Τετάρτη, Φεβρουαρίου 28, 2007

ζητείται ελπίς

Ουδείς εκών κακός, έλεγαν οι αρχαίοι. Κ επειδή οι αρχαίοι ήταν πάντα καλύτεροι από τους νέους, είχα αποδεχτεί τη φράση. Καιρό με τον καιρό άρχισα να αμφιβάλλω. Υπάρχουν άτομα που δεν τα αγγίζεις. Δεν τα κοιτάς. Δεν ασχολείσαι μαζί τους. Πώς να το πω πιο απλά; Δεν ξέρω. Κάτι τέτοια άτομα γυρίζουν κ σε βρίζουν. Κ όχι τίποτα. Κολλάν κ τ’όνομά σου αριστερά. Στο περιθώριο του τετραδίου. Εκεί, στις σημειώσεις των καθηγητών. Να’χεις, να χαίρεσαι. Να λες, ναι, εμένα βρίζει. Εμένα. Είναι όλο δικό μου. Βρίζει, ξεφτυλίζει κ σου κολλά κ τ’όνομα. Εγγυημένα πράγματα. Σκέφτεται ο άλλος : για να το λέει, κάτι θα ξέρει. Σκέφτεσαι κι εσύ: μπας κ είμαι κι έτσι? Κι έχεις μετά κ τους άλλους να σκέφτονται κ να σου λένε : δε φταίει κανείς, εσύ φταις! Κάθεσαι κ αναρρωτιέσαι. Δλδ, αν πραγματικά έκανα κακό στον άλλο, τι θα μου έκανε? Φρικιαστική ερώτηση. Τόσο όσο κ η απάντησή της. Αναπολώντας, λοιπόν, αυτή τη μεγαλοψυχία των αρχαίων, βλέπεις ότι τελικά ήταν πολύ αρχαίοι. Τόσο, που ποτέ δε θα επιβίωναν στη σύγχρονη ζωή. Γυρίζω λοιπόν κ ξανασκέφτομαι. Άντε, ίσως κάποιος να είναι κακός. Άντε, ίσως δύο. Άντε, ίσως τρείς. Η πρόταση έχει μαθηματική ακολουθία τελικά. Κ φτάνω στην ισότητα : Ουδείς εκών καλός!

Τρίτη, Φεβρουαρίου 27, 2007

η μελωδία της εξουσίας

Η Μαρία κάποια στιγμή στο χρόνο δούλευε σε μία εταιρία. Η θέση ήταν αρκετά πιεστική αλλά με πολύ καλά λεφτά. Για να αντέξει στο πόστο της δεν έπρεπε απλά ν’αγαπάει το αντικείμενο αλλά κ την ίδια τη ζωή στην εταιρία. Το αφεντικό της ήταν αρκετά στριμμένο. Δεν υπερασπίζομαι τη φίλη μου. Ήταν γενική παραδοχή. Το αφεντικό του αφεντικού της, όμως, ήταν γλυκύτατος άνθρωπος. Απ’αυτούς που λες Μεγάλους. Κ δεν εννοώ ηλικιακά. Τι κι αν του βγάζανε το λάδι? Είχε πολλές ελιές (όχι στο κεφάλι, στο μυαλό του) κ δε φοβόταν μη στερέψει. Γενικά όμως, σαν άτομο είχε πολλά προβλήματα. Αντίθετα, το μικρό αφεντικό δεν είχε κανένα άλλο πρόβλημα πέρα από το πόστο του. Η Μαρία κατά βάθος ποτέ δεν παραδέχτηκε την αξία του. Κ αυτό όχι γιατί δεν έκανε σωστά τη δουλειά του. Απλά, επειδή έχει μάθει να αρνείται τη θέση κάποιου, αν δεν αποδέχεται το χαρακτήρα του. Δυσκολεύτηκε αρκετά στη ζωή της τελικά. Τ’ομολογώ. Με το μικρό αφεντικό περίμενε υπομονετικά να περάσουν οι γκρίνιες από τ’αυτιά της κ να σηκωθεί να φύγει. Αντίθετα, η ηρεμία που της χάριζε το μεγάλο αφεντικό την έκαναν να παραμένει στο τμήμα της κ να ανέχεται κ το μικρό αφεντικό. Η Μαρία ήταν ντόμπρος άνθρωπος. Με απλές λέξεις προσπάθησε να μου εξηγήσει τα συναισθήματά της. –‘Στη δουλειά, όπως κ στη ζωή, έτσι κι αλλιώς θα σε πηδήξουν. Κι εσύ, παρόλο που δε θα σε γεμίζει, θα πρέπει να το ανέχεσαι. Αλλά, οι πολιτικοοικονομικοκοινωνικοί εξουσιαστές ξεχνάν κάτι πολύ βασικό. Ότι ακόμα κι αν απαιτήσουν να σε πηδήξουν, δεν μπορούν ν’απαιτήσουν την αγάπη σου’.

