παθητικοί πολίτες

Είναι ένα τραγούδι, που μου ‘χει κάνει εντύπωση. Είναι κάποιος, λέει, που θέλει να ξαναβάψει τη θάλασσα. Γαλάζια. Δεν έχει άλλη δουλειά. Τραγουδάει για τις μπογιές του. Κ ζωγραφίζει..γαλάζια τη θάλασσα, πράσινο το δέντρο, κόκκινο το αίμα, πολύχρωμο τον ουρανό. Δε βαριέται αυτός ο άνθρωπος. Τα ξαναβάφει όλα από την αρχή. Γιατί, λέει, πως ξεθώριασαν. Μερικοί του είπαν ν’αλλάξει φωτισμό. Άλλοι, γυαλιά. Αυτός, λέει, πως μια χαρά βλέπει. Κ πως γυαλιά δε φοράει. Γιατί έτσι βλέπει καλύτερα, λέει. Εγώ πάλι, δεν ξέρω απ’αυτά. Αλλά, πιστεύω πως πρέπει να βρει άλλη δουλειά. Εδώ ένα σπίτι λέμε να βάψουμε κ μας βγαίνει η πίστη. Όση (-οι) έχουμε. Κ αν δεν έχουμε, μας βγαίνουν άλλα πράγματα. Κ μας ξαναμπαίνουν μετά. Αλλά, απ’την άλλη, αν αυτός δεν έχει άλλη δουλειά να κάνει, ας τη βάψει κ τη θάλασσα. Το γαλάζιο μόνο να προσέξει. Μην είναι πολύ κ βάψει κανα δέντρο. Αλλά, αυτός το βιολί του. Που δεν είναι βιολί, αλλά κύματα. Ηλεκτρικά. Αλλά, ηλεκτρικά-ξεηλεκτρικά, δεν πειράζει. Γιατί καλό είναι ο καθένας μας να κάνει κάτι. Από το να μην κάνει τίποτα..

CAF..e?

Πιστεύω εις έναν φραπέ, αφρώδη, παγοκράτορα, ρουφηχτόν εκ καλάμου σπαστής, εις στομάχους πάντων ερριμένον. Και εις ένα αφρόγαλα, λευκόν, πηχτόν, του καφέ συνοδό, και λιπογενές το δια τον καφέ ποιηθέντα προ πάντων καπουτσίνο. Milk εκ βοδώς, αφρόν αληθινόν, εκ μιξερός ηλεκτρικού χτυπηθέντα, ού γεννηθέντα, ομοχρήσιμου του φραπέδι ου το μάτι ορθάνοιξε. Τον δι' ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν εργασίαν φυτροθέντα εν καφεοδένδρων και μαζευθέντα εξ άρρενος εργάτου και αγοράσθη εξ εταιρείας και εσυσκευάσθηκε. Αγορασθέντα τε υπό ημών εντός μικρής σακουλίτσας ή κουτιού ή βαζακίου Και ετοιμάσθη τας πρώτας ώρας κατά τας πρωινάς. Και εισέπεσε εντός ποτηριού και ζαχαρώθηκε εκ κουταλιάς του γλυκού. Και πάλιν άφρισε μετά δόξης τσίτα κάνων κοιμητούς ώστε χουζουρίου έλθη το τέλος. Και εις το ρεύμα το πάγιον, το χρήσιμον, το μιξεροκινόν, το εκ της δεής επαραγόμενον το συν ψυγείου και θηκών συνεργαζώμενο, ωστε παρασκευαζώμενο, παγακίων και υδάτων ψυχρών. Εις μίαν, καφετερίαν, ομαδικήν και φιλικήν φραπεδοποσίαν. Ομολογώ εν τσίμπημα εις μπισκότου εκ του μπολ. Προσδοκώ τασάκι καθαρόν. Και να είναι η ζάχαρη λιωμένη. Αμήν.

ethnik..ή…τραγοοωδεία ?

‘Η μάνα σου είναι τρελή, κ σε κλειδώνει μοναχή..’ –Θα τον πάρεις? –Όχι, δεν τον παίρνω. –Πάρ’ τον γιατί θα σ’ αφήσω να καείς ζωντανή κακομοίρα μου. –Ας καώ, δε με νοιάζει. –Θα φωνάζεις για να βγεις, κ δε θα ‘μαι εδώ για να σ’ ανοίξω. –Δεν τον παίρνω που να σκάσεις. –Βρε, δε θα σκάσω εγώ, εσύ θα σκάσεις. Σαν το κουκουνάρι στο παραδίπλα δέντρο. Παρ’ τον που να σκάσεις κ μας έσκασες! –Δεν τον παίρνω που να σκάσεις απ’ τη ζέστη! –Βρ’ εγώ δε θα κάτσω να σκάσω, θα φύγω. Εσύ θα καείς ζωντανή εδώ μέσα! Πάρ’ τον που σου λέω, κ η φωτιά έχει φτάσει στο μπαλκόνι! –Α! Μανούλα μου, καίγομαι! –Θα τον πάρεις που να σκάσεις? –Θα τον πάρω, θα τον πάρω! Τώρα, τον παίρνω.. ναι? Κύριε Κόη? Ναι.. τελικά καίγομαι για πάρτη σου.. Y.(stera) Γ.(rafoun): συντονίζεις, για να τονίσεις την έλλειψη συντονισμού.. Φούρλα ζούμε για να σε ακούμε! …όλοι τον ‘παίρνουμε’ τελικά!

diakopes

(photo taken by Maraki in India)

all about a woman

One morning the husband returns after several hours of fishing and decides to take a nap. Although not familiar with the lake, the wife decides to take the boat out. She motors out a short distance, anchors, and reads her book. Along comes a Game Warden in his boat. He pulls up alongside the woman and says, "Good morning, Ma'am. What are you doing?" "Reading a book," she replies, (thinking, "Isn't that obvious?") "You're in a Restricted Fishing Area," he informs her. "I'm sorry, officer, but I'm not fishing. I'm reading." "Yes, but you have all the equipment. For all I know you could start at any moment. I'll have to take you in and write you up." "If you do that, I'll have to charge you with sexual assault," says the woman. "But I haven't even touched you," says the game warden. "That's true, but you have all the equipment. For all I know you could start at any moment ." "Have a nice day ma'am," and he left. MORAL: Never argue with a woman who reads. It's likely she can also think.

ω ρε φίλε..

Μια μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και όλες οι αξίες του ανθρώπου. Η Τρέλα αφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανία της πρότεινε να παίξουν κρυφτό. Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε: 'Τι είναι το κρυφτό?» Ο ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία και η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια –την οποία δεν την ενδιέφερε ποτέ τίποτα- να παίξουν κι αυτοί. Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν: Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν, η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και η Δειλία δεν ήθελε να ρισκάρει. Ένα, δύο, τρία, άρχισε να μετράει η Τρέλα. Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά. Μιας και βαριόταν κρύφτηκε στον πρώτο βράχο που συνάντησε. Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς και η Ζήλια κρύφτηκε στην σκιά του Θριάμβου ο oποίος με την δύναμη του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο. Η Γενναιοδωρία δεν μπορούσε να κρυφτεί γιατί κάθε μέρος που έβρισκε της φαινόταν υπέροχο μέρος για να κρυφτεί κάποιος άλλος φίλος της οπότε την άφηνε ελεύθερη. Και έτσι η Γενναιοδωρία κρύφτηκε σε μια ηλιαχτίδα. Ο Εγωισμός αντιθέτως βρήκε αμέσως κρυψώνα ένα καλά κρυμμένο και βολικό μέρος μόνο για αυτόν. Το Ψέμα πήγε και κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού. Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν μέσα σε ένα ηφαίστειο. Ο Έρωτας δεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί. Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί. ....1000, μέτρησε η Τρέλα και άρχισε να ψάχνει. Την πρώτη που βρήκε ήταν η Τεμπελιά αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά. Μετά βρήκε την Πίστη που μίλαγε στον ουρανό με τον Θεό για θεολογία. Ένιωσε τον ρυθμό του Πόθου και του Πάθους στο βάθος του ηφαιστείου και αφού βρήκε την Ζήλια δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρει και τον Θρίαμβο. Βρήκε πολύ εύκολα το Δίλημμα που δεν είχε ακόμη αποφασίσει που να κρυφτεί. Σιγά-σιγά τους βρήκε όλους εκτός από τον Έρωτα. Η Τρέλα έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δένδρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε κορφή βουνού, μα τίποτα. Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και άρχισε να τον κουνάει νευρικά ώσπου άκουσε ένα βογκητό πόνου. Ήταν ο Έρωτας που τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα του είχαν πληγώσει τα μάτια. Η Τρέλα δεν ήξερε πως να επανορθώσει, έκλαιγε, ζήταγε συγνώμη και στο τέλος υποσχέθηκε να γίνει ο οδηγός του Έρωτα. Κι έτσι από τότε ο Έρωτας είναι πάντα τυφλός και η Τρέλα πάντα τον συνοδεύει... (to the one who sent it..)

Η ιστορία της τρέλας στη σύγχρονη εποχή

‘Αν ο γιος μου γίνει γκέι, εγώ θα φύγω απ’το σπίτι’... ντόινκ, ντόινκ, ντόινκ... πού βρίσκομαι? ντόινκ, ντόινκ... ‘Δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω’... ντόινκ, ντόινκ, ν’αντιμετωπίσει τι? ντόινκ, ντόινκ.. τη διαφορετικότητα? ..ντόινκ, ντόινκ.. το δικαίωμα ενός τρίχρονου να παίζει με τα κουζινικά στο ρόλο της μαμάς? ντόινκ, ντόινκ, μήπως να κρεμάσουμε το τρίχρονο? ντόινκ, ντόινκ, ντόινκ... ‘Βρε Γιώργο, σκέψου τι λες’.. ντόινκ, ντόινκ.. αυτή είναι η απάντηση ρε φιλενάδα? ντόινκ, ντόινκ.. ‘ξέρω πολύ καλά τι λέω’... ντόινκ, ντόινκ.. ‘Ε, ψιτ, κύριος.. μήπως να το πετάξουμε κ στον Καιάδα?’..ντόινκ, ντόινκ.. τον βλέπω να το σκέφτεται.. ντόινκ, ντόινκ, ντόινκ.. σκέψου να ‘βαλα πάλι τη λάθος ιδέα μπροστά.. ντόινκ, ντόινκ, ιστορία καθημερινής τρέλας.. ντόινκ, ντόινκ.. ή μάλλον ιστορία καθημερινότητας.. ντόινκ, ντόινκ..

πυρηνική μνήμη

Είναι ένας κυριούλης που μελετάει τα άτομα. Όχι εμάς, τα πειραγμένα. Τα άλλα. Αυτά που τα πειράζεις εσύ. Κ αν θυμώσουν λίγο, μπουμ! ένας πυρηνικός ξεσπά. Αυτός, λοιπόν, ο κυριούλης μελετάει τη μνήμη τους. Τώρα, άτομα κ μνήμη, εγώ το πήγαινα αλλού. Αλλά κ αυτός αλλού το πάει. Κοιτάζει λέει πώς τη ROM να την κάνει RAM. Όπου ROM κ RAM είναι οι μνήμες, λέει. Κ βρήκε εκεί δύο στοιχεία χημικά κ τα μελετάει. Τα βγάζει κ φωτογραφίες. Μ’ένα τεράστιο, κακάσχημο μηχάνημα. Αλλά, δεν είναι μόνο το μηχάνημα που σε τρομάζει. Είναι κ οι φωτογραφίες. Αν θες να τρομάξεις κόσμο, αυτές να δείξεις. Αλλά, δεν το λέει αυτό στα άτομα. Γιατί θέλει να τα καλοπιάσει. Κ τη μνήμη να την αποθηκεύσει. Σ’αυτά τα δύο στοιχεία. Όσοι πήγαμε στο λύκειο τα μάθαμε. Είναι μόνο δύο. Κ ντιπ για ντιπ δε μας έκοψε να τους αποθηκεύσουμε κ κάτι. Κ γι’αυτό, θα μας αποθηκεύσουν αυτά τώρα. Θα κρατήσουν, λέει, ό,τι προσωρινό διαγράφεται. Απ’την άλλη, εγώ του το ξεκαθάρισα. Τόσα στοιχεία έχουμε πάνω μας. Τόσες ωραίες φωτογραφίες βγάζουμε. Κ με τόσες μνήμες ROM κ RAM να τρέχουν. Αν μας κάνει να σκεφτούμε αυτά που αποθηκεύουμε του δίνω Νόμπελ αξιοπρέπειας! (p.s.ιτ! στερνή μου γνώση, γιατί να ‘σαι στερνή..?)

Στο παρά τρία

Αν ήμουν αγοράκι θα’βαζα άλλο τίτλο: ‘Τα τρία μου’. Αλλά δεν είμαι. Κ ούτε θα γίνω ποτέ. Κ όπως η κωμική σειρά στην τηλεόραση, έτσι κ η παρωδία στα blogs. Στο παρά τρία. Μάλιστα. Γιατί, λέει, τρεις ήταν οι αστυνομικοί με τον φραποπουτσίνο τους. Κ κάποιος χτυπούσε, άλλος μιλούσε κ άλλος τραβούσε. Όχι απ’αυτό. Από τ’άλλο. Ναι. Τραβούσε κάμερα. Κ καλά έκανε ο άνθρωπος. Αφού το διασκέδαζε. Έβλεπε δυο αδύναμα ανθρωπάκια εκεί μπροστά, που βγήκαν απ’το σωστό το δρόμο, κ είπε να τα μπαγλαρώσει κάποιος. Α, τρομερή σκηνοθεσία. Πολύ γέλασα. Μα κι αυτός τι νούμερο! Να παίζει με τα νούμερα! Νομίζω πως καταλάβαμε όλοι τι απωθημένα έβγαζε στους δύο νεαρούς. Που κι αυτά καθικάκια είναι, δε λέω. Τη γυναικούλα βαλθήκατε να ληστέψετε ρε βλμένα? Δεν την ‘πέφτετε’ σε κανέναν καναλάρχη να την κάνετε κ καθαρή? Θα σας μπουζουριάσουν που θα σας μπουζουριάσουν, θα σας ξεφτελίσουν που θα σας ξεφτελίσουν, τουλάχιστον ν’αξίζει τον κόπο! Αλλά τώρα θα μου πεις, έγινε το αντίστροφο. Βέβαια, έβαλε κ το υπουργείο το χεράκι του. Όχι αυτό του Πολυβαράς. Το άλλο. Του τουρισμού. Δεν πουλάνε, που δεν πουλάνε τα νησιά μας, σου λέει ας βάλουμε τους λεβεντάνδρες μας μπροστά, να δει η στερημένη η ξενόφερτη πόσο βάρβαροι κ αγροίκοι είναι. Να τρέξει να το πει στις φίλες της. Κ όχι ότι θα ‘ρθουν για τους μπάτσους μας. Απλά θα δουν τα βίτσια μας. Μέχρι τώρα είχαμε hardcore, γερμανικές, τσεχικές, ρωσικές..ε, τώρα κ ελληνικές! Γιατί με κάτι πρέπει να φτιάχνεται κ ο ξένος. Να έχει να σου λέει: στην Ελλάδα θεμελιώθηκε η δημοκρατία, γιατί.. εκεί την είχαν περισσότερο ανάγκη! Εμ, πως? Έτσι νομίζεις ότι τους ήρθε τους αρχαίους κ γράφανε γι’αυτήν? Αν δεν τη χρειαζόντουσαν, στα 3 θα την είχαν! Εδώ παιδάκι μου, σου λέμε, μιλάνε τα γονίδια! Όχι τα άτομα. Απ’την άλλη τον ψάχνουν τώρα το φουκαρά που κατέβασε το βίντεο στα blogs. Άρση απορρήτου, λένε. Θα τους έλεγα κάτι για την άρση..κ το παρά τρία μας..κ βάλε.. Όχι τίποτα. Γιατί έστειλαν το βίντεο, λέει, από τα blogs στα κανάλια. Αν έμενε στα blogs δε θα τους πείραζε. Γιατί σιγά, ποιός τα διαβάζει? Σωστά. Γιατί ο κόσμος δε διαβάζει πλέον. Μόνο ακούει (μεταξύ μας, πρόσεχε μην στην ‘ακούσει’ κανένας κ σφυρίζεις..) Κ τώρα που τ’ακούσανε πολλοί αλίμονό μας. Γιατί τώρα θα μας δείξουν τι θα πει τρομοκρατική δημοκρατία! Σου λένε, αν τον σταυρώσουμε το φουκαρά τον blogger –που να τον δω τον kapamaru σου τώρα- να δούμε μετά πόσοι εσταυρωμένοι θα σκεφτούν να κατεβάσουν ανάλογο βίντεο στο blog τους.. Με αυτά τα ταλέντα μας. Νούμερο ένα όλοι τους! Οι πιο πανέμορφοι, γυαλιστεροί μπατσούλιδες! Έτσι είναι. Γι’ αυτό, το λέμε : μάθε να σκέφτεσαι ότι δε σκέφτεσαι! Γιατί πριν να σκεφτείς, σκέφτηκαν άλλοι για σένα: πως θα σου στερήσουν όχι μόνο τη δημοκρατία, αλλά κ το νούμερο-ένα ταλέντο σου. Στο παρά τρία μας λοιπόν..

