οι 7 σοφοί της Νεότερης Ελλάδας

Το πρότυπό μου είναι οι μελαχρινές. Απλές, απέριττες, χωρίς φτιασίδια κ χαζά. Άντε, με κανένα μαργαριτάρι πού κ πού. Τι? Σειρά? Άντε, με καμιά σειρά μαργαριταριών. Τι? Δε φτάνει? Δύο? Τρείς? Που καιρός για μέτρημα? Δώστε μου τελικό αριθμό να τελειώνουμε ! Καλά. Δε συνεχίζω. Το ξέρω. Υπάρχουν μελαχρινές που δε θα δουν μαργαριτάρι στη ζωή τους. Κ πολύ που τους νοιάζει θα μου πείτε. Έχουν σοβαρότερα προβλήματα να λύσουν. Σωστό. Υπάρχουν όμως κι άλλες μελαχρινές, που ασχολούνται κ τους νοιάζει. Κ οι σειρές των μαργαριταριών αποτελούν μόνιμο πρόβλημα για την γκαρνταρόμπα τους. Κ τις διατριβές τους τις παίζουν στα δάχτυλα. Γιατί αυτός που μοιράζει μαργαριτάρια, ως γνωστόν, μοιράζει κ διατριβές. Με την ίδια ευκολία που αγοράζει τα μαργαριτάρια. Μία τέτοια διατριβή ήταν κ της κυρίας Πούλου. Αλλ’αυτή κόστισε κάτι παραπάνω από ένα μαργαριτάρι. Η μισή Ελλάδα έτρεχε για να της την γράψει. Έτσι κ η κυρία Πούλου ήταν, είναι κ θα είναι στις καρδιές μας η αφανής σοφή. Γιατί όλοι της χρωστάμε κ δε μας χρωστάει. Ο άντρας της μπορεί. Αυτή ποτέ. Είναι η μελαχρινή που ξέρει τι θέλει. Ξέρει κ να το διεκδικεί. Κ αποδεικνύει επάξια το ρητό : τρίχα απ’το μαλλί της, Ολυμπιάδες φέρνει..