εκτός

Η Ελπίδα το μαθαίνει πάντα τελευταία. Αυτό σκεφτόταν ο Αλέξανδρος κάθε φορά που μπαινόβγαινε σε ξένες αγκαλιές. Γιατί σιγά μη φτάσουν ως αυτήν. Φυσικό, αφού την είχε καλά κρυμμένη στην καρδιά του και την παρουσία της λίγοι τη γνώριζαν. Η Λολίτα από την άλλη το φώναζε ξεκάθαρα. Πίστευε ότι τ’άπλυτα πρέπει να βγουν στη φόρα, διαφορετικά ποτέ δε θα πλυθούν. Έβλεπε την αυτο-έκθεση ως μία μορφή αυτο-κάθαρσης. Σαν ν’απαλλάσσεσαι από την αμαρτία σου τη στιγμή που την εξομολογείσαι στο κοινό. Ή μάλλον στο κατάλληλα-εξασκούμενο- στο-κουτσομπολιό άτομο. Όλα συνέβησαν ξαφνικά, μία μέρα του χειμώνα όταν η μικρή Λολίτα γλυκοκοίταξε ταπεινά τον φειδωλό μα αχόρταγο Αλέξη. Από εκείνη τη στιγμή η ώρα πήγε έξι για τον Αλέξη και πού να φέξει. Το ίδιο και για τη Λολίτα. Τα δυο παιδιά ζούσαν στον κόσμο τους, αγνοώντας την ύπαρξη του υπόλοιπου πλανήτη. Η μονοτονία της ιστορίας θα σπάσει ξαφνικά από την εισροή της κακιάς μέγαιρας ανάμεσα στο ζευγάρι. Που φυσικά δεν ήταν ζευγάρι, απλά δεν είχαν θέληση, ούτε και ενέργεια για να το ψάξουν παραπέρα. Η κακιά μέγαιρα,λοιπόν, με τα τεχνάσματά της κατόρθωσε να τους χωρίσει τελικά. Η μικρή Λολίτα δε στεναχωρέθηκε πολύ, καθώς δεν άργησε να βρεθεί κάποιος φειδωλός μα αχόρταγος νέος να απαλύνει εκ νέου τον πόνο της. Το ίδιο και ο Αλέξης. Ξαναγύρισε πανευτυχής στην αγαπημένη του Ελπίδα, η οποία ουδέποτε κατάλαβε το παραμικρό. Η μόνη που στεναχωρήθηκε πικρά ήταν η κακιά και πασπαρτού μέγαιρα, η οποία μετά το χωρισμό τους δεν είχε με τι να ασχοληθεί και απέμεινε πανδυστυχής να κλαίει και να οδύρεται για την πορεία της ιστορίας. Η ιστορία της μέγαιρας επαναλαμβάνεται σε τακτά χρονικά διαστήματα, ασχέτως χρόνου, τόπου, προσώπου. Ηθικό δίδαγμα : Μερικές φορές όλοι είναι ευτυχισμένοι, εκτός από εκείνους που δεν έχουν κανένα λόγο να είναι δυστυχείς.