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 26, 2007

ΗραΚ_ινει

Αν δεν είσαι πρίγκιπας, στρατό δεν πας! Αυτό του είπε στο αυτί ο ταξίαρχος κ αποτραβήχτηκε με τρόπο. Ο Χάρης τον κοίταζε πελαγωμένος. Είχε δίκιο. Ναι, το φανταζόταν τόσο καιρό. Η τάξη των στρατευομένων είχε πλέον συρρικνωθεί σ’ένα ελιτίστικο γκέτο. Οι στρατιωτικοί ήταν περισσότεροι από τους στρατευμένους κ η εξουσία είχε αλλάξει βέλος. La crème de la crème των Ελλήνων δεκαοχτάχρονων ήταν είδος προς εξαφάνιση. Οι στρατιωτικοί πρόσεχαν το ύφος τους κ κρατούσαν τη θέση τους. Αν μη τι άλλο, ήταν το μόνο που τους είχε απομείνει. Η θέση. Μία έδρα πληρωμένη από τον ελληνικό λαό κ για τον ελληνικό λαό? Ποιος από αυτούς τους βαθμοφόρους θα μπορούσε να τα βάλει με τον πάλαι ποτέ λαουτζίκο? Τώρα το target group αποκτούσε φωνή κ πρόσωπο. Ήταν η τάξη αυτή των νεοσύλλεκτων που θα καθόριζε το μέλλον της μόνιμης τάξης. Σε λίγο καιρό φημολογείται ότι ο ένας στρατευόμενος θα καθορίζει το μέλλον κ τη θέση 10 συνταγματαρχών. Το άσχετο κατά τα φαινόμενα πλεόνασμα μόνο στη χώρα μας θα μπορούσε να προκύψει. Γιατί, πολύ απλά, μόνο εκεί δε μας χρειάζεται. Να πετάμε τα λεφτά μας στις κρατικές τηλεοράσεις κ να φωνάζουμε με την κάθε αηδία ναι, νομίζουμε πως μας αξίζει. Αλλά το να πληρώνουμε τόσες κ τόσες θέσεις κενές δεν αξίζει σε κανέναν.

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 23, 2007

άρει_την εμπιστοσύνη

Κάθε φέτος κ χειρότερα δε λένε? Έτσι κ ο Άρης. Φοβόταν πολύ. Για την παιδεία νόμιζα. Αλλά τελικά φοβόταν τον εαυτό του. Γιατί δεν του έκανε τίποτα άλλο η Μαριέττα παρά πόλεμο. Πόλεμο νεύρων. Από εδώ το τραβούσε, από εκεί το τραβούσε, εξεταστική δεν έβλεπε το παιδί. Κ όχι τίποτα. Δεν αγχωνόταν γι’αυτόν. Για τον πατέρα του μόνο. Περίμενε ο φουκαράς πότε θα τελειώσει ο μικρός, να μαζευτούν τα έξοδα, για να βγει κι αυτός στη σύνταξη. Αλλά, στην τελική, ο Άρης δεν άρχισε ακόμα. Κ ούτε φαίνεται να τελειώνει σύντομα τις σπουδές του. Γιατί, σ’αυτούς τους ψυχιάτρους που τον στείλανε, ξεκίνησε τα χάπια. Η Μαριέττα, πριν εγκαταλείψει το επίσημο επάγγελμά της, είχε δώσει μια υπόσχεση. Κ απ’ό,τι φαίνεται την κράτησε. Υποσχέθηκε στους συναδέλφους της να ενισχύσει τον κλάδο. Σε όποια θέση κι αν βρεθεί. Με τον τρόπο της κάθε φορά. Γι’αυτό κ οι ψυχίατροι πλέον θα βάλουν τη φωτογραφία της δίπλα στην ταμπέλα του γραφείου τους. Εκεί, στην είσοδο της κάθε πολυκατοικίας. Γιατί μόνο έτσι αναπτερώθηκε ο κλάδος τους. Χωρίς έξοδα κ διαφημίσεις. Με τις ψυχές των φοιτητών. Εγγυημένα πράγματα !

