τρέξιμο à la μπαγιάτικο

‘Η ελευθερία της άποψης κρίνεται όταν λες κάτι διαφορετικό’ είπε ο μελαχρινός κ ξανακάθισε στη θέση του. ‘Αλήθεια, πόσο καιρό έχω ν’ακούσω κάτι διαφορετικό?’ μονολογούσε κοιτάζοντας το πάτωμα. ‘Μέρες, μήνες, χρόνια?’. Τον έβλεπες από μακριά κ βυθιζόσουν στο κενό του. Είχε δίκιο ο μελαχρινός. Πολύ δίκιο. Αλλά ποιός θα νοιαστεί για μία ακόμα ελευθερία? Εδώ έχουμε χάσει προ πολλού τη μία κ βασική. Του εαυτού μας. Τις άλλες θα κοιτάμε τώρα? Είχε δίκαιο ο μελαχρινός. Πολύ δίκιο. Αλλά που να το βρεις το κάτι διαφορετικό όταν όλοι συμφωνούν με όλους? ‘Όλα μένουν ίδια άμα δεν τα πας’. Είχε δίκιο ο μελαχρινός. Παιδεία, στρατός, κομματική προπαγάνδα, ζαρντινιέρες, υποκλοπές, έρωτες, χωρισμοί, θάνατοι... από ένα σημείο κ μετά όλα μοιάζουν ίδια. Κ αυτή η ελευθερία συνεχώς απομακρύνεται. Ολοένα κ περισσότερο. Κάθεσαι κ την κοιτάς. Απομακρύνεται, απομακρύνεται κ κάποια στιγμή τη χάνεις απ’τα μάτια σου. Είχε δίκιο ο μελαχρινός. Πολύ δίκιο. Νιώθεις εγκλωβισμένος. Φυλακισμένος μέσα στον ίδιο σου τον εαυτό. Μέσα στο λειτούργημά σου. Είτε είσαι φοιτητής, είτε καθηγητής, είτε πρύτανης. Αλλά όσο πιο ψηλά στην ιεραρχία, τόσο εντονότερο το πνίξιμο. Ειδικά εκεί στη Θεσσαλία...