Πέμπτη, Δεκεμβρίου 13, 2007

παθητικοί πολίτες

Είναι ένα τραγούδι, που μου ‘χει κάνει εντύπωση. Είναι κάποιος, λέει, που θέλει να ξαναβάψει τη θάλασσα. Γαλάζια. Δεν έχει άλλη δουλειά. Τραγουδάει για τις μπογιές του. Κ ζωγραφίζει..γαλάζια τη θάλασσα, πράσινο το δέντρο, κόκκινο το αίμα, πολύχρωμο τον ουρανό. Δε βαριέται αυτός ο άνθρωπος. Τα ξαναβάφει όλα από την αρχή. Γιατί, λέει, πως ξεθώριασαν. Μερικοί του είπαν ν’αλλάξει φωτισμό. Άλλοι, γυαλιά. Αυτός, λέει, πως μια χαρά βλέπει. Κ πως γυαλιά δε φοράει. Γιατί έτσι βλέπει καλύτερα, λέει. Εγώ πάλι, δεν ξέρω απ’αυτά. Αλλά, πιστεύω πως πρέπει να βρει άλλη δουλειά. Εδώ ένα σπίτι λέμε να βάψουμε κ μας βγαίνει η πίστη. Όση (-οι) έχουμε. Κ αν δεν έχουμε, μας βγαίνουν άλλα πράγματα. Κ μας ξαναμπαίνουν μετά. Αλλά, απ’την άλλη, αν αυτός δεν έχει άλλη δουλειά να κάνει, ας τη βάψει κ τη θάλασσα. Το γαλάζιο μόνο να προσέξει. Μην είναι πολύ κ βάψει κανα δέντρο. Αλλά, αυτός το βιολί του. Που δεν είναι βιολί, αλλά κύματα. Ηλεκτρικά. Αλλά, ηλεκτρικά-ξεηλεκτρικά, δεν πειράζει. Γιατί καλό είναι ο καθένας μας να κάνει κάτι. Από το να μην κάνει τίποτα..