δεν είσαι μλκας, σκέψου το

Φοβάμαι τον άνθρωπο που σκέφτεται. Ξέρω. Τόσες φοβίες υπάρχουν.. κι εγώ, τι πήγα κ διάλεξα! Θα μου πεις, δεν είναι ότι δεν σκέφτονται οι άνθρωποι. Ούτε ότι δεν φοβούνται. Απλώς δεν φοβούνται τον άνθρωπο που σκέφτεται. Κ σε ρωτάω: Καλά, δε φοβάσαι, που δεν φοβάσαι? Εγώ γιατί το φοβάμαι κ αυτό? Ξέρω. Θεραπεία. Αλλά δεν υπάρχει. Θα πρέπει να γίνουμε πολλοί. Γιατί αλλιώς δεν θα με σκεφτούν καν. Θα πρέπει να σκεφτώ, ότι, για να με σκεφτούν, θα πρέπει να σκεφτούν κ άλλοι, αυτό που σκέφτομαι εγώ κ φοβάμαι. Μόνο έτσι θα σκεφτούν να ψάξουν για θεραπεία. Αλλιώς δε με σκέφτονται. Γιατί δε με υπολογίζουν. Άρα, για να με υπολογίσουν, θα πρέπει να με σκεφτούν. Κ για να με σκεφτούν, θα πρέπει να κάνω κ άλλους να σκεφτούν αυτό που σκέφτομαι.. ότι δεν σκέφτονται αυτό που θα ‘πρεπε να σκέφτονται κ να φοβούνται. Άρα, αυτοί οι άλλοι που δεν το σκέφτονται, θα πρέπει να το σκεφτούν. Κ έτσι θ’αρχίσω να τους φοβάμαι κ αυτούς. Κ αυτοί εμένα. Κ αυτοί που σκέφτονται, εμάς που τους φοβόμαστε όταν σκέφτονται. (p.s.it! δεν είναι η εκπαίδευση, ούτε οι αστυνομικοί. Είναι αυτοί που έμαθαν στους αστυνομικούς να μην σκέφτονται. Γιατί μόνο αυτοί σκέφτονται).

τα ε του έρωτα (τίουννν!)

Έρως ανίκατε μάχα, βλάχος αγάπησε βλάχα κλπ.. Όχι, δεν πρόκειται περί νέμεσις. Ούτε θ’αυθαδιάσω. Βέβαια με τον έρωτα ποτέ δεν ξέρεις. Αλλιώς ξεκινάς. Κ αλλιώς σου’ρχεται. Είναι κ εκείνο το σκασμένο το αγγελάκι. Μια φορά να πεις μπράβο, βρήκε στόχο. Όλο κάτι ατυχήματα πάει κ πετυχαίνει. Κ να πεις χαλάλι. Σκοποβολή είναι, εξάσκηση θέλει, με τον καιρό θα μάθει. Τίποτα αυτό το σκασμένο. Άσε που όσο περνάει ο καιρός χειροτερεύει. Παίρνει το βέλος του καθενός μας κ πάει κ βαράει τίουννν! Στην τύχη. Κ άντε, να πεις..ακσέπταμπλ. Αλλά ούτε αυτό δεν έχουμε πλέον. Όλο σκ..τά πάει κ τα κάνει. Απ’το κακό στο χειρότερο. Κ ούτε μία, ούτε δύο φορές. Κάθε φορά. Με λάθος πρόσωπα. Σε λάθος σημεία. Αλλά δε φταίει αυτό..Εμείς φταίμε που το αφήνουμε να παίζει με τα βέλη. Τίουνν. Έτσι μου ‘ρχεται να τα πάρω, να τα σπάσω κ να στα δώσω μετά, να δω πως θα παίζεις. Ακούς εκεί. Με τις μαγκές σου. Κ όλο στο ίδιο σημείο κάθεται κ σημαδεύει. Των βουλευτών τα έδρανα είναι για τους λεβέντες του ‘πανε. Κ το ‘χαψε κ αυτό. Κ εκεί που τεντώνεται ‘τακ-τακ’ χτυπάει η Μπενάκη (όχι το μουσείο με τις εκθέσεις, το άλλο..) τρομάζει το σκασμένο, του φεύγει τ’αριστερό πιο δεξιά κ το δεξί πιο αριστερά. Εξού κ η διεύρυνση πεδίου..βολής?..ιδεολογίας? (θα σε γελάσω..) κ τίουννν βρίσκει κέντρο. Μα έλα που το βέλος ήταν δεξιό! Μετά σου λένε ο έρωτας δεν έχει λογική. Γιατί η πολιτική έχει? Τίουννν! Πάρ’τον κάτω. Συνέρχεται ο λεβέντης, ο ερωτοχτυπημένος, βλέπει τ’άλλα έδρανα κ ξεκινάει με τα ε... Ερωτ’α! (ξέρω..τυφλώνεσαι..)..μετά ε?ρώτα (πριν με γ..σεις με το νομοσχέδιο), ε?ρωτάς?(τόσα λεφτά θα βγάλεις!)..κ πάει λέγοντας. Ενιγουέι. Λάικ Χέμινγουέι. Τώρα να το ποστάρω αυτό που έγραψα ή όχι? Δε βαριέσαι..

Ηλεκτροπεία Κατασκονική

Μας λένε άρρωστους τρελούς/ μας λένε παρανοϊκούς/ λένε δεν είμαστε καλά/ λένε δεν έχουμε μυαλό/ δεν έχουμε όσιο και ιερό/ μα ό,τι ο κόσμος και να πει/ βρε δε μας καίγεται καρφί/ ποιος είναι ο λόγος για να ζω/ όταν σε πιάσουν θα σου πω! (desperate e-mailbroker, πάλι μου ήρθε ειδοποίηση για broken password). p.s.it! μ' ένα όνειρο θα ζω, κι όσο ζω θα προσπαθώ, να σε δω βαθιά εκεί, μες σ'εκείνο το κελί!

Κόσμος, ο Γυάλινος

Όχι, δεν πρόκειται περί θεάτρου κανονικού. Θέατρο παραλόγου ίσως. Ή θέατρο σκιών. Κοιτάς τη σκιά. Όχι το πρόσωπο (σιγά μη δεις κ μάτια) κ γελάς. Που να ‘ξερες ότι απ’την άλλη πλευρά της σκηνής ο κόσμος γελάει μ’εσένα. Συνήθως, όμως, την άλλη πλευρά της σκηνής τη μαθαίνουμε όταν είναι ήδη πολύ αργά. Ναι, αυτό. Όταν την κοιτάμε ανάποδα. Που δεν την κοιτάμε ανάποδα. Γιατί θα ‘ρθει ο καλός θεούλης κ τσουπ! θα μας αναστήσει. Κ θα την κοιτάμε ‘αφ’υψηλού’. Όπως ακριβώς κ τώρα. Αλλά, μήπως είμαστε ήδη νεκροί κ δεν το ξέρουμε? Τρομακτικό. Σωστά. Τι έλεγα? Την καλή ζωούλα μας να ‘χουμε. Το κρασάκι μας. Την καρεκλίτσα μας. Να μην τρίζει. Να μην σκούζει. Κ όταν κάνουμε έρωτα να μη σπάει. Σωστό. Αυτά λοιπόν. Τα λίγα. Κ τα γυάλινα. Γυάλινα? Ναι. Γυάλινα. Είναι μέχρι να σπάσει ο μονόκερος. Να σκάσει κάτι. Τώρα φούσκα θα ‘ναι, νεύρα θα ‘ναι, υπομονή θα ‘ναι, κανείς μας δεν το ξέρει. Κ ας το γράφει πάνω « Προσοχή, εύθραυστο! ». Στο τονίζει. Έχει κεφαλαία. Σου δίνει έμφαση. Όχι σαν τα κεφάλαια. Που σου δίνουν (είπαμε να σοβαρευτώ, ok, ok..) Αλλά, κοίταξε διαφορά: αν τα κεφάλαια τα γράφαμε (..ιιι! όχι εκεί!) με κεφαλαία (το ‘σωσα, ελπίζω), δε θα τα προσέχαμε πιότερο? Σου λέω κύριε: ΚΕΦάΛΑΙΟ, ΕΥΘΡΑΥΣΤΟ! Στις ‘ανεπτυγμένες’ (τρομάρα μας) αγορές του κόσμου πέφτει (σόρρυ, στους εντός ‘gr’, δεν το λέμε ακόμα αυτό) κ σπάει αυτόν ( τον κακό μου) τον καιρό. Σπάει λέμε τ’ομόλογο! Σπάει! Πέφτει! Χάνει την αξία του. Πάει ο μονόκερος, ο γυάλινος! Επειδή βγήκε στα κανάλια ξερογλύφεσαι? Κ το ’99 το ίδιο επεισόδιο παίχτηκε, αλλά με άλλα πρόσωπα. Θα μου πεις, με τόσες διαφημίσεις : δομημένο, αδόμητο, σκασμένο, άσκατο, εγώ μη έχω? Τσουπ! Νέα μόδα στην Ελλάδα! Ρίχνω μτχ, αγοράζω ομόλογο! Μόνο που μπέρδεψα τα έργα τελικά. Συγγνώμη mr Tennessee, δε βλέπω κόσμους γυάλινους (ούτε την τύφλα μου μη σου πω), κοιτάζω ‘απαράδεκτους’!

Δημοσιογραφείτε γιατί χανόμαστε!

Ελευθερία. Μαγική λέξη. Κ έκφραση. Σε απελευθερώνει (από τι?ας το!). Ελευθερία του Τύπου. Στην πετάν μες τη συζήτηση, την ακούς κ εσύ κ χαίρεσαι. Ναι, απ’αυτήν θέλω κ εγώ. Πάρε κόσμε, πάρε! Αλλά η Ελευθερία δεν είναι μία. Ούτε συγκεντρώνεται σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Κ εκεί που έλεγες: έχω μία Ελευθερία (όσο να πεις, έχεις κάτι, φουσκώνεις περιφάνεια) του Τύπου (έστω), μετά έρχεται μία άλλη (καλύτερη; χειρότερη; γούστα είν’αυτά) κ λες: ε, είμαι προνομιούχος τι να κάνουμε; Στην Ελλάδα γεννήθηκες αγαπητέ μου. Κ όσες κ να νομίζεις πως έχεις, η ουσία είναι μία: η ύψιστη αρετή, σου λένε, είναι να μάχεσαι για την Ελευθερία (ξανθιά, μελαχρινή, δεν έχει σημασία). Στον πόλεμο εσύ. Μαχητής για χρόνια. Πολεμάς αριστερά, πολεμάς δεξιά ή κέντρο. Ακόμα κ στα blogs. Κ μετά έρχεται η κεραμίδα. Εδώ καλέ κόσμε, Ελευθερίες διαλέξτε! Το θεμέλιο της ενημέρωσης! Στην τελική, Ελευθερία μπορείς να γίνεις κ μόνος σου (διάλεξε blog, χρώμα, μαλλί κ έφυγες!). Πληροφορία να δούμε που θα βρεις!!! (p.s. επειδή στο μυαλό μου παλεύουν τα ονόματα, αφιερωμένο σ’έναν Πάνο. Όχι επιστήμονα. Καπετάνιο. Στον κ. Τσάκο με συμπόνια..)