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 22, 2007

η δίκη χωρίς νόημα

‘Ψυχραιμία κ όλα θα πάνε καλά’, σκέφτηκε το αγόρι. Ήταν η πρώτη δίκη που του είχε καταλογιστεί. Οι ερωτήσεις ήλπιζε πως θα ήταν λίγο πολύ οι αναμενόμενες. Κριτές οι γνωστοί του άγνωστοι. Σήμερα θα δικαζόταν από μία γυναίκα. Με το που ανέβηκε στο εδώλιο ξεκίνησε να Τρέμη. Με το που αντίκρυσε την ξανθιά δικαστίνα άρχισε να Στά(ζ)η. Ο ιδρώτας κ το τρέμουλο δε σταματούσαν με τίποτα. Μια γυναίκα στο ρόλο του άντρα. Κ ένας άντρας στη θέση μιας γυναίκας. Τα πόδια του πλέον δεν τα ένιωθε. ‘Σηκωθείτε παρακαλώ, να ορκιστείτε’, του είπε η δικαστίνα. Με τα δυο του χέρια έβαλε όση δύναμη πίστευε πως του είχε απομείνει κ σηκώθηκε όρθιος. ‘Οργίζομαι’, είπε. Εκείνη τη στιγμή, το ακροατήριο ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Αυτός, μέσα στον πανικό του, το πήρε στραβά. Νόμιζε πως βλέπει ταινία του Χόλιγουντ. Με το πλήθος να ζητά εσπευσμένα την αποκεφάλισή του. Τότε, χωρίς να το θέλει, ένα ζεστό υγρό κύλισε στα μπατζάκια του κ μία δυσάρεστη οσμή απλώθηκε στην αίθουσα. Το ακροατήριο δυσανασχέτισε. Η δικαστίνα, που ήταν κ ολίγον τι έγκυος αποφάσισε αναβολή της δίκης, μέχρι ψυχικής αναπτέρωσης του κατηγορουμένου. Ο νεαρός δεν πολυκατάλαβε τι του συνέβει. Μέχρι τώρα είχε συνηθίσει να στοχεύει αυτός ελεύθερα τους ανθρώπους. Τώρα στόχευαν οι άνθρωποι αυτόν. Τα είχε χαμένα... Αφιερωμένο σ’ένα αγόρι με γυναικείο όνομα. Ξέρει αυτός..

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 21, 2007

πύρρειος νίκη

-Γιατί, κατηγορούμενε, έφαγες τον Κουλούρη; -Γιωργάκης:δεν φταίω εγώ, κύριε πρόεδρε. -Αλλά ποιος φταίει; -Ο μπαμπάς. -Ο μπαμπάς;; -Μάλιστα, κύριε πρόεδρε. Ακούστε. Πριν από χρόνια, προχωρούσα στο δρόμο με τον μπαμπά μου κ βλέπω έναν κουλουρά.Του λέω 'μπαμπά, θέλω να φάω ένα κουλούρι'. Μου λέει 'Όχι'.Φτάνουμε στα σκαλάκια της Βουλής όπου κ εκεί έχει κουλουρά. Του ξαναλέω 'Θέλω να φάω ένα κουλούρι'.Μου λέει 'Όχι'.Προτού μπούμε στην Βουλή του ξαναλέω 'Θέλω να φάω ένα κουλούρι', μου λέει 'Όχι'. Όταν πια τον χάνω από δίπλα μου, τι μου φωνάζει μες στον ύπνο μου, κύριε πρόεδρε; -Τι; -Τώρα που έφυγα, φάε όσο θες πια το Κουλούρι. Ε!Τον τρως, κύριε πρόεδρε, ή τον αφήνεις;;;;;; -Τον τρως, τον τρως. Αθώος ο κατηγορούμενος.

