l'esprit de l’escalier

Ο Δημήτρης ήταν κ είναι ταπεινός. Εκτός απ’τη γυναίκα του. Εκεί τα δίνει όλα. Είναι η λατρεία της ψυχής του. Η μεγαλύτερη αγάπη του. Μετά έρχεται η επιστήμη του. Η τέχνη του, όπως λέμε. Ο Δημήτρης δεν είναι νέος. Είναι 50άρης. Για τους συναδέλφους του όμως είναι παιδί. Ακόμα στα σπάργανα. Κ αν τον ρωτήσετε, έχει πολύ δρόμο μπροστά του. Όχι ότι δεν περπάτησε πολύ. Δύο φορές προτάθηκε για Νόμπελ. Κ όχι για ποιήματα κ για λογοτεχνίες. Αλλά γι’άλλα πράγματα, πιο φυσικά. Κ όταν ρωτήσεις ένα Ελληνάκι σήμερα για έναν διάσημο Δημήτρη θα σου κατεβάσει όλο το chart της μουσικής του σήμερα κ του χτες. Για το αύριο όμως, τίποτα. Κ όχι ότι ο Δημήτρης δεν τραγουδάει. Τραγουδάει. Κ πολύ μάλιστα. Αλλά στοχεύει στο αύριο. Κ μας το εξηγεί. Στην Ελλάδα, όμως, όποιος μας τραβά μπροστά, του σκούζουμε. Κ όποιος μας σέρνει προς τα πίσω, τον φιλούμε.

εγώ είμαι ο ‘άλλος’

Η τέχνη δεν είναι άλλο παρά το εργαλείο που χρησιμοποιείται για να μεταβιβάσει κάποιος ένα συναίσθημα. Άρα, η πρωταρχική υπόθεση της τέχνης δεν είναι παρά ο ‘άλλος’. Εκείνος που αποτελεί ένα τμήμα του ψηφιδωτού της ανθρωπότητας. Το κλειδί δλδ είναι αυτή η αναγνώριση. Χωρίς τους άλλους δεν υπάρχει τέχνη. Δεν υπάρχει επικοινωνία. Η οντότητά μας γίνεται μονοδιάσταση. Μόνο εγώ. Χωρίς εσύ. Έτσι η τέχνη συνδέει το εγώ με το εσύ. Μέσα απ’αυτήν, η σχέση μας παύει να είναι μονόδρομη. Η σχέση έχει αξία. Πολύ απλά γιατί η σχέση έχει διπλό βέλος. Η οποιαδήποτε σχέση έχει διπλό βέλος. Ακόμα πιο απλά, επειδή κανείς δεν υπάρχει χωρίς την ύπαρξη του άλλου. Το μόνο που διακυβεύεται πάντα είναι το timing. Το πότε θ’αφήσει κάποιος τη μια πλευρά για να δει κ την άλλη. Να γίνει το εγώ εσύ. Κ το εσύ εγώ. Κ τότε μόνο θα βιώσουμε την τέχνη. Τότε μόνο ο ‘ξένος’ θα γίνει Έλληνας κ ο Έλληνας ‘ξένος’. Κ τότε θα καταλάβω το νόημα της φράσης: « αν κάνω ένα βήμα είμαι αλλού ή πεθαίνω » (μπιτουίν ας: νόου σεξ, νόου φάννυ ράιτινγκ..)

στον αδερφό του Τάσου

Άκη Άκη μη λυπάσαι, Άκη Άκη μη φοβάσαι, Άκη Άκη πως κοιμάσαι, μόνος σου πανάθεμά σε! Φεύγει κι έρχεται ο καημός σου, πως να βρεις τον εαυτό σου, δεν αξίζει τόσο όσο, η ζωή κι ο θάνατός σου. Πες μου ένα ψέμα, ν' αποκοιμηθώ, μονάχα για σένα, κάνω το χαζό. 'Ακη Άκη ζουζουνάκι, θα σε δω καλοκαιράκι, μου χει λείψει το ματάκι, που μου κλείνει με ναζάκι. Άκη Άκη ζούμε χώρια, τόση έχω στεναχώρια, Άκη Άκη τέτοια ζόρια, να 'χα μ'όλα μου τ'αγόρια. Πια δεν έχω χρόνο, να σου εξηγώ, δύσκολα τελειώνω, μ' ό,τι αγαπώ. 'Ακη 'Ακη σαν σε είδα, ένιωσα σαν ναυαρχίδα, κι έσκασε σαν καταιγίδα, σε χλωρίδα και πανίδα. Τώρα λες πως σου ανήκα, μα δεν πλήρωσα το ΙΚΑ, θα' ταν μεγαλομανία, αν με γράφαν στα ταμεία. Πες μου ένα ψέμα, ν' αποκοιμηθώ, μονάχα για σένα, κάνω το χαζό. Άκη Άκη κι αν σε χάνω, δεν θα σε ξαναπικράνω, σαν το σκύλο με τη γάτα, η αγάπη μας στη στράτα. Άκη Άκη παίρνω φόρα, κι όλα τα άπλυτα στη φόρα, έχεις ομορφιά φιδίσια, τι γυρεύεις στα Παρίσια?