πεζό ή ποίηση;

peugeot! ... βούμ, βούμ ;p

c à la mode

"Τα ρούχα που δεν έμαθα να πλένω, τα βάζω στη σακούλα και σ' τα φέρνω.Ρωτάς για την καριέρα μου, τη νύχτα και τη μέρα μου, κι εγώ να σου μιλάω καταφέρνω. Και σκέφτομαι που πίνω κόκα-κόλα, για να 'ναι πάντα ίδια αλλάζουν όλα. Κι ανοίγω το ψυγείο σου, το "έλα" και το "αντίο" σου, ζητούσα στη ζωή μου πάνω απ' όλα. Μαμά, πεινάω, μαμά, φοβάμαι, μαμά, γερνάω, μαμά. Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς: ωραία, νέα κι ατυχής.Τα χρόνια που μεγάλωνες για μένα, να ξέρεις πως σου τα 'χω φυλαγμένα.Και τέλειωσα με άριστα, αλλά δεν έχω ευχάριστα, όλα στον κόσμο είναι γραμμένα. Τριάντα καλοκαίρια και χειμώνες, τις άγριες σου φέρνω ανεμώνες. Και κοίτα, ένα μυστήριο, του κόσμου το κριτήριο, πως μοιάζουμε μου λέει σα δυο σταγόνες. Μαμά, πεινάω, μαμά, φοβάμαι, μαμά, γερνάω, μαμά. Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς: ωραία, νέα κι ατυχής. "(u can paint the picture now)

Το εκρεμμές (μακάρι να ‘ταν του Φουκώ)

Την κρατάω απ’το μπράτσο. Κάνουμε να προχωρήσουμε. Κάνει ένα βήμα. Ζαλίζεται. Κρατιέται για λίγο. Μία μικρή ταλάντωση. Πέφτει το κεφάλι (το εκρεμμές που λέμε). Προσπαθώ να τη συγκρατήσω (από μηχανής Θεός, εξού φίλη). Αδύνατον (δεν είμαι ‘μηχανής’). Αυτή σαν το κοτόπουλο. Κ σπαρταράει το σκασμένο. Συν άσχημα. Τα μπράτσα της τα’χω κάνει κόκκινα. Μέχρι να φτάσουμε σπίτι θα’ναι πράσινα. Αν έχουν μείνει στη θέση τους. Αυτά κ το σπίτι της. Άλλο ένα βήμα. Πάλι σέρνεται. Να’χα να καθαρίσω κανένα πεζοδρόμιο να πεις χαλάλι. Σα να παίζω μαριονέτα. Ως αρχάρια όμως. Τα πόδια σέρνονται. Τα χέρια ψηλά. Κ με τη μαριονέτα πιο μεγάλη απ’την αρχάρια. Τα χέρια ακόμα όρθια. Ούτε Χατζηγιάννη ν’άκουγε. Κ μες τη σκουπιζωβρωμίτιδα αυτή να ξεψυχά. ‘Τον αγαπάω το μαλάκα’. Κύκνειο. Για άσμα δεν ξέρω (που’σαι Καρβέλα?). Ολίγον τι σούρεαλ. Αλλά ερωτικότατο. Κ ειλικρινέστατο. Κ καθ’όλα γυναικείο: Κ μαλάκας είναι, κ τον αγαπάει. Να της πετάξω κανέναν Νίτσε τραγουδιστά; Φοβάμαι τι θα μου πετάξει αυτή μετά. Κ τι θα πετάξει? Τη σκουπιζωβρωμίτιδα του πεζοδρομίου; Κ τι’ναι αυτή μπρος σ’αυτήν της σκέψης? (p.s.(ίτ!) το κέρατο σώζει μόνο όσους δεν μπορούν να το δουν).

συνδικαλίσου κ άι γ..σου

Η εξουσία δεν έχει όρια. Είναι να την έχεις. Αν την έχεις, την έχεις καθαρή. Αν όχι, την π..τσισες. Σαν την μπιρίμπα ένα πράγμα. Το πιο ωραίο όμως είναι όταν γεμίζεις ‘καθαρές’. Σου ΄ρχονται μετά κ εκείνα τα γλυκά τα μπιριμπάκια κ ‘γεμίζεις’ κι άλλο. Γιατί η εξουσία δεν είναι άλλο παρά μια τράπουλα. Μάλιστα, μια τράπουλα. Αν τραβήξεις σωστό χαρτί τσακ-μπαμ, τελείωσες! Συνδυάζεις, κατεβάζεις (όχι παντελόνια) κ την ‘κάνεις’. Βέβαια καμιά φορά, χρειάζονται κ τα παντελόνια. Όχι τίποτα. Απλά για να λες ότι κάτι έκανες. Κατέβασες κι εσύ κάτι. Καλά μην το παίρνεις προσωπικά. Μια θυσία βρε αδερφέ, την έκανες. ΑΚΟΜΜΑ_ΤΙ_ΣΤΑ τσακίδια λέμε? Συνδι(σ)κα(νδα)λίσου!

too sexy to be an environment!

Ας τους να τρώνε σταφύλι κ έλα ν’αλλάξουμε ύλη! Σήμερα λες πως γιορτάζεις κ δώρο ζητάς κ προστάζεις! Ζωή να σου δώσω σου τάζω, κ όσα μου δίνεις τ’αλλάζω. Πάμε ν’αλλάξουμε ρόλους, κ ας τους τους άλλους με όρους. Κ μήλο θα γίνω ή ντομάτα, κι ας είμαι απλά μια πατάτα. Γίνε κι εσύ έν’αγγούρι, μπας κ σε φάνε για γούρι. Φέρε κ φίλους για πλάκα, να σπάσ’η τιμή στη σαλάτα. Κοτόπουλο φέρε στη μέση, αφού έχει ορμόνες με φέσι. Κ όσο η κοιλιά να χωνέψει, το έπσιλον άσε να δέσει! (πετ-à-κοκ forever!)

ύμνος εις την τρύπα

Θα γίνω gay, γιατί δε λέει! Σου δίνω τέχνη κ μου τη φτύνεις, τον καλλιτέχνη δεν τον ακούς. Παρακαλάω να με κοιτάξεις, μα εσύ κι αν βλέπεις, δε με ακούς. Τότε κι εγώ σου τραγουδάω, μα σαν τραγούδι δε θεωρώ, παρά τον ύμνο τον πιο μεγάλο, της λογικής μου τρελό χορό. Κ σε γνωρίζω από την όψη, που κ σε φτιάχνει κ λαχταράς. Κι όταν τελειώνει, μου θέλεις κι άλλο. Τη λεφτεριά μου δεν τη ρωτάς. Τότε κι εγώ αναστενάζω, να προκαλέσω αναζητώ, αφού εσύ μου το 'δειξες πρώτος : τέχνη δεν παίζεις χωρίς πορνό! (p.s. αφιερωμένο στα δελτία των 8..)

χωρίς φακελλάκι ναι, χωρίς βαρβάρους όμως?

Στον καιρό των δεινοσαύρων υπήρχαν κύστες, ναι. Κ καρκίνος υπήρχε. Κ άλλες αρρώστιες υπήρχαν. Το μόνο που δεν υπήρχε ήταν οι διαφημίσεις. Γιατί οι ρημάδες ήταν πολύ ακριβές. Αλλά κ οι δεινόσαυροι δε μασούσαν μία. Σου ‘καναν ένα γκουάαα κ σου ‘κοβαν την προβολή. Κ τον τσαμπουκά μαζί. Αλλά τώρα πέθαναν οι δεινόσαυροι. Κ γέμισε ο κόσμος με διαφημίσεις. Κ κανείς δεν κάνει γκουάαα για να φύγουν. Κ οι διαφημίσεις τώρα κάνουν ό,τι θέλουν. Γιατί διαφημίζουν μόνο αυτό που θέλουν. Κ το κόστος το ρίχνουν πάλι όπου θέλουν. Κ όταν στοχεύουν ξέρουν που στοχεύουν. Στον πόνο του Κοσμάκη πάντα. Γιατί ο Κοσμάκης πίστευε κ θα πιστεύει ότι ένας είναι ο καλός γιατρός, δύο τα καλά τα χάπια, τρία τα καλά νοσοκομεία κ τζούςςς ο καρκίνος. Κ έτσι, κάθε φορά που ο Κοσμάκης πάει στον καλό γιατρό δωσ’του τα πολλά τα χάδια, τα χειροφιλήματα, οι λειτανίες κ οι πολυαγαπημένες χειραψίες. Εκείνες, οι ειδικές. Που είναι με τα δάχτυλα μπλεγμένα στα πράσινα , στα κίτρινα κ στα μοβ.. Γιατί όσο πιο καλή η διαφήμιση του νοσοκομείου, τόσο πιο πολλά τα μοβ. Ο Καρκίνος απ’την άλλη δεν αστειεύεται. Ξέρει ότι ο Κοσμάκης δε θα σωθεί από το ένα, δύο, τρία, αλλά δεν του το λέει. Για να σωθούν τα λεφτά του Κοσμάκη στο ένα, δύο, τρία, κ να χτυπιέται τελικά όχι για τον Καρκίνο, αλλά για το ένα, δύο, τρία. Από την άλλη κ τον Καρκίνο ν’αρχίσει να χτυπάει, πάλι στο ένα, δύο, τρία θα καταλήξει. Γιατί αυτή η ιστορία δεν έχει άκρη. Κ όσοι την πάθαμε, τη μάθαμε. Κ δε φταίνε μόνο οι αλμπάνηδες. Φταίμε κ εμείς που μεγαλώνουμε αλμπάνηδες. Κ ούτε είναι μία ιστορία με πρόσωπο. Είναι τα δικά μας πρόσωπα. Κ ούτε ενεργούμε πέντε μέρες κ σιωπούμε 360. Το αποδεχόμαστε κάθε μέρα. Κ δεν πενθώ τη μία κοπέλα. Πενθώ την κάθε κοπέλα.

l'esprit de l’escalier

Ο Δημήτρης ήταν κ είναι ταπεινός. Εκτός απ’τη γυναίκα του. Εκεί τα δίνει όλα. Είναι η λατρεία της ψυχής του. Η μεγαλύτερη αγάπη του. Μετά έρχεται η επιστήμη του. Η τέχνη του, όπως λέμε. Ο Δημήτρης δεν είναι νέος. Είναι 50άρης. Για τους συναδέλφους του όμως είναι παιδί. Ακόμα στα σπάργανα. Κ αν τον ρωτήσετε, έχει πολύ δρόμο μπροστά του. Όχι ότι δεν περπάτησε πολύ. Δύο φορές προτάθηκε για Νόμπελ. Κ όχι για ποιήματα κ για λογοτεχνίες. Αλλά γι’άλλα πράγματα, πιο φυσικά. Κ όταν ρωτήσεις ένα Ελληνάκι σήμερα για έναν διάσημο Δημήτρη θα σου κατεβάσει όλο το chart της μουσικής του σήμερα κ του χτες. Για το αύριο όμως, τίποτα. Κ όχι ότι ο Δημήτρης δεν τραγουδάει. Τραγουδάει. Κ πολύ μάλιστα. Αλλά στοχεύει στο αύριο. Κ μας το εξηγεί. Στην Ελλάδα, όμως, όποιος μας τραβά μπροστά, του σκούζουμε. Κ όποιος μας σέρνει προς τα πίσω, τον φιλούμε.

εγώ είμαι ο ‘άλλος’

Η τέχνη δεν είναι άλλο παρά το εργαλείο που χρησιμοποιείται για να μεταβιβάσει κάποιος ένα συναίσθημα. Άρα, η πρωταρχική υπόθεση της τέχνης δεν είναι παρά ο ‘άλλος’. Εκείνος που αποτελεί ένα τμήμα του ψηφιδωτού της ανθρωπότητας. Το κλειδί δλδ είναι αυτή η αναγνώριση. Χωρίς τους άλλους δεν υπάρχει τέχνη. Δεν υπάρχει επικοινωνία. Η οντότητά μας γίνεται μονοδιάσταση. Μόνο εγώ. Χωρίς εσύ. Έτσι η τέχνη συνδέει το εγώ με το εσύ. Μέσα απ’αυτήν, η σχέση μας παύει να είναι μονόδρομη. Η σχέση έχει αξία. Πολύ απλά γιατί η σχέση έχει διπλό βέλος. Η οποιαδήποτε σχέση έχει διπλό βέλος. Ακόμα πιο απλά, επειδή κανείς δεν υπάρχει χωρίς την ύπαρξη του άλλου. Το μόνο που διακυβεύεται πάντα είναι το timing. Το πότε θ’αφήσει κάποιος τη μια πλευρά για να δει κ την άλλη. Να γίνει το εγώ εσύ. Κ το εσύ εγώ. Κ τότε μόνο θα βιώσουμε την τέχνη. Τότε μόνο ο ‘ξένος’ θα γίνει Έλληνας κ ο Έλληνας ‘ξένος’. Κ τότε θα καταλάβω το νόημα της φράσης: « αν κάνω ένα βήμα είμαι αλλού ή πεθαίνω » (μπιτουίν ας: νόου σεξ, νόου φάννυ ράιτινγκ..)

στον αδερφό του Τάσου

Άκη Άκη μη λυπάσαι, Άκη Άκη μη φοβάσαι, Άκη Άκη πως κοιμάσαι, μόνος σου πανάθεμά σε! Φεύγει κι έρχεται ο καημός σου, πως να βρεις τον εαυτό σου, δεν αξίζει τόσο όσο, η ζωή κι ο θάνατός σου. Πες μου ένα ψέμα, ν' αποκοιμηθώ, μονάχα για σένα, κάνω το χαζό. 'Ακη Άκη ζουζουνάκι, θα σε δω καλοκαιράκι, μου χει λείψει το ματάκι, που μου κλείνει με ναζάκι. Άκη Άκη ζούμε χώρια, τόση έχω στεναχώρια, Άκη Άκη τέτοια ζόρια, να 'χα μ'όλα μου τ'αγόρια. Πια δεν έχω χρόνο, να σου εξηγώ, δύσκολα τελειώνω, μ' ό,τι αγαπώ. 'Ακη 'Ακη σαν σε είδα, ένιωσα σαν ναυαρχίδα, κι έσκασε σαν καταιγίδα, σε χλωρίδα και πανίδα. Τώρα λες πως σου ανήκα, μα δεν πλήρωσα το ΙΚΑ, θα' ταν μεγαλομανία, αν με γράφαν στα ταμεία. Πες μου ένα ψέμα, ν' αποκοιμηθώ, μονάχα για σένα, κάνω το χαζό. Άκη Άκη κι αν σε χάνω, δεν θα σε ξαναπικράνω, σαν το σκύλο με τη γάτα, η αγάπη μας στη στράτα. Άκη Άκη παίρνω φόρα, κι όλα τα άπλυτα στη φόρα, έχεις ομορφιά φιδίσια, τι γυρεύεις στα Παρίσια?

άντε κ στο καζίνο!

Παίζω, παιχνίδι, παιδί. Μαθαίνω ορθογραφία ή πολιτική? Μαθαίνω ορθογραφία μ’έναν πολιτικό τρόπο ή πολιτική μ’έναν ορθογραφικό τρόπο? (δύσκολες μέρες σήμερα...γυναικείες, φαίνεται, ξέρω, ξέρω). Κ συνεχίζω : γιατί οι λέξεις δεν είναι μόνο λέξεις (συμπτώματα ξανθιάς βαφής..), ο τρόπος που τις χρησιμοποιούμε καθορίζει κ το είναι μας ( 10 λεπτά ξεχασμένη βαφή στο κεφάλι μου), και την πολιτική ζωή του τόπου μας (αυτό το βίτσιο το είχα πάντα..). Ομολογώ ότι οι πολιτικοί μας σήμερα ‘παίζουν’ πολύ. Ή καλύτερα μας ‘παίζουν’ πολύ (κ δεν είναι οι μόνοι.. συμφωνώ). Ομολογώ επίσης ότι το 40% των παιχνιδιών τους τους το προμηθεύουμε εμείς. (μα τί λέω?). Δουλεύουμε για να μας δουλεύουν (ε? αν διανοηθώ ότι πραγματικά συμβαίνει..θα πεθάνω..). Ομολογώ επίσης ότι όταν τους παρακολουθούμε στην τηλεόραση αποχαυνονόμαστε σαν το παιδί μπροστά στο βάζο (για μένα μιλάω, εντάξει?). Κ τι βάζο όμως (γιατί η πιότητα είναι που μετράει). Βάζο με μερέντα! (ποιά μελίνα κ μέλι!?!). Κ το ριμάδι, πού θα πάει, κάποια στιγμή περιμένεις ν’ανοίξει. Κ μπορεί ν’ανοίξει, αλλά στην Ελλάδα λίγο πριν ανοίξει θα πέσει κάτω κ θα σπάσει (συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια). Κ πάμε στο σήμερα : όπου παιδί βάλε κ από έναν βουλευτή (τόσα καμάρια έχουμε!), όπου παιχνίδι βάλε κ από ένα ομόλογο (μη μου πεις πως ξεχάστηκε κιόλας?), κ όταν παίζω πες ότι ρίχνω κ μία αγοραπωλησία (έτσι, για να περνά η ώρα βρε αδερφέ!). Ε, τώρα, τα συμπεράσματα δικά σας.. εγώ τη σκέψη μου την είπα.. την πρόταση την έκανα (από τον τίτλο ακόμα). Αντε κ να δω ελληνικό ταμείο με τίτλους FTSE κ τι στον κόσμο!