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 19, 2007

περι τρίχας το ανάγνωσμα

Οι μεγαλύτερες αλήθειες συνήθως είναι μπροστά μας. Απλά, δεν τις βλέπουμε. Πόσες φράσεις γνωρίζουμε, αλλά παραμελούμε ταυτόχρονα το βασικό τους νόημα? Η τελευταία αλήθεια ήρθε χτες, την ώρα που καθόμουν με άλλα τρία άτομα κ συζητούσαμε. ‘Τρίχα από νιμού καράβια σέρνει’, λέει μία κοπέλα. Η συζήτηση συνεχίστηκε, καθότι η φράση άναψε τα αίματα σ’ένα αρσενικό της παρέας. Από εκείνη τη στιγμή κ μετά βίωσα την προσωπική μου πολιτική νιρβάνα. Αφού η ροή της εξουσίας είναι δεδομένη κ δεν μπορούμε να την αλλάξουμε, γιατί να μην την εμβολιάσουμε με μικρές διαφορές? Για παράδειγμα, στην Ελλάδα, από βασιλευομένη δημοκρατία κάποια στιγμή περάσαμε στην κληρονομούμενη πολιτική. Αφού ξέρουμε ότι μετά απ’αυτούς θα μας έρθουν τα παιδιά τους, γιατί να μην φροντίσουμε από τώρα για το μέλλον μας? Ας λάβουμε ως δεδομένο ότι τα καράβια κληροδοτούνται. Γιατί να μην αλλάξουμε τις τρίχες? Θα μου πεις, για τρίχες θα μιλάμε τώρα? Σωστό κ αυτό. Ας μην υποβιβάζουμε την ήδη ποταπή συζήτηση. Απλά, δεν αλλάζει το τοπίο ένα ενδεχόμενο προξενειό ανάμεσα στην κόρη του Κωστάκη κ το γιο της Κανέλλη? Θα είναι μία σχέση πάθους. Κ ολίγον τι σεξπυρική. Προσπάθησα επίσης να σκεφτώ κ άλλες τρίχες.. Ξεκίνησα με μια ξανθιά. Αμέσως μετά σκέφτηκα ότι μ’ένα διαζύγιο χάνεις το 50% των αποκτηθέντων μετά το γάμο κ εκεί απελπίστηκα για το σήμερα. Ποια ξανθιά θα καταδεχόταν από καθηγήτρια Ιατρικής να υποπέσει σε Νηπιαγωγός? Θα μου πείτε το επάγγελμα θα παρέμενε το ίδιο. Ο τίτλος όμως?

Σάββατο, Φεβρουαρίου 17, 2007

απο_λογια

Απ’ό,τι διαπίστωσα κυκλοφορούν πολλά μπαλάκια στο χώρο. Μπαλάκια- βόμβες. Μην πάει αλλού το μυαλό σας. Απλά, ως ξανθιά, έχω ένα σχετικό πρόβλημα με τις λέξεις. Καταλαβαίνετε ελπίζω... Λοιπόν, για να τελειώνω (εγώ, όχι εσείς..) : 1. Είναι Σάββατο, δεν είμαι έτοιμη, με περιμένουν, κ κάθομαι μπροστά σ’ένα pc κ γράφω (απαράδεκτο ξέρω, ευτυχώς που δεν είστε εσείς, μπλα μπλα..) 2. Είμαι ξανθιά. Πολύ όμως. Όνομα κ πράγμα ( α, ..το 'χετε καταλάβει) 3. τα παίρνω εύκολα (κ δεν αναφέρομαι στα γράμματα..) 4. δεν αυτοπροσδιορίζομαι (κ ούτε θέλω. που να σκέφτομαι τώρα.. άσε που χρειάζεται κ μυαλό γι’αυτό..) 5. τα 4 φτάνουν, έχουν δώσει τον παλμό.. Δε θα ταλαιπωρήσω άλλους ταλαίπωρους... stop tennis now !