άντε κ στο καζίνο!

Παίζω, παιχνίδι, παιδί. Μαθαίνω ορθογραφία ή πολιτική? Μαθαίνω ορθογραφία μ’έναν πολιτικό τρόπο ή πολιτική μ’έναν ορθογραφικό τρόπο? (δύσκολες μέρες σήμερα...γυναικείες, φαίνεται, ξέρω, ξέρω). Κ συνεχίζω : γιατί οι λέξεις δεν είναι μόνο λέξεις (συμπτώματα ξανθιάς βαφής..), ο τρόπος που τις χρησιμοποιούμε καθορίζει κ το είναι μας ( 10 λεπτά ξεχασμένη βαφή στο κεφάλι μου), και την πολιτική ζωή του τόπου μας (αυτό το βίτσιο το είχα πάντα..). Ομολογώ ότι οι πολιτικοί μας σήμερα ‘παίζουν’ πολύ. Ή καλύτερα μας ‘παίζουν’ πολύ (κ δεν είναι οι μόνοι.. συμφωνώ). Ομολογώ επίσης ότι το 40% των παιχνιδιών τους τους το προμηθεύουμε εμείς. (μα τί λέω?). Δουλεύουμε για να μας δουλεύουν (ε? αν διανοηθώ ότι πραγματικά συμβαίνει..θα πεθάνω..). Ομολογώ επίσης ότι όταν τους παρακολουθούμε στην τηλεόραση αποχαυνονόμαστε σαν το παιδί μπροστά στο βάζο (για μένα μιλάω, εντάξει?). Κ τι βάζο όμως (γιατί η πιότητα είναι που μετράει). Βάζο με μερέντα! (ποιά μελίνα κ μέλι!?!). Κ το ριμάδι, πού θα πάει, κάποια στιγμή περιμένεις ν’ανοίξει. Κ μπορεί ν’ανοίξει, αλλά στην Ελλάδα λίγο πριν ανοίξει θα πέσει κάτω κ θα σπάσει (συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια). Κ πάμε στο σήμερα : όπου παιδί βάλε κ από έναν βουλευτή (τόσα καμάρια έχουμε!), όπου παιχνίδι βάλε κ από ένα ομόλογο (μη μου πεις πως ξεχάστηκε κιόλας?), κ όταν παίζω πες ότι ρίχνω κ μία αγοραπωλησία (έτσι, για να περνά η ώρα βρε αδερφέ!). Ε, τώρα, τα συμπεράσματα δικά σας.. εγώ τη σκέψη μου την είπα.. την πρόταση την έκανα (από τον τίτλο ακόμα). Αντε κ να δω ελληνικό ταμείο με τίτλους FTSE κ τι στον κόσμο!

& δικο γλη interpretation of Kavvadia

Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος πατέρας των κακομαθημένων μου παιδιών και των γαλάζιων συμπατριωτών,και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές, χωρίς να γευτώ των βιβλιαρίων το αμύθητο ποσό. Για το Πρωτοδικείο, το Πταισματοδικείο, τ'Εφετείο και τον Πάγο θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανοι οι άλλοι, κι εγώ, σκυφτός σ' ένα έδρανο με χάρτες νομικούς, σε χοντρά συμβολαιογραφικά βιβλία τροποποιήσεις θα υποβάλλω. Θα πάψω πιά για αναρίθμητα ποσά να σου μιλώ, οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πια ξεχάσει,κι η γυναίκα μου, χαρούμενη, θα λέει σ' όποιον τη ρωτά : "Ηταν μιά λόξα προεδρική, μα τώρα έχει περάσει . . . "Μα ο εαυτός μου μια βραδιάν εμπρός μου θα υψωθεί και λόγο, ως ένας δικαστής αχόρταγος, θα μου ζητήσει,κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί, θα σημαδέψει, κι άφοβα τη δίκη μου θα σταματήσει.Κι εγώ, που τόσο επόθησα μια μέρα να συνταξιοδοτηθώ από κάποιο δικαστήριο υψηλό, των εξέχουσων βαθμίδων, θα 'χω μια σύνταξη κοινή και θλιβερή πολλή και ένα εισόδημα σαν των πολλών ανθρώπων τα εισοδήματα.