δεν τη ρωτάς. Τότε κι εγώ αναστενάζω, να προκαλέσω αναζητώ, αφού εσύ μου το 'δειξες πρώτος : τέχνη δεν παίζεις χωρίς πορνό! (p.s. αφιερωμένο στα δελτία των 8..)

χωρίς φακελλάκι ναι, χωρίς βαρβάρους όμως?

Στον καιρό των δεινοσαύρων υπήρχαν κύστες, ναι. Κ καρκίνος υπήρχε. Κ άλλες αρρώστιες υπήρχαν. Το μόνο που δεν υπήρχε ήταν οι διαφημίσεις. Γιατί οι ρημάδες ήταν πολύ ακριβές. Αλλά κ οι δεινόσαυροι δε μασούσαν μία. Σου ‘καναν ένα γκουάαα κ σου ‘κοβαν την προβολή. Κ τον τσαμπουκά μαζί. Αλλά τώρα πέθαναν οι δεινόσαυροι. Κ γέμισε ο κόσμος με διαφημίσεις. Κ κανείς δεν κάνει γκουάαα για να φύγουν. Κ οι διαφημίσεις τώρα κάνουν ό,τι θέλουν. Γιατί διαφημίζουν μόνο αυτό που θέλουν. Κ το κόστος το ρίχνουν πάλι όπου θέλουν. Κ όταν στοχεύουν ξέρουν που στοχεύουν. Στον πόνο του Κοσμάκη πάντα. Γιατί ο Κοσμάκης πίστευε κ θα πιστεύει ότι ένας είναι ο καλός γιατρός, δύο τα καλά τα χάπια, τρία τα καλά νοσοκομεία κ τζούςςς ο καρκίνος. Κ έτσι, κάθε φορά που ο Κοσμάκης πάει στον καλό γιατρό δωσ’του τα πολλά τα χάδια, τα χειροφιλήματα, οι λειτανίες κ οι πολυαγαπημένες χειραψίες. Εκείνες, οι ειδικές. Που είναι με τα δάχτυλα μπλεγμένα στα πράσινα , στα κίτρινα κ στα μοβ.. Γιατί όσο πιο καλή η διαφήμιση του νοσοκομείου, τόσο πιο πολλά τα μοβ. Ο Καρκίνος απ’την άλλη δεν αστειεύεται. Ξέρει ότι ο Κοσμάκης δε θα σωθεί από το ένα, δύο, τρία, αλλά δεν του το λέει. Για να σωθούν τα λεφτά του Κοσμάκη στο ένα, δύο, τρία, κ να χτυπιέται τελικά όχι για τον Καρκίνο, αλλά για το ένα, δύο, τρία. Από την άλλη κ τον Καρκίνο ν’αρχίσει να χτυπάει, πάλι στο ένα, δύο, τρία θα καταλήξει. Γιατί αυτή η ιστορία δεν έχει άκρη. Κ όσοι την πάθαμε, τη μάθαμε. Κ δε φταίνε μόνο οι αλμπάνηδες. Φταίμε κ εμείς που μεγαλώνουμε αλμπάνηδες. Κ ούτε είναι μία ιστορία με πρόσωπο. Είναι τα δικά μας πρόσωπα. Κ ούτε ενεργούμε πέντε μέρες κ σιωπούμε 360. Το αποδεχόμαστε κάθε μέρα. Κ δεν πενθώ τη μία κοπέλα. Πενθώ την κάθε κοπέλα.