Όσο μεγαλώνω τόσο χαζεύω. Το χαζεύω όχι της χαζής (που κ αυτό το ‘χω), αλλά το άλλο. Αυτό που πέφτει το σαγόνι σου. Όχι λόγω ανδρικής υπαιτιότητας (if you know what I mean), αλλά κοινωνικής. Είναι αυτό που κοιτάς τον άλλο στα μάτια κ λες ok, επικοινωνεί κ ξαφνικά black-out! Που να ‘ταν ρομποτάκι απέναντί σου θα το δικαιολογούσα, κ ναι, το καταλαβαίνω, ένα μικρο-τσιπάκι εκεί βραχυκύκλωσε κ έπεσε το σύστημα. Αλλά δυστυχώς δεν ειν’αυτό. Γιατί ούτε η ρομποτική, ούτε ο micro-κόσμος προόδευσαν τόσο. Ή μήπως λες ο ίδιος ο άνθρωπος να ξέπεσε τόσο? Τόσο που να συγκρίνω ολόκληρο εγκέφαλο με ένα τόσο δα μικρό τσιπάκι? Τι έγινε ρε παιδιά? Πώς ξεπέσαμε τόσο? Πού πάμε? Ποιοί είμαστε? Έχασα κάτι? Το μυαλό μου μάλλον, αλλά αυτό έχει γίνει προπολλού κ δε μ’απασχολεί. Τι μπορεί να συμβαίνει? Ας το πάρω απ’την αρχή. Ok, ξεκινάω: όλα είναι θέμα κωδικοποίησης νοήματος. Accepted. Η κωδικοποίηση δημιουργεί ιστορικό κεκτημένο. Πολύ ‘προχω’ για άποψη, αλλά accepted. Το ιστορικό κεκτημένο δημιουργεί καθορισμένες νόρμες. Ωχ, εδώ κάπου με χάνω, but, γιατί να το χαλάσω, ας το accepted κ αυτό. Οι νόρμες προκαθορίζουν το μαζικό σώμα του πληθυσμού. Αυτό σίγουρα accepted. Αυτό σημαίνει ότι ο πληθυσμός αναπαράγεται με τον κατάλληλο τρόπο, παντρεύεται με τον κατάλληλο τρόπο κ συμπεριφέρεται με τον κατάλληλο τρόπο. Ουάου, αυτό κ αν είναι accepted. Άρα, λοιπόν, αν κάποιος δεν συμπεριφερθεί, δεν παντρευτεί ή δεν γ...θεί με τον κατάλληλο τρόπο έχει πρόβλημα με τις νόρμες. Δλδ με το αρχικό δεδομένο : την κωδικοποίηση. Accepted νομίζω. Άρα, αποκωδικοποιεί τον κόσμο του κ τον επανακωδικοποιεί με τον δικό του τρόπο. Accepted. Αυτός όμως ο διαφορετικός τύπος κωδικοποίησης δημιουργεί μία επανάσταση. Accepted for sure! Κ τι μας νοιάζει τότε, ρε λαμόγια, για τις ανατρεπτικές επανακωδικοποιήσεις Βουλγαράκη, Ρουσόπουλου κλπ? Επαναστάτες είναι οι άνθρωποι ρε γμτο! Μετά τον Λούθερ, ο Ρουσό! Τστστς, μα καλύτερα τα ρομπότ με τα τσιπάκια τελικά. Εντελώς γκάου καταντήσαμε...!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου