παραλήρημα

Ας υποθέσουμε ότι έχουμε μπροστά μας έναν πίνακα. Έστω ότι είναι ένα πρόσωπο. Εγώ βλέπω το πρόσωπο. Κι εσύ το ίδιο. Αλλά δεν βλέπεις αυτό που βλέπει ο ίδιος ο ζωγράφος. Δεν βλέπεις τον αρχικό κύκλο που έκανε. Ούτε τις κάθετες κ οριζόντιες γραμμές που τράβηξε. Επίσης δεν βλέπεις τα λάθη του. Τα βλέπει μόνο αυτός. Μπορείς να εκφέρεις τη δική σου άποψη. Θα είναι πάντα μία εναλλακτική, για έναν άλλο πίνακα. Κάτι διαφορετικό απ'αυτό που βλέπεις τώρα. Αλλά ουσιαστικά δεν το βλέπεις ολόκληρο. Βλέπεις μόνο αυτό που φαίνεται. Το υπόλοιπο ήταν απλά υποβοηθητικό. Αλλά κ άκρως προσωπικό. Γιατί προσωπικό είναι μόνο εκείνο που δε φαίνεται. Γιατί αυτά που φαίνονται δεν είναι προσωπικά. Είναι δημόσια. Κ τα δημόσια υπάρχουν για να φαίνονται. Αλλά όταν δεν φαίνονται γίνονται προσωπικά. Κ τα προσωπικά είναι μυστικά. Κ τα μυστικά μένουν σε λίγα μόνο άτομα. Γιατί αν τα μάθουν περισσότερα θα γίνουν δημόσια. Κ τα δημόσια δεν είναι μυστικά. Γιατί τα μαθαίνουμε όλοι. Κ από τη στιγμή που τα μαθαίνουμε, συμμετέχουμε όλοι σε αυτά. Άρα, τα δημόσια δεν είναι τίποτα άλλο παρά το σύνολο των μυστικών που εμπλέκουν όλους μας. Άρα όλοι έχουμε δικαίωμα να εκφέρουμε μία άποψη γι'αυτά. Μία άποψη που λέγεται προσωπική. Αλλά η άποψη αυτή δεν θα πρέπει να μένει μυστική. Θα πρέπει να γίνεται δημόσια. Γιατί όταν η προσωπική σου άποψη για τα δημόσια προβλήματα μένει μυστική, δε συμμετέχεις στα δημόσια. Άρα το θέμα σου γίνεται μυστικό. Συνεπώς αδιαφορείς για το δημόσιο κ κοιτάς την πάρτη σου. Άρα είσαι αδιάφορος. Κ μυστικομανής. Κ εκμεταλλεύεσαι τα δημόσια μυστικά μας κ τα χρησιμοποιείς για το προσωπικό σου μυστικό. Άρα το δικό σου μυστικό εμπεριέχει τα δικά μας. Άρα τα δικά μας αποτελούν ένα μέρος ενός συνόλου (μαθηματικώς speaking) του δικού σου μυστικού. Άρα ως τμήμα του συνόλου σου έχω προσωπικό δικαίωμα στο δημόσιο μυστικό σου το οποίο περιμένω να μου το αναγνωρίσεις. Αλλά καθώς δε γνωρίζω το μυστικό σου, δε γνωρίζω κ αυτό μου το δικαίωμα. Άρα κάθομαι στον καναπέ μου κ βλέπω χαζοταινίες κ κοιμάμαι ήρεμη. Θα ξυπνήσω ποτέ?