vie_ash_moss

Κάποιος, νομίζω Αριστοτέλη τον λέγανε, είπε κάτι για τον άνθρωπο. Κ την κοινωνικότητά του. Μετά απ’αυτόν κ κάποιοι άλλοι είπαν κάτι. Κ τώρα λένε κάτι. Κ εγώ μπορώ να πω κάτι. Κ εσύ το ίδιο. Κ γενικά, μπορώ να κάνω πράξη αυτό που λέω. Κ εσύ. Κ αυτός. Κ γενικά, μπορώ να παρερμηνεύσω αυτό που λες. Κι εσύ μπορείς να παρερμηνεύσεις αυτό που λέω. Κι αυτός. Πολύ απλά, επειδή δεν ξέρεις τον τρόπο που το λέω. Ούτε κι εγώ ξέρω τον τρόπο που το λες. Ούτε εμείς ξέρουμε τον τρόπο που το λεν αυτοί. Γενικά, αυτό που είπε ο Αριστοτέλης, αν ζούσε στη δική μας εποχή, θα το ‘λεγε με άλλο τρόπο. Ο άνθρωπος είναι oν παρεξηγήσιμο.

πυθαγόρειο χρήμα

Το τετράγωνο της υποτείνουσας των χρημάτων ενός εκκλησιαστικού ιδρύματος ισούται με το άθροισμα των τετραγώνων των ιδιωτικών χρημάτων, αφιλοκερδώς προσφερθέντων, κ των επενδυτικών κινήσεων του ίδιου του ιδρύματος. Δλδ (περιουσία εκκλησιαστικού ιδρύματος) 2 =(ιδιωτικές προσφορές)2 + (επενδυτικές κινήσεις)2 . Όπου συναντάμε την παραπάνω σχέση πρόκειται σίγουρα για κάποιο ελληνικό χριστιανικό ίδρυμα. Δλδ κ αντίστροφα να το πάρουμε, πάλι τα ίδια θα διαπιστώσουμε. Κ από πού βγαίνει το παραπάνω συμπέρασμα? Η απόδειξη είναι απλή. Από τις σύγχρονες επενδυτικές κινήσεις της εκκλησίας μας. Η Μονή Τοπλού για παράδειγμα, είπε να σεβαστεί το θεώρημα κ να μας προσφέρει μία απτή απόδειξη στην Κρήτη. Επιστημονικά θα πρέπει να αναγραφεί κ στα σύγχρονα εγχειρίδια. Όχι της Ιστορίας. Του management. Πώς να νοικιάσεις 25.000 στρέμματα για 80 χρόνια σε αγγλικό όμιλο κ πως με τη μηνιαία απόδοση του ενοικίου να πληρώνεις το Four Seasons για τον Δούλο του Χρήστου. Γιατί ο όρος επένδυση είναι ακριβώς αυτό το πράγμα. Κ ο όρος του χριστιανισμού απ'ότι φαίνεται στις μέρες μας συμπίπτει. Από την άλλη, τι εναλλακτικές παρουσιάζουμε στα σύγχρονα εκκλησιαστικά ιδρύματα? Την ενίσχυση της ελληνικής οικονομίας κ την κάλυψη τμήματος του ελληνικού ελλείμματος? Τστστς..άκρως ζημιογόνα κίνηση !

παραλήρημα

Ας υποθέσουμε ότι έχουμε μπροστά μας έναν πίνακα. Έστω ότι είναι ένα πρόσωπο. Εγώ βλέπω το πρόσωπο. Κι εσύ το ίδιο. Αλλά δεν βλέπεις αυτό που βλέπει ο ίδιος ο ζωγράφος. Δεν βλέπεις τον αρχικό κύκλο που έκανε. Ούτε τις κάθετες κ οριζόντιες γραμμές που τράβηξε. Επίσης δεν βλέπεις τα λάθη του. Τα βλέπει μόνο αυτός. Μπορείς να εκφέρεις τη δική σου άποψη. Θα είναι πάντα μία εναλλακτική, για έναν άλλο πίνακα. Κάτι διαφορετικό απ'αυτό που βλέπεις τώρα. Αλλά ουσιαστικά δεν το βλέπεις ολόκληρο. Βλέπεις μόνο αυτό που φαίνεται. Το υπόλοιπο ήταν απλά υποβοηθητικό. Αλλά κ άκρως προσωπικό. Γιατί προσωπικό είναι μόνο εκείνο που δε φαίνεται. Γιατί αυτά που φαίνονται δεν είναι προσωπικά. Είναι δημόσια. Κ τα δημόσια υπάρχουν για να φαίνονται. Αλλά όταν δεν φαίνονται γίνονται προσωπικά. Κ τα προσωπικά είναι μυστικά. Κ τα μυστικά μένουν σε λίγα μόνο άτομα. Γιατί αν τα μάθουν περισσότερα θα γίνουν δημόσια. Κ τα δημόσια δεν είναι μυστικά. Γιατί τα μαθαίνουμε όλοι. Κ από τη στιγμή που τα μαθαίνουμε, συμμετέχουμε όλοι σε αυτά. Άρα, τα δημόσια δεν είναι τίποτα άλλο παρά το σύνολο των μυστικών που εμπλέκουν όλους μας. Άρα όλοι έχουμε δικαίωμα να εκφέρουμε μία άποψη γι'αυτά. Μία άποψη που λέγεται προσωπική. Αλλά η άποψη αυτή δεν θα πρέπει να μένει μυστική. Θα πρέπει να γίνεται δημόσια. Γιατί όταν η προσωπική σου άποψη για τα δημόσια προβλήματα μένει μυστική, δε συμμετέχεις στα δημόσια. Άρα το θέμα σου γίνεται μυστικό. Συνεπώς αδιαφορείς για το δημόσιο κ κοιτάς την πάρτη σου. Άρα είσαι αδιάφορος. Κ μυστικομανής. Κ εκμεταλλεύεσαι τα δημόσια μυστικά μας κ τα χρησιμοποιείς για το προσωπικό σου μυστικό. Άρα το δικό σου μυστικό εμπεριέχει τα δικά μας. Άρα τα δικά μας αποτελούν ένα μέρος ενός συνόλου (μαθηματικώς speaking) του δικού σου μυστικού. Άρα ως τμήμα του συνόλου σου έχω προσωπικό δικαίωμα στο δημόσιο μυστικό σου το οποίο περιμένω να μου το αναγνωρίσεις. Αλλά καθώς δε γνωρίζω το μυστικό σου, δε γνωρίζω κ αυτό μου το δικαίωμα. Άρα κάθομαι στον καναπέ μου κ βλέπω χαζοταινίες κ κοιμάμαι ήρεμη. Θα ξυπνήσω ποτέ?