& δικο γλη interpretation of Kavvadia

Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος πατέρας των κακομαθημένων μου παιδιών και των γαλάζιων συμπατριωτών,και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές, χωρίς να γευτώ των βιβλιαρίων το αμύθητο ποσό. Για το Πρωτοδικείο, το Πταισματοδικείο, τ'Εφετείο και τον Πάγο θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανοι οι άλλοι, κι εγώ, σκυφτός σ' ένα έδρανο με χάρτες νομικούς, σε χοντρά συμβολαιογραφικά βιβλία τροποποιήσεις θα υποβάλλω. Θα πάψω πιά για αναρίθμητα ποσά να σου μιλώ, οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πια ξεχάσει,κι η γυναίκα μου, χαρούμενη, θα λέει σ' όποιον τη ρωτά : "Ηταν μιά λόξα προεδρική, μα τώρα έχει περάσει . . . "Μα ο εαυτός μου μια βραδιάν εμπρός μου θα υψωθεί και λόγο, ως ένας δικαστής αχόρταγος, θα μου ζητήσει,κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί, θα σημαδέψει, κι άφοβα τη δίκη μου θα σταματήσει.Κι εγώ, που τόσο επόθησα μια μέρα να συνταξιοδοτηθώ από κάποιο δικαστήριο υψηλό, των εξέχουσων βαθμίδων, θα 'χω μια σύνταξη κοινή και θλιβερή πολλή και ένα εισόδημα σαν των πολλών ανθρώπων τα εισοδήματα.

vie_ash_moss

Κάποιος, νομίζω Αριστοτέλη τον λέγανε, είπε κάτι για τον άνθρωπο. Κ την κοινωνικότητά του. Μετά απ’αυτόν κ κάποιοι άλλοι είπαν κάτι. Κ τώρα λένε κάτι. Κ εγώ μπορώ να πω κάτι. Κ εσύ το ίδιο. Κ γενικά, μπορώ να κάνω πράξη αυτό που λέω. Κ εσύ. Κ αυτός. Κ γενικά, μπορώ να παρερμηνεύσω αυτό που λες. Κι εσύ μπορείς να παρερμηνεύσεις αυτό που λέω. Κι αυτός. Πολύ απλά, επειδή δεν ξέρεις τον τρόπο που το λέω. Ούτε κι εγώ ξέρω τον τρόπο που το λες. Ούτε εμείς ξέρουμε τον τρόπο που το λεν αυτοί. Γενικά, αυτό που είπε ο Αριστοτέλης, αν ζούσε στη δική μας εποχή, θα το ‘λεγε με άλλο τρόπο. Ο άνθρωπος είναι oν παρεξηγήσιμο.

πυθαγόρειο χρήμα

Το τετράγωνο της υποτείνουσας των χρημάτων ενός εκκλησιαστικού ιδρύματος ισούται με το άθροισμα των τετραγώνων των ιδιωτικών χρημάτων, αφιλοκερδώς προσφερθέντων, κ των επενδυτικών κινήσεων του ίδιου του ιδρύματος. Δλδ (περιουσία εκκλησιαστικού ιδρύματος) 2 =(ιδιωτικές προσφορές)2 + (επενδυτικές κινήσεις)2 . Όπου συναντάμε την παραπάνω σχέση πρόκειται σίγουρα για κάποιο ελληνικό χριστιανικό ίδρυμα. Δλδ κ αντίστροφα να το πάρουμε, πάλι τα ίδια θα διαπιστώσουμε. Κ από πού βγαίνει το παραπάνω συμπέρασμα? Η απόδειξη είναι απλή. Από τις σύγχρονες επενδυτικές κινήσεις της εκκλησίας μας. Η Μονή Τοπλού για παράδειγμα, είπε να σεβαστεί το θεώρημα κ να μας προσφέρει μία απτή απόδειξη στην Κρήτη. Επιστημονικά θα πρέπει να αναγραφεί κ στα σύγχρονα εγχειρίδια. Όχι της Ιστορίας. Του management. Πώς να νοικιάσεις 25.000 στρέμματα για 80 χρόνια σε αγγλικό όμιλο κ πως με τη μηνιαία απόδοση του ενοικίου να πληρώνεις το Four Seasons για τον Δούλο του Χρήστου. Γιατί ο όρος επένδυση είναι ακριβώς αυτό το πράγμα. Κ ο όρος του χριστιανισμού απ'ότι φαίνεται στις μέρες μας συμπίπτει. Από την άλλη, τι εναλλακτικές παρουσιάζουμε στα σύγχρονα εκκλησιαστικά ιδρύματα? Την ενίσχυση της ελληνικής οικονομίας κ την κάλυψη τμήματος του ελληνικού ελλείμματος? Τστστς..άκρως ζημιογόνα κίνηση !

παραλήρημα

Ας υποθέσουμε ότι έχουμε μπροστά μας έναν πίνακα. Έστω ότι είναι ένα πρόσωπο. Εγώ βλέπω το πρόσωπο. Κι εσύ το ίδιο. Αλλά δεν βλέπεις αυτό που βλέπει ο ίδιος ο ζωγράφος. Δεν βλέπεις τον αρχικό κύκλο που έκανε. Ούτε τις κάθετες κ οριζόντιες γραμμές που τράβηξε. Επίσης δεν βλέπεις τα λάθη του. Τα βλέπει μόνο αυτός. Μπορείς να εκφέρεις τη δική σου άποψη. Θα είναι πάντα μία εναλλακτική, για έναν άλλο πίνακα. Κάτι διαφορετικό απ'αυτό που βλέπεις τώρα. Αλλά ουσιαστικά δεν το βλέπεις ολόκληρο. Βλέπεις μόνο αυτό που φαίνεται. Το υπόλοιπο ήταν απλά υποβοηθητικό. Αλλά κ άκρως προσωπικό. Γιατί προσωπικό είναι μόνο εκείνο που δε φαίνεται. Γιατί αυτά που φαίνονται δεν είναι προσωπικά. Είναι δημόσια. Κ τα δημόσια υπάρχουν για να φαίνονται. Αλλά όταν δεν φαίνονται γίνονται προσωπικά. Κ τα προσωπικά είναι μυστικά. Κ τα μυστικά μένουν σε λίγα μόνο άτομα. Γιατί αν τα μάθουν περισσότερα θα γίνουν δημόσια. Κ τα δημόσια δεν είναι μυστικά. Γιατί τα μαθαίνουμε όλοι. Κ από τη στιγμή που τα μαθαίνουμε, συμμετέχουμε όλοι σε αυτά. Άρα, τα δημόσια δεν είναι τίποτα άλλο παρά το σύνολο των μυστικών που εμπλέκουν όλους μας. Άρα όλοι έχουμε δικαίωμα να εκφέρουμε μία άποψη γι'αυτά. Μία άποψη που λέγεται προσωπική. Αλλά η άποψη αυτή δεν θα πρέπει να μένει μυστική. Θα πρέπει να γίνεται δημόσια. Γιατί όταν η προσωπική σου άποψη για τα δημόσια προβλήματα μένει μυστική, δε συμμετέχεις στα δημόσια. Άρα το θέμα σου γίνεται μυστικό. Συνεπώς αδιαφορείς για το δημόσιο κ κοιτάς την πάρτη σου. Άρα είσαι αδιάφορος. Κ μυστικομανής. Κ εκμεταλλεύεσαι τα δημόσια μυστικά μας κ τα χρησιμοποιείς για το προσωπικό σου μυστικό. Άρα το δικό σου μυστικό εμπεριέχει τα δικά μας. Άρα τα δικά μας αποτελούν ένα μέρος ενός συνόλου (μαθηματικώς speaking) του δικού σου μυστικού. Άρα ως τμήμα του συνόλου σου έχω προσωπικό δικαίωμα στο δημόσιο μυστικό σου το οποίο περιμένω να μου το αναγνωρίσεις. Αλλά καθώς δε γνωρίζω το μυστικό σου, δε γνωρίζω κ αυτό μου το δικαίωμα. Άρα κάθομαι στον καναπέ μου κ βλέπω χαζοταινίες κ κοιμάμαι ήρεμη. Θα ξυπνήσω ποτέ?

κοριτσάκι μου μην κλαις

Ανοίγω τα μάτια. Κοιτάζω μπροστά. Δρόμος. Δρόμος έρημος. Κι εγώ τρέχω. Αυτός από πίσω μου. Με κυνηγάει? Γμτο! Γρήγορα! Πιο γρήγορα! Τρέχα ρε εαυτέ! Τρέχω. Τι να κάνω? Ιδρώνω. Στάζω. Αλλά συνεχίζω. Ευτυχώς που δε φοράω τακούνια. Αλλά κ πάλι. Θα με φτάσει. Είναι τέρας. Τι είμ’εγώ μπροστά του? Τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Ένα στενό! Τρυπώνω! Κι άλλο στενό! Τρυπώνω. Έχω χάσει το δρόμο. Μια ανάσα. Δεν μπορώ! Η καρδιά μου! Γμτο! Έχω κ πρόπτωση! Γμτο στάζω ιδρώτα! Γμτο! Βήματα! Τρέχω ξανά! Πάλι στενό! Πάλι τρυπώνω! Γμτο! Αδιέξοδο! Γμτο! Κ σκύλος! Σκαρφαλώνω. Γρήγορα! Πάρκο! Ωχ! Ψυχή δεν υπάρχει! Ούτε δέντρα! Γμτο! Πού να κρυφτώ? Γμτο! Πάλι πίσω μου! Τρέχω χωρίς να νιώθω. Έχει κατηφόρα. Επιταχύνω. Γμτο! Κι αυτός! Ωχ! Πέφτω! Γμτο πλησιάζει! Είναι από πάνω μου! Όχι ρε! Σταμάτα! Η κοιλιά μου! Μην κλωτσάς! Σταμάτα! Το κεφάλι μου! Αίματα παντού! Από παντού! Η κοιλιά μου, Άθλιε! Γμτο! Σταμάτα! Θα σου δώσω τα 2πλά! Σταμάτα! Στο υπόσχομαι! Τώρα θα στα δώσω! Κ δε θα μιλήσω! Μια ανάσα μόνο! Πάρ’τα κ φύγε! Ούφ! Γμτο! Πάλι όνειρο είδα. Ευτυχώς που κάποια πράγματα δε συμβαίνουν στην πραγματικότητα. Ή μήπως συμβαίνουν?

οι 7 σοφοί της Νεότερης Ελλάδας

Κατά γενική ομολογία, ζούμε στην εποχή του κλάματος. Όλοι κλαιγόμαστε. Πότε για το ένα. Πότε για το άλλο. Πότε για το τίποτα, που μας καταβάλλει. Μέσα στο σύγχρονο πανικό, υπάρχουν μερικοί που το φιλοσοφούν. Κ μες το κλάμα γελάν. Κ κάνουν κ εμάς να γελάμε. Όχι με τη φιλοσοφία μας. Με το κλάμα μας. Γιατί η φιλοσοφία μας έτσι κι αλλιώς είναι για κλάματα. Αλλά κ το κλάμα μας για γέλια είναι. Από μόνο του. Απλά αυτός ο σοφός μας το υπενθυμίζει. Έτσι κ εμείς, το ξαναθυμόμαστε. Κ ξαναγελάμε. Κ ξανά. Κ ξανά. Κατά γενική παραδοχή, η αξία των blogs ολοένα κ ανεβαίνει. Οι πιο αισιόδοξοι ισχυρίζονται πως θ’αντικαταστήσουν την ενημέρωσή μας από την τηλεόραση. Έτσι κ η αξία του συγκεκριμένου πιτσιρικά. Ολοένα μεγαλώνει. Πολύ απλά, επειδή η έλλειψη του γέλιου είναι συνεχώς εντονότερη με τη σύγχρονη πραγματικότητα. Άντε, κ όταν μεγαλώσει θα τον βάλω νο1.

οι 7 σοφοί της Νεότερης Ελλάδας

Το πρότυπό μου είναι οι μελαχρινές. Απλές, απέριττες, χωρίς φτιασίδια κ χαζά. Άντε, με κανένα μαργαριτάρι πού κ πού. Τι? Σειρά? Άντε, με καμιά σειρά μαργαριταριών. Τι? Δε φτάνει? Δύο? Τρείς? Που καιρός για μέτρημα? Δώστε μου τελικό αριθμό να τελειώνουμε ! Καλά. Δε συνεχίζω. Το ξέρω. Υπάρχουν μελαχρινές που δε θα δουν μαργαριτάρι στη ζωή τους. Κ πολύ που τους νοιάζει θα μου πείτε. Έχουν σοβαρότερα προβλήματα να λύσουν. Σωστό. Υπάρχουν όμως κι άλλες μελαχρινές, που ασχολούνται κ τους νοιάζει. Κ οι σειρές των μαργαριταριών αποτελούν μόνιμο πρόβλημα για την γκαρνταρόμπα τους. Κ τις διατριβές τους τις παίζουν στα δάχτυλα. Γιατί αυτός που μοιράζει μαργαριτάρια, ως γνωστόν, μοιράζει κ διατριβές. Με την ίδια ευκολία που αγοράζει τα μαργαριτάρια. Μία τέτοια διατριβή ήταν κ της κυρίας Πούλου. Αλλ’αυτή κόστισε κάτι παραπάνω από ένα μαργαριτάρι. Η μισή Ελλάδα έτρεχε για να της την γράψει. Έτσι κ η κυρία Πούλου ήταν, είναι κ θα είναι στις καρδιές μας η αφανής σοφή. Γιατί όλοι της χρωστάμε κ δε μας χρωστάει. Ο άντρας της μπορεί. Αυτή ποτέ. Είναι η μελαχρινή που ξέρει τι θέλει. Ξέρει κ να το διεκδικεί. Κ αποδεικνύει επάξια το ρητό : τρίχα απ’το μαλλί της, Ολυμπιάδες φέρνει..

