ζητείται ελπίς

Ουδείς εκών κακός, έλεγαν οι αρχαίοι. Κ επειδή οι αρχαίοι ήταν πάντα καλύτεροι από τους νέους, είχα αποδεχτεί τη φράση. Καιρό με τον καιρό άρχισα να αμφιβάλλω. Υπάρχουν άτομα που δεν τα αγγίζεις. Δεν τα κοιτάς. Δεν ασχολείσαι μαζί τους. Πώς να το πω πιο απλά; Δεν ξέρω. Κάτι τέτοια άτομα γυρίζουν κ σε βρίζουν. Κ όχι τίποτα. Κολλάν κ τ’όνομά σου αριστερά. Στο περιθώριο του τετραδίου. Εκεί, στις σημειώσεις των καθηγητών. Να’χεις, να χαίρεσαι. Να λες, ναι, εμένα βρίζει. Εμένα. Είναι όλο δικό μου. Βρίζει, ξεφτυλίζει κ σου κολλά κ τ’όνομα. Εγγυημένα πράγματα. Σκέφτεται ο άλλος : για να το λέει, κάτι θα ξέρει. Σκέφτεσαι κι εσύ: μπας κ είμαι κι έτσι? Κι έχεις μετά κ τους άλλους να σκέφτονται κ να σου λένε : δε φταίει κανείς, εσύ φταις! Κάθεσαι κ αναρρωτιέσαι. Δλδ, αν πραγματικά έκανα κακό στον άλλο, τι θα μου έκανε? Φρικιαστική ερώτηση. Τόσο όσο κ η απάντησή της. Αναπολώντας, λοιπόν, αυτή τη μεγαλοψυχία των αρχαίων, βλέπεις ότι τελικά ήταν πολύ αρχαίοι. Τόσο, που ποτέ δε θα επιβίωναν στη σύγχρονη ζωή. Γυρίζω λοιπόν κ ξανασκέφτομαι. Άντε, ίσως κάποιος να είναι κακός. Άντε, ίσως δύο. Άντε, ίσως τρείς. Η πρόταση έχει μαθηματική ακολουθία τελικά. Κ φτάνω στην ισότητα : Ουδείς εκών καλός!