εγώ είμαι ο ‘άλλος’

Η τέχνη δεν είναι άλλο παρά το εργαλείο που χρησιμοποιείται για να μεταβιβάσει κάποιος ένα συναίσθημα. Άρα, η πρωταρχική υπόθεση της τέχνης δεν είναι παρά ο ‘άλλος’. Εκείνος που αποτελεί ένα τμήμα του ψηφιδωτού της ανθρωπότητας. Το κλειδί δλδ είναι αυτή η αναγνώριση. Χωρίς τους άλλους δεν υπάρχει τέχνη. Δεν υπάρχει επικοινωνία. Η οντότητά μας γίνεται μονοδιάσταση. Μόνο εγώ. Χωρίς εσύ. Έτσι η τέχνη συνδέει το εγώ με το εσύ. Μέσα απ’αυτήν, η σχέση μας παύει να είναι μονόδρομη. Η σχέση έχει αξία. Πολύ απλά γιατί η σχέση έχει διπλό βέλος. Η οποιαδήποτε σχέση έχει διπλό βέλος. Ακόμα πιο απλά, επειδή κανείς δεν υπάρχει χωρίς την ύπαρξη του άλλου. Το μόνο που διακυβεύεται πάντα είναι το timing. Το πότε θ’αφήσει κάποιος τη μια πλευρά για να δει κ την άλλη. Να γίνει το εγώ εσύ. Κ το εσύ εγώ. Κ τότε μόνο θα βιώσουμε την τέχνη. Τότε μόνο ο ‘ξένος’ θα γίνει Έλληνας κ ο Έλληνας ‘ξένος’. Κ τότε θα καταλάβω το νόημα της φράσης: « αν κάνω ένα βήμα είμαι αλλού ή πεθαίνω » (μπιτουίν ας: νόου σεξ, νόου φάννυ ράιτινγκ..)