οι 7 σοφοί της Νεότερης Ελλάδας

Εν αρχή ην ο Λόγος, μου λένε. Κ επειδή όταν προσπαθώ να μιλήσω δεν ξέρω τι να πω, θαυμάζω αυτούς που μιλάνε. Ιδιαίτερα αυτούς που βάζουν τους άλλους μπροστά να μιλάνε. Είναι κάτι σαν μαγνήτες. Τραβάν αυτό που θέλουν. Σαν τα φύλλα μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο. Γυρίζουν πάντα. Σαν τους μαιντανούς στα παράθυρα. Φυτρώνουν πάντα. Γι’αυτό το λόγο θεωρώ τα παράθυρα το μεγαλείο του σύγχρονου Νεοέλληνα. Δεν μπορεί χωρίς αυτά. Τηλεόραση χωρίς παράθυρα ίσον σπίτι χωρίς φώτα. Κ ο σοφότερος απ’όλους μας δεν είναι αυτός που τ’ανοίγει. Αλλ’αυτός που τα βάζει στη ζωή μας κ τα διαχειρίζεται. Αυτός που μας έκανε να μην μπορούμε να παρακολουθήσουμε ειδήσεις χωρίς αυτά. Ο εξουσιαστής της εφήμερης ενημέρωσής μας. Αυτός δεν είναι απλά σοφός. Είναι κ εξουσιαστής. Ο μόνος πραγματικός κ διάφανος.

οι 7 σοφοί της Νεότερης Ελλάδας

Ο Δόξα-το-Θεός-μας-τελείωσε δεν είναι απλά χαρισματικός σοφός. Είναι κ επαγγελματικά. Έχει εμπορευματικοποιήσει τα ανεμπόρευτα. Κ φυσικά, ως γνήσιος εκφραστής του marketing, δε χάνει στιγμή για διαφημίσεις. Εισάγοντας νέους όρους στον τομέα του δεν μπορεί παρά να καινοτομεί κάθε φορά. Έχει καταφέρει να εκλαικεύσει σοφία αιώνων μέσα σε ανέκδοτα. Παρότι γράφει Ιστορία καθημερινά, δεν είναι ο τομέας που στόχευε. Για πολιτικός το ξεκίνησε, γιατρός του προέκυψε κ θρησκόληπτος βγήκε. Επαγγελματικά δεν έχει κανένα παράπονο. Καριέρα έκανε κ θα έκανε ούτως ή άλλως. Εκεί αποδεικνύεται κ η σοφία του. Δεν είναι η θέση που κατόρθωσε να πάρει, αλλά αυτό που νομίζουμε πως πρεσβεύει κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του. ‘Ου ταράσσει ημάς τα πράγματα, αλλά τα περί των πραγμάτων δόγματα’ που λένε

οι 7 σοφοί της Νεότερης Ελλαδας

Ο επόμενος σοφός δεν είναι άλλος από το Γιωργάκη. Είναι τόσο σοφός που αποφάσισε να μείνει για πάντα παιδί. Τόσο παιδί ώστε η σοφία τρέχει από τα μπατζάκια του. Είπαμε να τον βοηθήσουμε τον άνθρωπο κ να βάλουμε κ τη γυναίκα του από πίσω, να κουβαλάει κ αυτή. Αλλά ντρέπεται αυτός κ πάει κ της πιάνει το χεράκι. Μετά κρύβεται από πίσω της. Αν του πεις κου-κου-τζα! θα βγει. Αν αρχίσεις να του μιλάς θα μπλοκάρει. Ο,τι κάνει προσπάθειες, κάνει. Προσπαθεί να μιλήσει αλλά ακόμα δεν ξέρει ελληνικά. Λέμε να βάλουμε μπροστά το μικρούλη γιο του. Περισσότερα θα καταλάβουμε. Άσε που θα παίξουμε κ λίγο. Γιατί με το Γιωργάκη παιχνίδι δε γίνεται. Εκεί που λέει κάτι κ λες μπα? μιλάει αυτό? σηκώνεται από την αίθουσα κ φεύγει. Εκεί σκέφτεσαι θα τα’κανε πάνω του από το σφίξιμο κ πάει ν’αλλάξει ο έξυπνος, να μην τον καταλάβουμε. Στην κατηγορία των σοφών κατατάσσεται γιατί είναι ο μόνος μπούφος που του επιτρέπουμε να μας συμπεριφέρεται ως σοφός. Επίσης, σου προσφέρει κ μία ακόμα μοναδικότητα : σοφή κοτσάνα που αλλού θα ακούσουμε σήμερα? Άξιος λοιπόν. Καλά κάνουν κ σε κρατάνε. Ακόμα κ αν δεν ξέρεις να μιλάς, προσφέρεις γέλιο. Κ όπως λένε: σοφός είναι αυτός που κρύβει την ευφυία του. Για άλλο λόγο το λένε, αλλά δεν πειράζει..

οι 7 σοφοί της Νεότερης Ελλαδας

Η μία κ ανεπανάληπτη σοφή της Νεότερης Ελλάδας δεν είναι άλλη από τη Fuckwoman. Ο λόγος είναι προφανής. Τόσο όσο κ τ’όνομά της. Βρε τι παρακάλια ρίξαμε στον άντρα της, τι χρήματα του τάξαμε, αυτός τίποτα. Μας το εξήγησε. Το πρόβλημα είναι λειτουργικό. Δεν είναι ότι δε θέλει ο καημένος να βοηθήσει. Είναι ότι δεν μπορεί πια μαζί της. Τρία-τρία τα καταπίνει κάθε βράδυ τα viagra. Με το που τη βλέπει κ τη μυρίζει του πέφτει κατευθείαν. Είπαμε, στο βωμό της παιδείας να θυσιάσουμε κάποιο άλλο αρσενικό. Τα ίδια προβλήματα συναντήσαμε κ χειρότερα. Τι εμετούς, τι μώλωπες κ νοσοκομεία. Τα δοκιμάσαμε όλα. Μου είπαν λοιπόν κάποιοι φοιτητές της Νομικής να της αλλάξω λίστα, μπας κ αφήσει κάτω τα ματ κ το ξύλο. Κ έτσι από το φυσώ κ δεν κρυώνει είπα να τη βάλω στο σωφύ κ μας πληγώνει. Η αλήθεια είναι πως μέχρι πρότινος θεωρούσε ότι την έχουμε κάπως παραμελημένη. Την είχε πιάσει μια μικρή κατάθλιψη. Κ αποφάσισε, ως ειδικός, να βγει από αυτήν αλλάζοντας σιγά σιγά τη λέξη. Πρώτα θα την κάνει κατάληψη. Μετά κατά_λήψη για να φανεί έτσι κ λίγο δημοκρατική. Στη συνέχεια θα κολλήσει για λίγο στη λήψη, τόσο μέχρι να μαζέψει αρκετά για τις πλαστικές που της χρειάζονται κ θα τις χρειαστούν μετά απ’αυτά που θα της κάνουν οι μαμάδες των φοιτητών που μείναν σημαδεμένοι. Έπειτα, θα καταλήξει στο ψψψ κ σιγά τι έγινε. Στο τέλος θα πάμε όλοι στο ψυχιατρείο, εκτός απ’αυτήν. ‘Κ έζησαν αυτοί καλά κ εμείς καλύτερα’, θα μας πει. Ε, πείτε μου τώρα, δεν είναι σοφή με τέτοια σκέψη?

οι 7 σοφοί της Νεότερης Ελλάδας

Ο νούμερο ένα σοφός της Νεότερης Ελλάδας είναι ίσως κ ο πιο γνωστός. Είναι ο Πολυβαράς.Ίσχυρίζεται πως έχει διαβάσει τόσα βιβλία που ζει μέσα σ’αυτά. Έχει χάσει πλέον κάθε ίχνος πραγματικότητας. Είναι αυτό που λέμε : ζει στον κόσμο του. Συχνά διάφοροι του πετάνε ζαρντινιέρες σε μία προσπάθεια να τον αφυπνίσουν. Άδικα μάλλον για τις ζαρντινιέρες. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του πάσχει από ένα είδος ασθένειας. Είναι η γνωστή, κ κολλητική πλέον στους πολιτικούς κύκλους, αγορολατρεία. Αλλά, ας μην μπερδευόμαστε. Δεν είναι η γνωστή λατρεία που πηγάζει από το λαό. Κ όταν μιλάμε για λατρεία δεν μπορεί παρά να εμπλέκει κ μία σχέση πάθους. Αυτό το πάθος είναι που τον τυφλώνει. Είναι τόσο παθιασμένος που παίρνεις πια ως δεδομένο ότι αυτή η αγάπη του για το λαό τον έχει τυφλώσει. Δε βλέπει μπροστά του. Είναι ερωτευμένος. Βαθιά. Με τον εαυτό του. Όσοι κάποτε τον λάτρεψαν, τώρα τον συμπονούν. Γιατί βλέπουν την κατάντια του. Κ είναι κρίμα. Ένας τέτοιος γόνος, μίας τέτοιας οικογένειας, μ’ένα τέτοιο background γνώσεων κ τελειοθηρίας να έχει χάσει την τάξη. Όχι τη δημόσια. Αυτή μια χαρά την κουμαντάρει. Έχει εξαμολήσει δυο-τρία μαντρόσκυλα με πλαστικές κάρτες στο στόμα, ακριβώς εκεί που τρέχουν τα σάλια, κ έχει ηρεμήσει. Εγώ μιλάω για την άλλη τάξη. Αυτή του μυαλού του. Γιατί, ως γνωστό, το μυαλό του κάθε υποτιθέμενου διανοούμενου πού κ πού χάνει τη μπάλα. Αλλά, θα μου πείτε, διανοούμενος θεωρείται ότι είναι. Όχι ποδοσφαιριστής. Σωστό κ αυτό. Γι’αυτό είπαμε ότι είναι κ σοφός.

τρέξιμο à la μπαγιάτικο

‘Η ελευθερία της άποψης κρίνεται όταν λες κάτι διαφορετικό’ είπε ο μελαχρινός κ ξανακάθισε στη θέση του. ‘Αλήθεια, πόσο καιρό έχω ν’ακούσω κάτι διαφορετικό?’ μονολογούσε κοιτάζοντας το πάτωμα. ‘Μέρες, μήνες, χρόνια?’. Τον έβλεπες από μακριά κ βυθιζόσουν στο κενό του. Είχε δίκιο ο μελαχρινός. Πολύ δίκιο. Αλλά ποιός θα νοιαστεί για μία ακόμα ελευθερία? Εδώ έχουμε χάσει προ πολλού τη μία κ βασική. Του εαυτού μας. Τις άλλες θα κοιτάμε τώρα? Είχε δίκαιο ο μελαχρινός. Πολύ δίκιο. Αλλά που να το βρεις το κάτι διαφορετικό όταν όλοι συμφωνούν με όλους? ‘Όλα μένουν ίδια άμα δεν τα πας’. Είχε δίκιο ο μελαχρινός. Παιδεία, στρατός, κομματική προπαγάνδα, ζαρντινιέρες, υποκλοπές, έρωτες, χωρισμοί, θάνατοι... από ένα σημείο κ μετά όλα μοιάζουν ίδια. Κ αυτή η ελευθερία συνεχώς απομακρύνεται. Ολοένα κ περισσότερο. Κάθεσαι κ την κοιτάς. Απομακρύνεται, απομακρύνεται κ κάποια στιγμή τη χάνεις απ’τα μάτια σου. Είχε δίκιο ο μελαχρινός. Πολύ δίκιο. Νιώθεις εγκλωβισμένος. Φυλακισμένος μέσα στον ίδιο σου τον εαυτό. Μέσα στο λειτούργημά σου. Είτε είσαι φοιτητής, είτε καθηγητής, είτε πρύτανης. Αλλά όσο πιο ψηλά στην ιεραρχία, τόσο εντονότερο το πνίξιμο. Ειδικά εκεί στη Θεσσαλία...

ζητείται ελπίς

Ουδείς εκών κακός, έλεγαν οι αρχαίοι. Κ επειδή οι αρχαίοι ήταν πάντα καλύτεροι από τους νέους, είχα αποδεχτεί τη φράση. Καιρό με τον καιρό άρχισα να αμφιβάλλω. Υπάρχουν άτομα που δεν τα αγγίζεις. Δεν τα κοιτάς. Δεν ασχολείσαι μαζί τους. Πώς να το πω πιο απλά; Δεν ξέρω. Κάτι τέτοια άτομα γυρίζουν κ σε βρίζουν. Κ όχι τίποτα. Κολλάν κ τ’όνομά σου αριστερά. Στο περιθώριο του τετραδίου. Εκεί, στις σημειώσεις των καθηγητών. Να’χεις, να χαίρεσαι. Να λες, ναι, εμένα βρίζει. Εμένα. Είναι όλο δικό μου. Βρίζει, ξεφτυλίζει κ σου κολλά κ τ’όνομα. Εγγυημένα πράγματα. Σκέφτεται ο άλλος : για να το λέει, κάτι θα ξέρει. Σκέφτεσαι κι εσύ: μπας κ είμαι κι έτσι? Κι έχεις μετά κ τους άλλους να σκέφτονται κ να σου λένε : δε φταίει κανείς, εσύ φταις! Κάθεσαι κ αναρρωτιέσαι. Δλδ, αν πραγματικά έκανα κακό στον άλλο, τι θα μου έκανε? Φρικιαστική ερώτηση. Τόσο όσο κ η απάντησή της. Αναπολώντας, λοιπόν, αυτή τη μεγαλοψυχία των αρχαίων, βλέπεις ότι τελικά ήταν πολύ αρχαίοι. Τόσο, που ποτέ δε θα επιβίωναν στη σύγχρονη ζωή. Γυρίζω λοιπόν κ ξανασκέφτομαι. Άντε, ίσως κάποιος να είναι κακός. Άντε, ίσως δύο. Άντε, ίσως τρείς. Η πρόταση έχει μαθηματική ακολουθία τελικά. Κ φτάνω στην ισότητα : Ουδείς εκών καλός!

η μελωδία της εξουσίας

Η Μαρία κάποια στιγμή στο χρόνο δούλευε σε μία εταιρία. Η θέση ήταν αρκετά πιεστική αλλά με πολύ καλά λεφτά. Για να αντέξει στο πόστο της δεν έπρεπε απλά ν’αγαπάει το αντικείμενο αλλά κ την ίδια τη ζωή στην εταιρία. Το αφεντικό της ήταν αρκετά στριμμένο. Δεν υπερασπίζομαι τη φίλη μου. Ήταν γενική παραδοχή. Το αφεντικό του αφεντικού της, όμως, ήταν γλυκύτατος άνθρωπος. Απ’αυτούς που λες Μεγάλους. Κ δεν εννοώ ηλικιακά. Τι κι αν του βγάζανε το λάδι? Είχε πολλές ελιές (όχι στο κεφάλι, στο μυαλό του) κ δε φοβόταν μη στερέψει. Γενικά όμως, σαν άτομο είχε πολλά προβλήματα. Αντίθετα, το μικρό αφεντικό δεν είχε κανένα άλλο πρόβλημα πέρα από το πόστο του. Η Μαρία κατά βάθος ποτέ δεν παραδέχτηκε την αξία του. Κ αυτό όχι γιατί δεν έκανε σωστά τη δουλειά του. Απλά, επειδή έχει μάθει να αρνείται τη θέση κάποιου, αν δεν αποδέχεται το χαρακτήρα του. Δυσκολεύτηκε αρκετά στη ζωή της τελικά. Τ’ομολογώ. Με το μικρό αφεντικό περίμενε υπομονετικά να περάσουν οι γκρίνιες από τ’αυτιά της κ να σηκωθεί να φύγει. Αντίθετα, η ηρεμία που της χάριζε το μεγάλο αφεντικό την έκαναν να παραμένει στο τμήμα της κ να ανέχεται κ το μικρό αφεντικό. Η Μαρία ήταν ντόμπρος άνθρωπος. Με απλές λέξεις προσπάθησε να μου εξηγήσει τα συναισθήματά της. –‘Στη δουλειά, όπως κ στη ζωή, έτσι κι αλλιώς θα σε πηδήξουν. Κι εσύ, παρόλο που δε θα σε γεμίζει, θα πρέπει να το ανέχεσαι. Αλλά, οι πολιτικοοικονομικοκοινωνικοί εξουσιαστές ξεχνάν κάτι πολύ βασικό. Ότι ακόμα κι αν απαιτήσουν να σε πηδήξουν, δεν μπορούν ν’απαιτήσουν την αγάπη σου’.

