η δίκη χωρίς νόημα

‘Ψυχραιμία κ όλα θα πάνε καλά’, σκέφτηκε το αγόρι. Ήταν η πρώτη δίκη που του είχε καταλογιστεί. Οι ερωτήσεις ήλπιζε πως θα ήταν λίγο πολύ οι αναμενόμενες. Κριτές οι γνωστοί του άγνωστοι. Σήμερα θα δικαζόταν από μία γυναίκα. Με το που ανέβηκε στο εδώλιο ξεκίνησε να Τρέμη. Με το που αντίκρυσε την ξανθιά δικαστίνα άρχισε να Στά(ζ)η. Ο ιδρώτας κ το τρέμουλο δε σταματούσαν με τίποτα. Μια γυναίκα στο ρόλο του άντρα. Κ ένας άντρας στη θέση μιας γυναίκας. Τα πόδια του πλέον δεν τα ένιωθε. ‘Σηκωθείτε παρακαλώ, να ορκιστείτε’, του είπε η δικαστίνα. Με τα δυο του χέρια έβαλε όση δύναμη πίστευε πως του είχε απομείνει κ σηκώθηκε όρθιος. ‘Οργίζομαι’, είπε. Εκείνη τη στιγμή, το ακροατήριο ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Αυτός, μέσα στον πανικό του, το πήρε στραβά. Νόμιζε πως βλέπει ταινία του Χόλιγουντ. Με το πλήθος να ζητά εσπευσμένα την αποκεφάλισή του. Τότε, χωρίς να το θέλει, ένα ζεστό υγρό κύλισε στα μπατζάκια του κ μία δυσάρεστη οσμή απλώθηκε στην αίθουσα. Το ακροατήριο δυσανασχέτισε. Η δικαστίνα, που ήταν κ ολίγον τι έγκυος αποφάσισε αναβολή της δίκης, μέχρι ψυχικής αναπτέρωσης του κατηγορουμένου. Ο νεαρός δεν πολυκατάλαβε τι του συνέβει. Μέχρι τώρα είχε συνηθίσει να στοχεύει αυτός ελεύθερα τους ανθρώπους. Τώρα στόχευαν οι άνθρωποι αυτόν. Τα είχε χαμένα... Αφιερωμένο σ’ένα αγόρι με γυναικείο όνομα. Ξέρει αυτός..