αποστόλή

Όσο περισσότερο μιλάω, τόσο λιγότερο καταλαβαίνω. Αυτό μου το έδειξε ένα σπάνιο είδος. Ανθρώπου (κι όμως, υπάρχει!). Στις μέρες μας (εν έτει 2007!). Δε μιλάει (ενώ μπορεί). Όχι επειδή ντρέπεται (το αντίθετο). Από άποψη. Δεν εκφράζεται απερίσκεπτα. Μάλλον δε θα μπορούσε να παίξει ποτέ του θέατρο (εμφανισιακά έχει τα προσόντα, δε λέω). Ίσως όμως κ ναι. Τώρα που το σκέφτομαι, σίγουρα. Θα καθόταν σε μια πολυθρόνα. Κ θα κοιτούσε το έργο. Να διαδραματίζεται μπροστά του. Θα μιλούσε στο τέλος. « Κι εδώ, τελειώσαμε », θα έλεγε. Θα σηκωνόταν. Θα τραβούσε την αυλαία. Μετά θα έφευγε. Ένας τέτοιος άνθρωπος σου δείχνει τον άλλο δρόμο. Όχι του θεάτρου. Της ζωής. Της ποιότητας ζωής, καλύτερα. Αυτής που ξεχάσαμε. Που δεν έχει καμία σχέση με την ελληνική πραγματικότητα. Με την εκφυλισμένη ελληνική πραγματικότητα. Μ’αυτόν το χαρακτήρα, λοιπόν, τον κατατάσσω. Στην άλλη άκρη της γραμμής. Στο συν Άπειρο. Δε σου βγάζει με τίποτα κάτι αρνητικό. Κάτι τέτοιο χρειάζεται κ η χώρα μας. Για τα δελτία ειδήσεων κυρίως. Αλλά, τέτοιοι άνθρωποι σπανίζουν. Γιατί, άραγε?