ΗραΚ_ινει

Αν δεν είσαι πρίγκιπας, στρατό δεν πας! Αυτό του είπε στο αυτί ο ταξίαρχος κ αποτραβήχτηκε με τρόπο. Ο Χάρης τον κοίταζε πελαγωμένος. Είχε δίκιο. Ναι, το φανταζόταν τόσο καιρό. Η τάξη των στρατευομένων είχε πλέον συρρικνωθεί σ’ένα ελιτίστικο γκέτο. Οι στρατιωτικοί ήταν περισσότεροι από τους στρατευμένους κ η εξουσία είχε αλλάξει βέλος. La crème de la crème των Ελλήνων δεκαοχτάχρονων ήταν είδος προς εξαφάνιση. Οι στρατιωτικοί πρόσεχαν το ύφος τους κ κρατούσαν τη θέση τους. Αν μη τι άλλο, ήταν το μόνο που τους είχε απομείνει. Η θέση. Μία έδρα πληρωμένη από τον ελληνικό λαό κ για τον ελληνικό λαό? Ποιος από αυτούς τους βαθμοφόρους θα μπορούσε να τα βάλει με τον πάλαι ποτέ λαουτζίκο? Τώρα το target group αποκτούσε φωνή κ πρόσωπο. Ήταν η τάξη αυτή των νεοσύλλεκτων που θα καθόριζε το μέλλον της μόνιμης τάξης. Σε λίγο καιρό φημολογείται ότι ο ένας στρατευόμενος θα καθορίζει το μέλλον κ τη θέση 10 συνταγματαρχών. Το άσχετο κατά τα φαινόμενα πλεόνασμα μόνο στη χώρα μας θα μπορούσε να προκύψει. Γιατί, πολύ απλά, μόνο εκεί δε μας χρειάζεται. Να πετάμε τα λεφτά μας στις κρατικές τηλεοράσεις κ να φωνάζουμε με την κάθε αηδία ναι, νομίζουμε πως μας αξίζει. Αλλά το να πληρώνουμε τόσες κ τόσες θέσεις κενές δεν αξίζει σε κανέναν.

άρει_την εμπιστοσύνη

Κάθε φέτος κ χειρότερα δε λένε? Έτσι κ ο Άρης. Φοβόταν πολύ. Για την παιδεία νόμιζα. Αλλά τελικά φοβόταν τον εαυτό του. Γιατί δεν του έκανε τίποτα άλλο η Μαριέττα παρά πόλεμο. Πόλεμο νεύρων. Από εδώ το τραβούσε, από εκεί το τραβούσε, εξεταστική δεν έβλεπε το παιδί. Κ όχι τίποτα. Δεν αγχωνόταν γι’αυτόν. Για τον πατέρα του μόνο. Περίμενε ο φουκαράς πότε θα τελειώσει ο μικρός, να μαζευτούν τα έξοδα, για να βγει κι αυτός στη σύνταξη. Αλλά, στην τελική, ο Άρης δεν άρχισε ακόμα. Κ ούτε φαίνεται να τελειώνει σύντομα τις σπουδές του. Γιατί, σ’αυτούς τους ψυχιάτρους που τον στείλανε, ξεκίνησε τα χάπια. Η Μαριέττα, πριν εγκαταλείψει το επίσημο επάγγελμά της, είχε δώσει μια υπόσχεση. Κ απ’ό,τι φαίνεται την κράτησε. Υποσχέθηκε στους συναδέλφους της να ενισχύσει τον κλάδο. Σε όποια θέση κι αν βρεθεί. Με τον τρόπο της κάθε φορά. Γι’αυτό κ οι ψυχίατροι πλέον θα βάλουν τη φωτογραφία της δίπλα στην ταμπέλα του γραφείου τους. Εκεί, στην είσοδο της κάθε πολυκατοικίας. Γιατί μόνο έτσι αναπτερώθηκε ο κλάδος τους. Χωρίς έξοδα κ διαφημίσεις. Με τις ψυχές των φοιτητών. Εγγυημένα πράγματα !

η δίκη χωρίς νόημα

‘Ψυχραιμία κ όλα θα πάνε καλά’, σκέφτηκε το αγόρι. Ήταν η πρώτη δίκη που του είχε καταλογιστεί. Οι ερωτήσεις ήλπιζε πως θα ήταν λίγο πολύ οι αναμενόμενες. Κριτές οι γνωστοί του άγνωστοι. Σήμερα θα δικαζόταν από μία γυναίκα. Με το που ανέβηκε στο εδώλιο ξεκίνησε να Τρέμη. Με το που αντίκρυσε την ξανθιά δικαστίνα άρχισε να Στά(ζ)η. Ο ιδρώτας κ το τρέμουλο δε σταματούσαν με τίποτα. Μια γυναίκα στο ρόλο του άντρα. Κ ένας άντρας στη θέση μιας γυναίκας. Τα πόδια του πλέον δεν τα ένιωθε. ‘Σηκωθείτε παρακαλώ, να ορκιστείτε’, του είπε η δικαστίνα. Με τα δυο του χέρια έβαλε όση δύναμη πίστευε πως του είχε απομείνει κ σηκώθηκε όρθιος. ‘Οργίζομαι’, είπε. Εκείνη τη στιγμή, το ακροατήριο ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Αυτός, μέσα στον πανικό του, το πήρε στραβά. Νόμιζε πως βλέπει ταινία του Χόλιγουντ. Με το πλήθος να ζητά εσπευσμένα την αποκεφάλισή του. Τότε, χωρίς να το θέλει, ένα ζεστό υγρό κύλισε στα μπατζάκια του κ μία δυσάρεστη οσμή απλώθηκε στην αίθουσα. Το ακροατήριο δυσανασχέτισε. Η δικαστίνα, που ήταν κ ολίγον τι έγκυος αποφάσισε αναβολή της δίκης, μέχρι ψυχικής αναπτέρωσης του κατηγορουμένου. Ο νεαρός δεν πολυκατάλαβε τι του συνέβει. Μέχρι τώρα είχε συνηθίσει να στοχεύει αυτός ελεύθερα τους ανθρώπους. Τώρα στόχευαν οι άνθρωποι αυτόν. Τα είχε χαμένα... Αφιερωμένο σ’ένα αγόρι με γυναικείο όνομα. Ξέρει αυτός..

πύρρειος νίκη

-Γιατί, κατηγορούμενε, έφαγες τον Κουλούρη; -Γιωργάκης:δεν φταίω εγώ, κύριε πρόεδρε. -Αλλά ποιος φταίει; -Ο μπαμπάς. -Ο μπαμπάς;; -Μάλιστα, κύριε πρόεδρε. Ακούστε. Πριν από χρόνια, προχωρούσα στο δρόμο με τον μπαμπά μου κ βλέπω έναν κουλουρά.Του λέω 'μπαμπά, θέλω να φάω ένα κουλούρι'. Μου λέει 'Όχι'.Φτάνουμε στα σκαλάκια της Βουλής όπου κ εκεί έχει κουλουρά. Του ξαναλέω 'Θέλω να φάω ένα κουλούρι'.Μου λέει 'Όχι'.Προτού μπούμε στην Βουλή του ξαναλέω 'Θέλω να φάω ένα κουλούρι', μου λέει 'Όχι'. Όταν πια τον χάνω από δίπλα μου, τι μου φωνάζει μες στον ύπνο μου, κύριε πρόεδρε; -Τι; -Τώρα που έφυγα, φάε όσο θες πια το Κουλούρι. Ε!Τον τρως, κύριε πρόεδρε, ή τον αφήνεις;;;;;; -Τον τρως, τον τρως. Αθώος ο κατηγορούμενος.

περι τρίχας το ανάγνωσμα

Οι μεγαλύτερες αλήθειες συνήθως είναι μπροστά μας. Απλά, δεν τις βλέπουμε. Πόσες φράσεις γνωρίζουμε, αλλά παραμελούμε ταυτόχρονα το βασικό τους νόημα? Η τελευταία αλήθεια ήρθε χτες, την ώρα που καθόμουν με άλλα τρία άτομα κ συζητούσαμε. ‘Τρίχα από νιμού καράβια σέρνει’, λέει μία κοπέλα. Η συζήτηση συνεχίστηκε, καθότι η φράση άναψε τα αίματα σ’ένα αρσενικό της παρέας. Από εκείνη τη στιγμή κ μετά βίωσα την προσωπική μου πολιτική νιρβάνα. Αφού η ροή της εξουσίας είναι δεδομένη κ δεν μπορούμε να την αλλάξουμε, γιατί να μην την εμβολιάσουμε με μικρές διαφορές? Για παράδειγμα, στην Ελλάδα, από βασιλευομένη δημοκρατία κάποια στιγμή περάσαμε στην κληρονομούμενη πολιτική. Αφού ξέρουμε ότι μετά απ’αυτούς θα μας έρθουν τα παιδιά τους, γιατί να μην φροντίσουμε από τώρα για το μέλλον μας? Ας λάβουμε ως δεδομένο ότι τα καράβια κληροδοτούνται. Γιατί να μην αλλάξουμε τις τρίχες? Θα μου πεις, για τρίχες θα μιλάμε τώρα? Σωστό κ αυτό. Ας μην υποβιβάζουμε την ήδη ποταπή συζήτηση. Απλά, δεν αλλάζει το τοπίο ένα ενδεχόμενο προξενειό ανάμεσα στην κόρη του Κωστάκη κ το γιο της Κανέλλη? Θα είναι μία σχέση πάθους. Κ ολίγον τι σεξπυρική. Προσπάθησα επίσης να σκεφτώ κ άλλες τρίχες.. Ξεκίνησα με μια ξανθιά. Αμέσως μετά σκέφτηκα ότι μ’ένα διαζύγιο χάνεις το 50% των αποκτηθέντων μετά το γάμο κ εκεί απελπίστηκα για το σήμερα. Ποια ξανθιά θα καταδεχόταν από καθηγήτρια Ιατρικής να υποπέσει σε Νηπιαγωγός? Θα μου πείτε το επάγγελμα θα παρέμενε το ίδιο. Ο τίτλος όμως?

απο_λογια

Απ’ό,τι διαπίστωσα κυκλοφορούν πολλά μπαλάκια στο χώρο. Μπαλάκια- βόμβες. Μην πάει αλλού το μυαλό σας. Απλά, ως ξανθιά, έχω ένα σχετικό πρόβλημα με τις λέξεις. Καταλαβαίνετε ελπίζω... Λοιπόν, για να τελειώνω (εγώ, όχι εσείς..) : 1. Είναι Σάββατο, δεν είμαι έτοιμη, με περιμένουν, κ κάθομαι μπροστά σ’ένα pc κ γράφω (απαράδεκτο ξέρω, ευτυχώς που δεν είστε εσείς, μπλα μπλα..) 2. Είμαι ξανθιά. Πολύ όμως. Όνομα κ πράγμα ( α, ..το 'χετε καταλάβει) 3. τα παίρνω εύκολα (κ δεν αναφέρομαι στα γράμματα..) 4. δεν αυτοπροσδιορίζομαι (κ ούτε θέλω. που να σκέφτομαι τώρα.. άσε που χρειάζεται κ μυαλό γι’αυτό..) 5. τα 4 φτάνουν, έχουν δώσει τον παλμό.. Δε θα ταλαιπωρήσω άλλους ταλαίπωρους... stop tennis now !

αγω'γώ την χείρα

Καμιά τους δε μ’αγάπησε, σκεφτόταν ο Μάκης. Κ ήταν δυστυχώς αλήθεια. Μελαχρινή η μία, ξανθιά η άλλη. Η ξανθιά τον άφησε επειδή ήταν μικρός. Δεν της ενέπνεε εμπιστοσύνη. Έκανε βέβαια κ αυτός κοτσάνες. Τη μία κ μοναδική φορά που βγήκαν μαζί στον έξω κόσμο την πήγε σινεμά. Στο notes on a scandal. Έφριξε η γυναίκα. Όχι τόσο μ’αυτά που είδε, αλλά με τη χειραγώγηση που θα μπορούσε να εισβάλει ξαφνικά στη ζωή της. Ο χωρισμός του με την ξανθιά τον πλήγωσε, αλλά δεν τον πέθανε. Με κομμένες τις φτερούγες στράφηκε στη μία κ εναπομένουσα αγάπη του. Στην αδύνατη μελαχρινή. Αυτή δεν ήταν ότι δεν του έδινε σημασία. Απλά ήταν βιτσιόζα. Της άρεσε αυτό με τα πόδια. Αργότερα του είπε πως το λένε ποδηγέτηση. Αυτός σοκαρίστηκε αρχικά, αλλά μπροστά στο φόβο του μήπως κ τη χάσει, το δέχτηκε. Η αυτοπεποίθησή του έπεφτε ολοένα κ χαμηλότερα. Από ένα σημείο κ μετά είχε πέσει τόσο, που ήταν αδύνατο να του σηκωθεί οτιδήποτε άλλο. Έτσι τον παράτησε κ η μελαχρινή. Κλείνοντας ερμητικά τα μάτια κ την πόρτα του σπιτιού του, προσπάθησε να δώσει μια ώθηση στον εαυτό του, να σκεφτεί κάτι καλύτερο. Το μόνο που του ήρθε στο μυαλό ήταν ένας μακαρίτης, που παλιά δεν χώνευε : ‘Για ένα κωλόσπιτο δε θα μας ρίξουν από την εξουσία!’. Μόνο που δεν κατάλαβε ότι είχε χάσει προ πολλού. Την εξουσία του ίδιου του του σπιτιού.

