παθητικοί πολίτες

Είναι ένα τραγούδι, που μου ‘χει κάνει εντύπωση. Είναι κάποιος, λέει, που θέλει να ξαναβάψει τη θάλασσα. Γαλάζια. Δεν έχει άλλη δουλειά. Τραγουδάει για τις μπογιές του. Κ ζωγραφίζει..γαλάζια τη θάλασσα, πράσινο το δέντρο, κόκκινο το αίμα, πολύχρωμο τον ουρανό. Δε βαριέται αυτός ο άνθρωπος. Τα ξαναβάφει όλα από την αρχή. Γιατί, λέει, πως ξεθώριασαν. Μερικοί του είπαν ν’αλλάξει φωτισμό. Άλλοι, γυαλιά. Αυτός, λέει, πως μια χαρά βλέπει. Κ πως γυαλιά δε φοράει. Γιατί έτσι βλέπει καλύτερα, λέει. Εγώ πάλι, δεν ξέρω απ’αυτά. Αλλά, πιστεύω πως πρέπει να βρει άλλη δουλειά. Εδώ ένα σπίτι λέμε να βάψουμε κ μας βγαίνει η πίστη. Όση (-οι) έχουμε. Κ αν δεν έχουμε, μας βγαίνουν άλλα πράγματα. Κ μας ξαναμπαίνουν μετά. Αλλά, απ’την άλλη, αν αυτός δεν έχει άλλη δουλειά να κάνει, ας τη βάψει κ τη θάλασσα. Το γαλάζιο μόνο να προσέξει. Μην είναι πολύ κ βάψει κανα δέντρο. Αλλά, αυτός το βιολί του. Που δεν είναι βιολί, αλλά κύματα. Ηλεκτρικά. Αλλά, ηλεκτρικά-ξεηλεκτρικά, δεν πειράζει. Γιατί καλό είναι ο καθένας μας να κάνει κάτι. Από το να μην κάνει τίποτα..