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 15, 2007

αγω'γώ την χείρα

Καμιά τους δε μ’αγάπησε, σκεφτόταν ο Μάκης. Κ ήταν δυστυχώς αλήθεια. Μελαχρινή η μία, ξανθιά η άλλη. Η ξανθιά τον άφησε επειδή ήταν μικρός. Δεν της ενέπνεε εμπιστοσύνη. Έκανε βέβαια κ αυτός κοτσάνες. Τη μία κ μοναδική φορά που βγήκαν μαζί στον έξω κόσμο την πήγε σινεμά. Στο notes on a scandal. Έφριξε η γυναίκα. Όχι τόσο μ’αυτά που είδε, αλλά με τη χειραγώγηση που θα μπορούσε να εισβάλει ξαφνικά στη ζωή της. Ο χωρισμός του με την ξανθιά τον πλήγωσε, αλλά δεν τον πέθανε. Με κομμένες τις φτερούγες στράφηκε στη μία κ εναπομένουσα αγάπη του. Στην αδύνατη μελαχρινή. Αυτή δεν ήταν ότι δεν του έδινε σημασία. Απλά ήταν βιτσιόζα. Της άρεσε αυτό με τα πόδια. Αργότερα του είπε πως το λένε ποδηγέτηση. Αυτός σοκαρίστηκε αρχικά, αλλά μπροστά στο φόβο του μήπως κ τη χάσει, το δέχτηκε. Η αυτοπεποίθησή του έπεφτε ολοένα κ χαμηλότερα. Από ένα σημείο κ μετά είχε πέσει τόσο, που ήταν αδύνατο να του σηκωθεί οτιδήποτε άλλο. Έτσι τον παράτησε κ η μελαχρινή. Κλείνοντας ερμητικά τα μάτια κ την πόρτα του σπιτιού του, προσπάθησε να δώσει μια ώθηση στον εαυτό του, να σκεφτεί κάτι καλύτερο. Το μόνο που του ήρθε στο μυαλό ήταν ένας μακαρίτης, που παλιά δεν χώνευε : ‘Για ένα κωλόσπιτο δε θα μας ρίξουν από την εξουσία!’. Μόνο που δεν κατάλαβε ότι είχε χάσει προ πολλού. Την εξουσία του ίδιου του του σπιτιού.

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 14, 2007

να τη χαίρεσαι

‘Love me, love me tender’ ψέλλισε με τη γερασμένη του φωνή. Ήταν κάτι πάνω της που τον μάγευε. Αυτή η μυρωδιά αρώματος κ ιδρώτα ήταν εθιστική. Όχι ότι δεν είχε ξανασυναντήσει κάτι παρόμοιο. Πολλές φορές μάλιστα. Αλλά αυτή ήταν το κάτι άλλο. Το στόμα της όταν τη φιλούσε, τα μάτια της όταν την κοιτούσε, η φωνή της όταν του μιλούσε.. ήταν το κάτι άλλο. ‘Η γυναίκα αυτή είναι κάτι σαν παραμύθι’ σκέφτηκε. Το παραμύθι μου. Ήταν έτοιμος ν’αφήσει τα πάντα γι’αυτήν. Την γυναίκα του, τα παιδιά του, το σπίτι που με τόσο κόπο έχτισε. Κ ό,τι άλλο του ζητούσε. Αρκεί να γίνει δικιά του. ‘Δεν μπορώ να σε μοιράζομαι. Θέλω σχέση’. Της είπε μια μέρα. Είχε πιεί αρκετά κ έτσι βρήκε το θάρρος. Αυτή δεν ξαφνιάστηκε. ‘Το ξέρεις πως σχέση δε μπορώ να σου δώσω’. Το ήξερε. Ναι, το ήξερε από την πρώτη στιγμή. Αλλά αυτό το ανεκπλήρωτο ήταν που τον έπρωχνε όλο κ πιο πολύ. Ήταν έτοιμος να της δώσει τα πάντα. Ακόμα κ τη ζωή του. Γι’αυτό κ την ακολούθησε εκεί που δεν έπρεπε. Στην παγίδα. Κ δεν πόνεσε όταν έπεσε. Μόνο προσπάθησε να συγκρατήσει στα μάτια του για τελευταία φορά την εικόνα της. Αυτή δε δίστασε μπροστά στη θυσία του. Έσκυψε κ τράβηξε το χαρτοφύλακα μέσα από την τσάντα. Ήξερε ότι προλαβαίνει. Στην Ελλάδα πάντα υπάρχει χρόνος για παρατυπίες κ ποτέ για ανάκριση. Έκλεισε την πόρτα, σκούπισε τ’αποτυπώματά της κ εξαφανίστηκε με τ’ολοκαίνουργιο αυτοκίνητο που της χάρισε ο νέος αγαπημένος της. ‘Γιατί, τι είναι ο έρωτας?’ σκέφτηκε. ‘Ένα παραμύθι. Όσο το ζούμε είναι ωραίο. Όταν τελειώνει θέλουμε κι άλλο’. P.S. αφιερωμένο στους άπιστους :p