να τη χαίρεσαι

‘Love me, love me tender’ ψέλλισε με τη γερασμένη του φωνή. Ήταν κάτι πάνω της που τον μάγευε. Αυτή η μυρωδιά αρώματος κ ιδρώτα ήταν εθιστική. Όχι ότι δεν είχε ξανασυναντήσει κάτι παρόμοιο. Πολλές φορές μάλιστα. Αλλά αυτή ήταν το κάτι άλλο. Το στόμα της όταν τη φιλούσε, τα μάτια της όταν την κοιτούσε, η φωνή της όταν του μιλούσε.. ήταν το κάτι άλλο. ‘Η γυναίκα αυτή είναι κάτι σαν παραμύθι’ σκέφτηκε. Το παραμύθι μου. Ήταν έτοιμος ν’αφήσει τα πάντα γι’αυτήν. Την γυναίκα του, τα παιδιά του, το σπίτι που με τόσο κόπο έχτισε. Κ ό,τι άλλο του ζητούσε. Αρκεί να γίνει δικιά του. ‘Δεν μπορώ να σε μοιράζομαι. Θέλω σχέση’. Της είπε μια μέρα. Είχε πιεί αρκετά κ έτσι βρήκε το θάρρος. Αυτή δεν ξαφνιάστηκε. ‘Το ξέρεις πως σχέση δε μπορώ να σου δώσω’. Το ήξερε. Ναι, το ήξερε από την πρώτη στιγμή. Αλλά αυτό το ανεκπλήρωτο ήταν που τον έπρωχνε όλο κ πιο πολύ. Ήταν έτοιμος να της δώσει τα πάντα. Ακόμα κ τη ζωή του. Γι’αυτό κ την ακολούθησε εκεί που δεν έπρεπε. Στην παγίδα. Κ δεν πόνεσε όταν έπεσε. Μόνο προσπάθησε να συγκρατήσει στα μάτια του για τελευταία φορά την εικόνα της. Αυτή δε δίστασε μπροστά στη θυσία του. Έσκυψε κ τράβηξε το χαρτοφύλακα μέσα από την τσάντα. Ήξερε ότι προλαβαίνει. Στην Ελλάδα πάντα υπάρχει χρόνος για παρατυπίες κ ποτέ για ανάκριση. Έκλεισε την πόρτα, σκούπισε τ’αποτυπώματά της κ εξαφανίστηκε με τ’ολοκαίνουργιο αυτοκίνητο που της χάρισε ο νέος αγαπημένος της. ‘Γιατί, τι είναι ο έρωτας?’ σκέφτηκε. ‘Ένα παραμύθι. Όσο το ζούμε είναι ωραίο. Όταν τελειώνει θέλουμε κι άλλο’. P.S. αφιερωμένο στους άπιστους :p

εν τούτων IKA

Η Θωμαή ήταν από μικρή ζωηρό κοριτσάκι. Δυσκόλεψε πολύ τους γονείς κ τους δασκάλους γύρω της. Δεν έφταιγε όμως αυτή. Αλλά η φύση της. Ήταν υπερκινητική, εύστροφη κ πολύ εγωίστρια. Καθώς τα χρόνια περνούσαν, εξελισσόταν. Έμαθε να κάνει όλα όσα κάνουν οι απλοί άνθρωποι. Βρήκε δουλειά, παντρεύτηκε, έκανε παιδιά. Ήταν όμως μία γυναίκα με πάθος. Κ η συμβατικότητα δεν της ταίριαζε. Γι’αυτό, παράλληλα με τη νορμάλ ζωή της, είχε κ μία δεύτερη. Παράνομη. Της άρεσαν οι παράνομοι έρωτες με ισχυρούς άνδρες. Συχνά, όμως, οι ισχυροί άνδρες ήταν ανίσχυροι μπροστά της. Γιατί τους αποκαθήλωνε. Τους μάγευε με τον αέρα της. Κ αυτοί αφήνονταν. Σαν τα καπέλα που τα παίρνει ο άνεμος. Όταν κάποιος εξευτελιζόταν αρκετά ή έχανε τη θέση του, έπαυε να της αρέσει. Κ έτσι, οι παλιοί κ καταπονημένοι εραστές της έμεναν μετέωροι. Στην τύχη τους. Kάποια στιγμή βρήκε παρηγοριά, για δύο ολόκληρα χρόνια, στην αγκαλιά ενός ήρεμου άνδρα. Ο οποίος της πρόσφερε απλόχερα τη μυστική ζωή που τόσο επιθυμούσε. Κομπίνες, πολιτικά παιχνίδια, πανεπιστημιακή ιδιότητα. Ήταν το Βάθρο της. Κ εκεί που πήγε να ζήσει τ’όνειρό της, με τη διπλή ζωή, εμφανίστηκε ένας έρωτας από τα παλιά, που τον είχε ξεχάσει. Από το σπίτι της. Κ της χάλασε το όνειρο. Κ το ‘κανε εφιάλτη. Σκοτώνοντας τον ήρεμο αγαπημένο της κ πηγαίνοντας κ ο ίδιος φυλακή. Αφήνοντάς της κ τρεις κόρες να νταντεύει. Τώρα η Θωμαή κλαίει απαρηγόρητη. Η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου πλησιάζει κ τη θέση στην καρδιά κ στην καρέκλα δεν τη θέλει κανείς. Γιατί καμιά τρελή δε στέλνει τον άνδρα της για διοικητή του ΙΚΑ πια..

ΠΡΟυΠΟ_λογισμός

Πολλές φορές αναρωτιέμαι : τι θα γίνει στον Ιππόδρομο αν βάλουμε έναν Σκούφο σ’ένα άλογο κ το αφήσουμε να τρέχει. Θα σκοτωθεί ή θα σκοτώσει? Στο μυαλό μου τριγυρνάει η αυτ_απάτη ότι θα τερματίσει. Κ αυτό το τέρμα είναι που με φοβίζει. Γιατί τα τέρματα δεν είναι υποχρεωτικά ευχάριστα. Από την άλλη σκέφτομαι τη Νέα Εποχή. ΑναΘΕΩρώ τις απόψεις μου κ μετα_ρρυθμίζω τις πολιτικές μου. Δλδ, τις αφήνω για αργότερα. Κ αφήνω το άλογο να τρέχει. Μέχρι τον Οκτώβρη. Θα έχει μεν κουραστεί. Αλλά εμένα έτσι μου αρέσει. Μετά ξανακοιτάζω τον Υπόδρομο κ θυμάμαι το χρημαΤΙστήριο. Η ομοιότητα είναι εμφανής. Απλά στο δεύτερο δεν ξέρεις τίποτα για το ά_λογο. Έχει σκούφο ή όχι? Κ ποντάρεις. Γιατί πιστεύεις στην ΤΙχη. Κ το έλλειμμα θα μειωθεί. Κ θα γίνει κ πλεόνασμα. Κ όλα θα πάνε κ καλά. Κ θα ζούμε καλά. Αλλά, θα ζούμε μέχρι τότε?

Χρειάζομαι ΡΗΜΑ, κρίμα

Κάποτε είχα ένα φίλο. Αυτός είχε έναν άλλο φίλο. Ο άλλος φίλος είχε πολλούς φίλους. Ένας από αυτούς τους πολλούς δούλευε για το κράτος. Για την ασφάλειά του. Κ για την προστασία του. Το βασικότερο όμως χαρακτηριστικό του ήταν ένα. Η αγάπη του για το χρήμα. Μέσα από αυτήν την αγάπη, έκανε θαύματα. Ανεβοκατέβαζε πολιτικά σκηνικά στο άψε σβήσε. Πολύ ρομαντικό για να είναι αληθινό? Κι όμως. Αυτοί οι άνθρωποι υπάρχουν. Κ θα υπάρχουν. Η τσέπη τους είναι το προφυλακτικό της ψυχής τους. Αυτός ο ένας από τους πολλούς, μία μέρα ξεχώρισε. Κ εμφανίστηκε στα κανάλια. Να πλακώνει στο ξύλο έναν φοιτητή. Που, τελικά, δεν ήταν φοιτητής. Αυτός ο ένας μιλάει για στημένες υποθέσεις. Μέχρι τώρα ήξερα ένα ξύλο, αλλά πολλά επίθετα : σπασμένο, λυγισμένο, όρθιο, γερό.. Κ μία φράση : τρώω ξύλο. Τώρα έμαθα άλλες δύο : πληρώνω, -ομαι όσο όσο για ξύλο. Πάμε καλά, τελικά?

τα παιδιά μας παίζουν

Ο Γιωργάκης, όταν ήταν μικρός, είχε ένα πρόβλημα. Μπέρδευε τις λέξεις. Κ όχι μόνο αυτό. Τις αναμασούσε, τις μπουρδούκλωνε κ όσοι τον άκουγαν έβγαζαν λάθος συμπεράσματα. Το χειρότερο, μπέρδευε το κ με το χ. 'Με τι θ'ασχοληθείς Γιωργάκη, όταν μεγαλώσεις?' 'Με την πολλητυχή' 'Και με ποιο κόμμα, μωρό μου?' 'Με το Μπα Σοκ!'. Η ανατροφή που είχε από μικρός προμήνυε το τι θα ακολουθήσει. Ευτραφείς αμερικανίδες είχαν αναλάβει τη διαπαιδαγώγησή του.Τα αποτελέσματα ήταν αναμενόμενα. Όσο πρόβατα ήταν κ είναι οι αμερικανοί στις κάλπεις, τόσο προβάτινη λογική του μετέδιδαν. Ο Κωστάκης από την άλλη, όταν ήταν μικρός είχε πολλά προβλήματα. Το κυριότερο όμως από αυτά ήταν η ανορεξικιά Ελληνίδα νταντά του. Όλη μέρα δεν έτρωγε τίποτα. Κάθε φορά που πήγαινε στο λούνα παρκ κ συναναστρεφόταν με παππούδες κ παιδάκια έτρωγε ό,τι σαντουιτσάκι κ κουλουράκι έβρισκε μπροστά του. Ήταν ο φόβος κ ο τρόμος των άλλων παιδιών. Η διαπαιδαγώγησή του είχε ένα μόνο αποτέλεσμα : ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε, κι άντε μετά ας ξεχαστούμε! Μία παγωμένη μέρα του χειμώνα, τα δυο παιδιά, βρέθηκαν στο ίδιο πάρκο. Ο Γιωργάκης έχτιζε ένα φρούριο από τη μία άκρη ως την άλλη. Ο Κωστάκης μέσα σ'αυτό το φρούριο, έχτιζε ένα κάστρο. Η άμμος, όμως, ήταν λίγη. Τα δυο παιδιά από τη μία στιγμή στην άλλη βρέθηκαν να παλεύουν κ να μαλλιοτραβιούνται για ένα κουβαδάκι άμμο. Οι νταντάδες από μακριά, ούτε που παρατηρούσαν το τι συμβαίνει. Ο μόνος που βρέθηκε κοντά τους ήταν ένας ασπρόμαυρος σκύλος, που τον φώναζαν Χρόνο. Νομίζοντας πως παίζουν κάποιο παιχνίδι, άρχισε να χοροπηδάει μαζί τους, γκρεμίζοντας ταυτόχρονα κ το κάστρο κ το φρούριο. Ύστερα από χρόνια τα παιδιά μεγάλωσαν, ο σκύλος κάπου χάθηκε, το πάρκο άλλαξε. Το μόνο που παρέμεινε ίδιο ήταν το παιχνίδι.

Δοξαστικό

Δεν υπάρχει εξουσία, όταν κόβεται στα τρία. Στην περίπτωση μας, όμως, δεν υπάρχει άλλος δρόμος.. Ο Δούλος του Χρήστου ελάλησε : ‘Ν’αλλάξει η Ιστορία!’. Η Τοσοδούλα Κούτσικια με το χέρι τεντωμένο προσφώνησε : ‘Ν’αλλάξει!’. Ο Δούλος ισχυρίστηκε πως έχει γεμίσει η καρδιά μου (καλά το πού με ξέρει, δεν το ξέρω) με μίσος για τον γείτονά μου. Γιατί (λέει) στην ΣΤ’ Δημοτικού διάβασα σωστά πράγματα με λάθος τρόπο. Ή λάθος πράγματα με σωστό τρόπο. Ή λάθος πράγματα με λάθος τρόπο. Πάντως, το συμπέρασμά του ήταν ένα : Σωστά πράγματα με σωστό τρόπο δε διάβασα! Για να πω κ την αλήθεια, δεν τον πολυκαταλαβαίνω. Αυτό όμως που κατάλαβα σίγουρα ήταν ότι ήθελε να περάσει κάτι. Το δικό του. Κ καλώς ή κακώς το κατάφερε. Δούλος αυτός, μία παραπάνω θέση κατέχει. Γι’αυτό είπα να ισχυροποιήσω τη θέση του. Χτες ένας Τούρκος μου ζήτησε τσιγάρο. Έφυγε σακατεμένος ο άνθρωπος. Μετά κάποιος τον πέτυχε στο δρόμο κ του εξήγησε : ‘Άσ’την αυτήν! Πιστεύει ακόμα στο παραμύθι που ο γαιδαράκος μιλούσε. Στους ‘τέσσερις σοφούς’. P(λιζ) .S(ιριουσλι). : Sinderella killes! Stop reading it!(άσχετο, αλλά αναφορικό στα παραμύθια που μας πουλάνε)

οδός Χαζηνικολάου στη Σανγκάη

Ο άνθρωπος είναι σαν την πεταλούδα. Πετάει από το ένα λουλουδι στο άλλο. Δε μοιάζει μόνο. Μπορεί κ να γίνει πεταλούδα. Ένα φτερούγισμα εδώ, μπορεί να φέρει τυφώνα εκεί. Φτερουγίζει ο λαμπερός δημοσιογράφος-μελλοντικός βουλευτής εδώ, τρέχουν πανικόβλητοι εκεί. Η θεωρία αυτή του ΜΙΤ μας ανοίγει το δρόμο. Αν φτερουγίσει στο καινούργιο του σπίτι στην Εκάλη για παράδειγμα, μπορεί να προκαλέσει τυφώνα ενοικίων στη Σανγκάη. Το απλούστατο θέμα των 700.000 ευρώ δανείου, μπορεί να έχει επηρεάσει τις 700.000 ζωές στην άλλη άκρη. Υπερ-πλεόνασμα χώρου μετά τελεφερίκ εξοπλισμένου, υπερ-ζημία χώρου μετά ανθρώπων υπερ-φορτωμένου. Αυτό συμβαίνει με τα άτομα. Όσο πιο πολλή αξία νομίζουν πως τους δίνεις, τόσο αυξάνουν τις ανάγκες τους. Όσο τους έχεις γραμμένους, τρέχουν κ δε φτάνουν να τις καλύψουν. Από την άλλη για το καλό της επιστήμης γίνονται όλα. Σκέψου να στέγαζε ο ίδιος τόσα άτομα! Θα έβγαζε σκάρτο ολόκληρο πανεπιστήμιο!

tatoy- το παιχνίδι σου

ο τέως σύντροφός της έφυγε μαζεύοντας κ το τελευταίο κουμπί που θεωρούσε δικό του. Αυτή γυρνώντας την πλάτη, ψέλισε ‘Πάρτα όλα κ μην ξαναγυρίσεις!’. Εκείνος τα πήρε όλα κ δεν την πήρε στα σοβαρά. Αυτά που τον άφησε να πάρει δεν ήταν μόνο δικά της. Ήταν κ του πατέρα της. Κ των παππούδων της. Κ των παιδιών της. Κ των μελλοντικών παιδιών της. Απλώς, εκείνη τη στιγμή αιμορραγούσε. Για έναν βιασμό, που εκείνος ευθυνόταν. Ο αποχωρισμός του τέως εραστή, ήταν επίπονος. Όχι μόνο για εκείνην, κ τα συντρίμμια της, αλλά κ γι’αυτόν. Ήταν τόσο κακομαθημένος που δεν πίστευε ότι μπορεί να τελειώσει έτσι. Ήταν τόσα πολλά αυτά που μπορούσε ακόμη να της πάρει. Ήθελε να εξασφαλίσει κ το μέλλον του. Τόσα χρόνια εργάστηκε στο εργοστάσιο του πατέρα της. Κοιτώντας πάντα το κέρδος. Το δικό του το συνέδεε έμμεσα κ με το δικό της. Βέβαια οι πράξεις του ήταν βέβηλες. Αλλά δεν τον ένοιαζε. Μετά από χρόνια, η ζωή τα ‘φερε έτσι κ την αντίκρυσε ξανά. Μέσα σε μια αίθουσα δημοπρασίας. Ήταν κ τα δικά της αντικείμενα εκεί. Κ αυτή το ήξερε. Σε μια στιγμή βλέπει το αγαπημένο βιβλίο της, που το είχε εκδόσει ο παππούς της. Ήταν ένα βιβλίο ιστορίας. Ασυναίσθητα ήθελε να ξαναγίνει δικό της. Να ανατρέξει στις σελίδες του. Να διορθώσει ότι κακογραμμένο υπήρχε. Κ γιατί όχι? Να το ξαναεκδόσει. Πριν κάνει την παραμικρή κίνηση, την έπιασαν τα κλάματα. ‘Ελ’ασ’’, της έκανε ο νυν εραστής της. Κ προσπαθούσε να την βγάλει από την αίθουσα.

οβολός της ψυχής

Ο κυρ Μήτσος στα νιάτα του ήταν κοινοτάρχης. Όχι ότι ήταν δημοφιλής. Τον έβγαλαν, όπως λέει, δε βγήκε. Λίγο το σόι της γυναίκας του από τη μία, λίγο το σόι το δικό του από την άλλη. Δεν ήθελε κ πολύ. Σαν άνθρωπος φοβόταν τη μοναξιά. Γι’αυτό έκανε κ 4 παιδιά. Τα χρόνια πέρασαν, οι καιροί άλλαξαν. Τα παιδιά κάποια στιγμή έφυγαν από το χωριό. Σπούδασαν. Έκαναν δικές τους οικογένειες. Αραιά κ πού, πότε ο ένας κ πότε ο άλλος, ανέβαιναν, για να δουν τον παππού πλέον. Είχε κ την ατυχία να χάσει τη γυναίκα του νωρίς. Μόνος του έμενε. Σ’ένα άδειο σπίτι. Άλλοτε βούιζαν τ’αυτιά του από τη φασαρία των παιδιών. Τώρα, ο μόνος που τον επισκέπτεται τακτικά είναι ο Γιωργάκης. Ο Γιωργάκης δεν είναι μικρός, όχι. Απλά έτσι τον φωνάζει ο κυρ Μήτσος. Χαϊδευτικά. Ούτε τον γνώρισε τυχαία. Είναι ένα από τα παιδιά που δουλεύουν με το πρόγραμμα ‘Βοήθεια στο σπίτι’. Το πρόγραμμα αυτό με τους κοινωνικούς λειτουργούς κ ψυχολόγους, που πάνε κ στα χωριά. Χτες, του είπε ο Γιωργάκης, θα σταματήσει να ‘ρχεται. Γιατί την κόβει την επιδότηση το κράτος. Κ οι δήμοι αρνούνται τόσο κόστος. Ο κυρ Μήτσος σήμερα δε σηκώθηκε απ' το κρεβάτι. Η μόνη σκέψη που στριφογύριζε στο μυαλό του ήταν κ η μόνη του παρηγοριά. Να του δώσει κάτι του Δημάρχου, μπας κ πιάσει τόπο. Αφού η κοινωνική πολιτική έχει μόνο ένα πρόσωπο σ’αυτή τη χώρα. Το χρήμα.

αποστόλή

Όσο περισσότερο μιλάω, τόσο λιγότερο καταλαβαίνω. Αυτό μου το έδειξε ένα σπάνιο είδος. Ανθρώπου (κι όμως, υπάρχει!). Στις μέρες μας (εν έτει 2007!). Δε μιλάει (ενώ μπορεί). Όχι επειδή ντρέπεται (το αντίθετο). Από άποψη. Δεν εκφράζεται απερίσκεπτα. Μάλλον δε θα μπορούσε να παίξει ποτέ του θέατρο (εμφανισιακά έχει τα προσόντα, δε λέω). Ίσως όμως κ ναι. Τώρα που το σκέφτομαι, σίγουρα. Θα καθόταν σε μια πολυθρόνα. Κ θα κοιτούσε το έργο. Να διαδραματίζεται μπροστά του. Θα μιλούσε στο τέλος. « Κι εδώ, τελειώσαμε », θα έλεγε. Θα σηκωνόταν. Θα τραβούσε την αυλαία. Μετά θα έφευγε. Ένας τέτοιος άνθρωπος σου δείχνει τον άλλο δρόμο. Όχι του θεάτρου. Της ζωής. Της ποιότητας ζωής, καλύτερα. Αυτής που ξεχάσαμε. Που δεν έχει καμία σχέση με την ελληνική πραγματικότητα. Με την εκφυλισμένη ελληνική πραγματικότητα. Μ’αυτόν το χαρακτήρα, λοιπόν, τον κατατάσσω. Στην άλλη άκρη της γραμμής. Στο συν Άπειρο. Δε σου βγάζει με τίποτα κάτι αρνητικό. Κάτι τέτοιο χρειάζεται κ η χώρα μας. Για τα δελτία ειδήσεων κυρίως. Αλλά, τέτοιοι άνθρωποι σπανίζουν. Γιατί, άραγε?

Βελλεροφόντης

‘Δεν ξέρετε εσείς!’ Αθάνατη ελληνική πραγματικότητα! Ή μάλλον εικονική πραγματικότητα. Ζούμε σ’έναν κόσμο(?) όπου ο καθένας μας είναι ό,τι θέλει να είναι. Σύμφωνα κ με γνωστό ελληνικό blog (τεκμηριωμένα μιλάμε πάντα). Οι μικροί ως Έλληνες (αλλά μεγάλοι ως δημοσιογράφοι) το ξέρουν καλά. Δεν έχεις πάει στρατό? Βγες πρωτοσέλιδο. Μόνο έτσι θα σωθείς. Κ θα διαφημιστείς παράλληλα. Τεράστιο ΘΕΜΑ με την εμπορευματοποίηση του Ι5. ΜΑΘΕ λοιπόν ότι δεν παίζω την παρτίδα που μου έστησες. Είσαι εξουσιαστής, εάν κ μόνο εγώ σου το επιτρέψω. Κλείνοντας την τηλεόρασή σου κλείνω κ το στόμα. Φερέφωνο ηλιθίων? Μάλιστα, αν αυτό μόνο μου/σου/του ταιριάζει. Στην Ελλάδα παρουσιάζεται μόνο μία καινοτομία. Να καυτηριάζει τη λούφα ο αρχιλουφαδόρος. Άντε δεν ντρέπεται αυτός. Γιατί δεν ντρεπόμαστε εμείς που τον ακούμε?

στηv μικρή μου

- Το παν δεν είναι ν’αγαπάς? - Όχι. Είναι να νιώθει ο άλλος την αγάπη σου. - Αν αγαπάς κ δεν το λες? - Τότε είσαι εγωιστής. Το κρατάς για σένα. - Κι αν το δείχνω μέσα από πράξεις? - Μπορεί να μην το καταλάβει. - Αν το έχει δεδομένο? - Τότε χρειάζεται κ να το ακούσει. - Κ αν φοβάμαι να το πω? - Μάλλον φοβάσαι ν’ακούσεις να το λες. - Κι αν είναι δύσκολο? - Δεν είναι ανέφικτο. - Δεν ακούγεται περίεργο? - Σε μερικούς καθόλου, σε άλλους πολύ. - Εγώ σε ποιούς ανήκω? - Εσύ θα το κρίνεις. - Πώς να κρίνω κάτι που δεν κατέχω? - Με την καρδιά. - Κι αν υπακούει στις προσταγές της λογικής? - Η λογική υπηρετεί την καρδιά. - Πάντα? - Στις ακραίες περιπτώσεις πάντα.

φούλουσα-foolusa

FBI:Fabulous Beautiful Intelligent έγραφε το μπλουζάκι που φορούσε. Τη στιγμή εκείνη ενστικτωδώς, ως βαμμένη ξανθιά, θεώρησα απαραίτητη την τσίχλα. Τα μάτια του φάνηκαν να ψάχνουν. Όταν είδαν το συνδυασμό τσίχλας-μαλλιού, δεν άντεξαν. Είχαν βρει τον κύριο ύποπτο που ζητούσαν. Τα πόδια του αργά κ με αυτοπεποίθηση ακούστηκαν να με πλησιάζουν. ‘Do u have an ID?’, ρώτησε. ‘Ναι’, του απαντάω. Αντί να βγάλω ταυτότητα, βγάζω την τσίχλα μου. Την κολλάω μπροστά στο Beauti κ φεύγω.

φως κωλος

‘Τα καλύτερα έρχονται’, ψιθυρίζει. Μία γυαλάδα θαμπώνει τα μάτια μου. Χαμόγελο. Ναι, αυτή η Crest φταίει. Κ ο οδοντίατρος. Που του τέλειωσε το άσπρο. Κ του ‘βαλε αυτό το χρυσό δοντάκι. Περιμένεις. Θα κλείσει δεν μπορεί. Ένα στόμα είναι. Πόσο θα πάρει? Θυμάσαι : Χαμογελάτε είναι μεταδοτικό. Σοβαρεύεις μήπως είναι εξίσου. Τίποτα. Με τη συζήτηση. Να πεις κάτι. Να το σώσεις. Δεν έχεις λόγια. Ανοίγεις το στόμα. Δε σου ‘ρχεται τίποτα. Το βλέπει. Θολώνει. Η λάμψη σε πλησιάζει. Τρομάζεις. Πάει να σ’αγγίξει. Ένα βήμα πίσω. Τώρα! Πεζούλι. Τακούνι. Αυτοκίνητο.Τα χειρότερα πέρασαν.. χωρίς επεισόδια!

ο θάνατος της μορφωσης

Βουνό ή θάλασσα? Δημόσια ή ιδιωτικά πανεπιστήμια? Εκπαίδευση ή κατανάλωση της τσέπης του μπαμπά? Από πότε η παιδεία κατατάσσεται? Λύκειο στο Αρσάκειο ή στο Ζυγός Καβάλας? Πτυχίο Νομικής Αθηνών ή Κομοτηνής? Αυτό μετράει στη μόρφωση? Πόση φθήνια ακόμη?

γυριστρούλα

Δοκιμάστρια καρεκλών. Βαριά δουλειά κ πολυσήμαντη. Απαιτεί ειδικό ντύσιμο, ανάλογο με την εταιρία. Στην προκειμένη περίπτωση κόκκινο μπλουζάκι φούτερ, κόκκινο τσαντάκι (ασορτί με τον τοίχο) κ μπλε αντρικές παντόφλες (τουλάχιστον 4 νούμερα μεγαλύτερες). Δύσκολο πόστο. Απαιτεί εγρήγορση: να δοκιμάσεις όλες τις καρέκλες, πριν αλλάξει η δυναμική του χώρου. Αλλά κ άνεση: μη σε καταλάβουν. Χώρος? τα McDo της Ομόνοιας. Target group? Κάθε καρυδιάς καρύδι. Άλλος φτιάχνει τη δόση του, άλλος τις τσέπες του κ άλλος ...bracelet. Υπάρχουν κ οι παππούδες που ρεμβάζουν. Αυτοί είναι ίσως η καλύτερη περιγραφή της Ελλάδας για το απώτερο μέλλον. Γλώσσες? ποικίλες κ όχι καθαρές. Πίσω ακούγονται αραβογαλλικά, δίπλα αλβανικά κ λίγο πιο πέρα τσέχικα. Υπάρχει κ μία άλλη κατηγορία. Οι άσχετες. Φοιτήτριες που εισβάλλουν στο χώρο, με ξανθιές ανταύγες κ μικρά λοξά τσαντάκια. Ανάμεσα σε όλους υπάρχουν κ οι εξαιρέσεις. Μία κυρία μιλάει στην τηλεόραση κ σε δυο τραπεζάκια μπροστά της. Ένας άλλος είναι με το κράνος του. Θα μπορέσει άραγε να φάει έτσι? Από πίσω οι δημόσιες τουαλέτες της Αθήνας, όταν φυσικά δεν υπάρχει επιτήρηση. Η δοκιμάστρια τα ξέρει όλα αυτά. Φτιάχνει λίγο τον κότσο της κ κοντοστέκεται. Γλυκοκοιτάζει το πόστο των παππούδων κ προχωράει δυναμικά μπροστά. Όλες οι δουλειές, έχουν κ τα καλά τους ;)

εις αγγελάκια

‘απαγορεύεται να απαγορεύεις, ακόμα κ στον παράδεισο’ , μου είχε πει κάποτε ο νονός μου. Δεν πολυκατάλαβα τι μου είπε τότε. Η εξήγηση ήρθε χρόνια μετά. Όταν χρειάστηκε να συμμαζέψω τα ασυμμάζευτα στο mail μου. Είχα απαγορέψει ρητά στον τότε σύντροφό μου να ασχολείται με την προσωπική μου ζωή. Στο τμήμα εκείνο που δεν τον αφορούσε, τουλάχιστον. Το όλο θέμα ξεκίνησε από ένα λάθος μου. Το ρήμα. Ούτε που το κατάλαβα. Μέχρι τη στιγμή που διαπίστωσα την παραβίαση της ρήσης μου. Δε φταίει η Εύα. Ούτε φυσικά ο υπάκουος Αδάμ. Φταίει το ίδιο το φρούτο. Που υπάρχει. Κ τότε ήρθε η φώτιση. Κατέστρεψα το φρούτο. Κ μαζί του χάθηκε κ ο παράδεισος!

ο νέος

ένα παιδί μετράει τ’άσπρα. Πιόνια της σκακιέρας. Είναι λίγα. Φυσικό είναι. Αφού έπαιξε με αντίπαλο την Ωριμότητα. Έχασε πολλά. Αλλά κατόρθωσε να νικήσει. Κ να μπει στον κόσμο των μεγάλων. Καλώς μας ήρθες, λοιπόν. Του χρόνου τέτοια μέρα θα ‘χεις κουραστεί κ γεράσει τόσο, που θ’αφήσεις ένα άλλο παιδί να παίζει στη θέση σου. Καλό ξεκίνημα νέε, Χρόνε.