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 12, 2007

εν τούτων IKA

Η Θωμαή ήταν από μικρή ζωηρό κοριτσάκι. Δυσκόλεψε πολύ τους γονείς κ τους δασκάλους γύρω της. Δεν έφταιγε όμως αυτή. Αλλά η φύση της. Ήταν υπερκινητική, εύστροφη κ πολύ εγωίστρια. Καθώς τα χρόνια περνούσαν, εξελισσόταν. Έμαθε να κάνει όλα όσα κάνουν οι απλοί άνθρωποι. Βρήκε δουλειά, παντρεύτηκε, έκανε παιδιά. Ήταν όμως μία γυναίκα με πάθος. Κ η συμβατικότητα δεν της ταίριαζε. Γι’αυτό, παράλληλα με τη νορμάλ ζωή της, είχε κ μία δεύτερη. Παράνομη. Της άρεσαν οι παράνομοι έρωτες με ισχυρούς άνδρες. Συχνά, όμως, οι ισχυροί άνδρες ήταν ανίσχυροι μπροστά της. Γιατί τους αποκαθήλωνε. Τους μάγευε με τον αέρα της. Κ αυτοί αφήνονταν. Σαν τα καπέλα που τα παίρνει ο άνεμος. Όταν κάποιος εξευτελιζόταν αρκετά ή έχανε τη θέση του, έπαυε να της αρέσει. Κ έτσι, οι παλιοί κ καταπονημένοι εραστές της έμεναν μετέωροι. Στην τύχη τους. Kάποια στιγμή βρήκε παρηγοριά, για δύο ολόκληρα χρόνια, στην αγκαλιά ενός ήρεμου άνδρα. Ο οποίος της πρόσφερε απλόχερα τη μυστική ζωή που τόσο επιθυμούσε. Κομπίνες, πολιτικά παιχνίδια, πανεπιστημιακή ιδιότητα. Ήταν το Βάθρο της. Κ εκεί που πήγε να ζήσει τ’όνειρό της, με τη διπλή ζωή, εμφανίστηκε ένας έρωτας από τα παλιά, που τον είχε ξεχάσει. Από το σπίτι της. Κ της χάλασε το όνειρο. Κ το ‘κανε εφιάλτη. Σκοτώνοντας τον ήρεμο αγαπημένο της κ πηγαίνοντας κ ο ίδιος φυλακή. Αφήνοντάς της κ τρεις κόρες να νταντεύει. Τώρα η Θωμαή κλαίει απαρηγόρητη. Η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου πλησιάζει κ τη θέση στην καρδιά κ στην καρέκλα δεν τη θέλει κανείς. Γιατί καμιά τρελή δε στέλνει τον άνδρα της για διοικητή του ΙΚΑ πια..

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 08, 2007

ΠΡΟυΠΟ_λογισμός

Πολλές φορές αναρωτιέμαι : τι θα γίνει στον Ιππόδρομο αν βάλουμε έναν Σκούφο σ’ένα άλογο κ το αφήσουμε να τρέχει. Θα σκοτωθεί ή θα σκοτώσει? Στο μυαλό μου τριγυρνάει η αυτ_απάτη ότι θα τερματίσει. Κ αυτό το τέρμα είναι που με φοβίζει. Γιατί τα τέρματα δεν είναι υποχρεωτικά ευχάριστα. Από την άλλη σκέφτομαι τη Νέα Εποχή. ΑναΘΕΩρώ τις απόψεις μου κ μετα_ρρυθμίζω τις πολιτικές μου. Δλδ, τις αφήνω για αργότερα. Κ αφήνω το άλογο να τρέχει. Μέχρι τον Οκτώβρη. Θα έχει μεν κουραστεί. Αλλά εμένα έτσι μου αρέσει. Μετά ξανακοιτάζω τον Υπόδρομο κ θυμάμαι το χρημαΤΙστήριο. Η ομοιότητα είναι εμφανής. Απλά στο δεύτερο δεν ξέρεις τίποτα για το ά_λογο. Έχει σκούφο ή όχι? Κ ποντάρεις. Γιατί πιστεύεις στην ΤΙχη. Κ το έλλειμμα θα μειωθεί. Κ θα γίνει κ πλεόνασμα. Κ όλα θα πάνε κ καλά. Κ θα ζούμε καλά. Αλλά, θα ζούμε μέχρι τότε?

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 07, 2007

Χρειάζομαι ΡΗΜΑ, κρίμα

Κάποτε είχα ένα φίλο. Αυτός είχε έναν άλλο φίλο. Ο άλλος φίλος είχε πολλούς φίλους. Ένας από αυτούς τους πολλούς δούλευε για το κράτος. Για την ασφάλειά του. Κ για την προστασία του. Το βασικότερο όμως χαρακτηριστικό του ήταν ένα. Η αγάπη του για το χρήμα. Μέσα από αυτήν την αγάπη, έκανε θαύματα. Ανεβοκατέβαζε πολιτικά σκηνικά στο άψε σβήσε. Πολύ ρομαντικό για να είναι αληθινό? Κι όμως. Αυτοί οι άνθρωποι υπάρχουν. Κ θα υπάρχουν. Η τσέπη τους είναι το προφυλακτικό της ψυχής τους. Αυτός ο ένας από τους πολλούς, μία μέρα ξεχώρισε. Κ εμφανίστηκε στα κανάλια. Να πλακώνει στο ξύλο έναν φοιτητή. Που, τελικά, δεν ήταν φοιτητής. Αυτός ο ένας μιλάει για στημένες υποθέσεις. Μέχρι τώρα ήξερα ένα ξύλο, αλλά πολλά επίθετα : σπασμένο, λυγισμένο, όρθιο, γερό.. Κ μία φράση : τρώω ξύλο. Τώρα έμαθα άλλες δύο : πληρώνω, -ομαι όσο όσο για ξύλο. Πάμε καλά, τελικά?

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 05, 2007

τα παιδιά μας παίζουν

Ο Γιωργάκης, όταν ήταν μικρός, είχε ένα πρόβλημα. Μπέρδευε τις λέξεις. Κ όχι μόνο αυτό. Τις αναμασούσε, τις μπουρδούκλωνε κ όσοι τον άκουγαν έβγαζαν λάθος συμπεράσματα. Το χειρότερο, μπέρδευε το κ με το χ. 'Με τι θ'ασχοληθείς Γιωργάκη, όταν μεγαλώσεις?' 'Με την πολλητυχή' 'Και με ποιο κόμμα, μωρό μου?' 'Με το Μπα Σοκ!'. Η ανατροφή που είχε από μικρός προμήνυε το τι θα ακολουθήσει. Ευτραφείς αμερικανίδες είχαν αναλάβει τη διαπαιδαγώγησή του.Τα αποτελέσματα ήταν αναμενόμενα. Όσο πρόβατα ήταν κ είναι οι αμερικανοί στις κάλπεις, τόσο προβάτινη λογική του μετέδιδαν. Ο Κωστάκης από την άλλη, όταν ήταν μικρός είχε πολλά προβλήματα. Το κυριότερο όμως από αυτά ήταν η ανορεξικιά Ελληνίδα νταντά του. Όλη μέρα δεν έτρωγε τίποτα. Κάθε φορά που πήγαινε στο λούνα παρκ κ συναναστρεφόταν με παππούδες κ παιδάκια έτρωγε ό,τι σαντουιτσάκι κ κουλουράκι έβρισκε μπροστά του. Ήταν ο φόβος κ ο τρόμος των άλλων παιδιών. Η διαπαιδαγώγησή του είχε ένα μόνο αποτέλεσμα : ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε, κι άντε μετά ας ξεχαστούμε! Μία παγωμένη μέρα του χειμώνα, τα δυο παιδιά, βρέθηκαν στο ίδιο πάρκο. Ο Γιωργάκης έχτιζε ένα φρούριο από τη μία άκρη ως την άλλη. Ο Κωστάκης μέσα σ'αυτό το φρούριο, έχτιζε ένα κάστρο. Η άμμος, όμως, ήταν λίγη. Τα δυο παιδιά από τη μία στιγμή στην άλλη βρέθηκαν να παλεύουν κ να μαλλιοτραβιούνται για ένα κουβαδάκι άμμο. Οι νταντάδες από μακριά, ούτε που παρατηρούσαν το τι συμβαίνει. Ο μόνος που βρέθηκε κοντά τους ήταν ένας ασπρόμαυρος σκύλος, που τον φώναζαν Χρόνο. Νομίζοντας πως παίζουν κάποιο παιχνίδι, άρχισε να χοροπηδάει μαζί τους, γκρεμίζοντας ταυτόχρονα κ το κάστρο κ το φρούριο. Ύστερα από χρόνια τα παιδιά μεγάλωσαν, ο σκύλος κάπου χάθηκε, το πάρκο άλλαξε. Το μόνο που παρέμεινε ίδιο ήταν το παιχνίδι.

Κυριακή, Φεβρουαρίου 04, 2007

Δοξαστικό

Δεν υπάρχει εξουσία, όταν κόβεται στα τρία. Στην περίπτωση μας, όμως, δεν υπάρχει άλλος δρόμος.. Ο Δούλος του Χρήστου ελάλησε : ‘Ν’αλλάξει η Ιστορία!’. Η Τοσοδούλα Κούτσικια με το χέρι τεντωμένο προσφώνησε : ‘Ν’αλλάξει!’. Ο Δούλος ισχυρίστηκε πως έχει γεμίσει η καρδιά μου (καλά το πού με ξέρει, δεν το ξέρω) με μίσος για τον γείτονά μου. Γιατί (λέει) στην ΣΤ’ Δημοτικού διάβασα σωστά πράγματα με λάθος τρόπο. Ή λάθος πράγματα με σωστό τρόπο. Ή λάθος πράγματα με λάθος τρόπο. Πάντως, το συμπέρασμά του ήταν ένα : Σωστά πράγματα με σωστό τρόπο δε διάβασα! Για να πω κ την αλήθεια, δεν τον πολυκαταλαβαίνω. Αυτό όμως που κατάλαβα σίγουρα ήταν ότι ήθελε να περάσει κάτι. Το δικό του. Κ καλώς ή κακώς το κατάφερε. Δούλος αυτός, μία παραπάνω θέση κατέχει. Γι’αυτό είπα να ισχυροποιήσω τη θέση του. Χτες ένας Τούρκος μου ζήτησε τσιγάρο. Έφυγε σακατεμένος ο άνθρωπος. Μετά κάποιος τον πέτυχε στο δρόμο κ του εξήγησε : ‘Άσ’την αυτήν! Πιστεύει ακόμα στο παραμύθι που ο γαιδαράκος μιλούσε. Στους ‘τέσσερις σοφούς’. P(λιζ) .S(ιριουσλι). : Sinderella killes! Stop reading it!(άσχετο, αλλά αναφορικό στα παραμύθια που μας πουλάνε)

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 01, 2007

οδός Χαζηνικολάου στη Σανγκάη

Ο άνθρωπος είναι σαν την πεταλούδα. Πετάει από το ένα λουλουδι στο άλλο. Δε μοιάζει μόνο. Μπορεί κ να γίνει πεταλούδα. Ένα φτερούγισμα εδώ, μπορεί να φέρει τυφώνα εκεί. Φτερουγίζει ο λαμπερός δημοσιογράφος-μελλοντικός βουλευτής εδώ, τρέχουν πανικόβλητοι εκεί. Η θεωρία αυτή του ΜΙΤ μας ανοίγει το δρόμο. Αν φτερουγίσει στο καινούργιο του σπίτι στην Εκάλη για παράδειγμα, μπορεί να προκαλέσει τυφώνα ενοικίων στη Σανγκάη. Το απλούστατο θέμα των 700.000 ευρώ δανείου, μπορεί να έχει επηρεάσει τις 700.000 ζωές στην άλλη άκρη. Υπερ-πλεόνασμα χώρου μετά τελεφερίκ εξοπλισμένου, υπερ-ζημία χώρου μετά ανθρώπων υπερ-φορτωμένου. Αυτό συμβαίνει με τα άτομα. Όσο πιο πολλή αξία νομίζουν πως τους δίνεις, τόσο αυξάνουν τις ανάγκες τους. Όσο τους έχεις γραμμένους, τρέχουν κ δε φτάνουν να τις καλύψουν. Από την άλλη για το καλό της επιστήμης γίνονται όλα. Σκέψου να στέγαζε ο ίδιος τόσα άτομα! Θα έβγαζε σκάρτο ολόκληρο πανεπιστήμιο!