κοριτσάκι μου μην κλαις

Ανοίγω τα μάτια. Κοιτάζω μπροστά. Δρόμος. Δρόμος έρημος. Κι εγώ τρέχω. Αυτός από πίσω μου. Με κυνηγάει? Γμτο! Γρήγορα! Πιο γρήγορα! Τρέχα ρε εαυτέ! Τρέχω. Τι να κάνω? Ιδρώνω. Στάζω. Αλλά συνεχίζω. Ευτυχώς που δε φοράω τακούνια. Αλλά κ πάλι. Θα με φτάσει. Είναι τέρας. Τι είμ’εγώ μπροστά του? Τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Ένα στενό! Τρυπώνω! Κι άλλο στενό! Τρυπώνω. Έχω χάσει το δρόμο. Μια ανάσα. Δεν μπορώ! Η καρδιά μου! Γμτο! Έχω κ πρόπτωση! Γμτο στάζω ιδρώτα! Γμτο! Βήματα! Τρέχω ξανά! Πάλι στενό! Πάλι τρυπώνω! Γμτο! Αδιέξοδο! Γμτο! Κ σκύλος! Σκαρφαλώνω. Γρήγορα! Πάρκο! Ωχ! Ψυχή δεν υπάρχει! Ούτε δέντρα! Γμτο! Πού να κρυφτώ? Γμτο! Πάλι πίσω μου! Τρέχω χωρίς να νιώθω. Έχει κατηφόρα. Επιταχύνω. Γμτο! Κι αυτός! Ωχ! Πέφτω! Γμτο πλησιάζει! Είναι από πάνω μου! Όχι ρε! Σταμάτα! Η κοιλιά μου! Μην κλωτσάς! Σταμάτα! Το κεφάλι μου! Αίματα παντού! Από παντού! Η κοιλιά μου, Άθλιε! Γμτο! Σταμάτα! Θα σου δώσω τα 2πλά! Σταμάτα! Στο υπόσχομαι! Τώρα θα στα δώσω! Κ δε θα μιλήσω! Μια ανάσα μόνο! Πάρ’τα κ φύγε! Ούφ! Γμτο! Πάλι όνειρο είδα. Ευτυχώς που κάποια πράγματα δε συμβαίνουν στην πραγματικότητα. Ή μήπως συμβαίνουν?

οι 7 σοφοί της Νεότερης Ελλάδας

Κατά γενική ομολογία, ζούμε στην εποχή του κλάματος. Όλοι κλαιγόμαστε. Πότε για το ένα. Πότε για το άλλο. Πότε για το τίποτα, που μας καταβάλλει. Μέσα στο σύγχρονο πανικό, υπάρχουν μερικοί που το φιλοσοφούν. Κ μες το κλάμα γελάν. Κ κάνουν κ εμάς να γελάμε. Όχι με τη φιλοσοφία μας. Με το κλάμα μας. Γιατί η φιλοσοφία μας έτσι κι αλλιώς είναι για κλάματα. Αλλά κ το κλάμα μας για γέλια είναι. Από μόνο του. Απλά αυτός ο σοφός μας το υπενθυμίζει. Έτσι κ εμείς, το ξαναθυμόμαστε. Κ ξαναγελάμε. Κ ξανά. Κ ξανά. Κατά γενική παραδοχή, η αξία των blogs ολοένα κ ανεβαίνει. Οι πιο αισιόδοξοι ισχυρίζονται πως θ’αντικαταστήσουν την ενημέρωσή μας από την τηλεόραση. Έτσι κ η αξία του συγκεκριμένου πιτσιρικά. Ολοένα μεγαλώνει. Πολύ απλά, επειδή η έλλειψη του γέλιου είναι συνεχώς εντονότερη με τη σύγχρονη πραγματικότητα. Άντε, κ όταν μεγαλώσει θα τον βάλω νο1.

οι 7 σοφοί της Νεότερης Ελλάδας

Το πρότυπό μου είναι οι μελαχρινές. Απλές, απέριττες, χωρίς φτιασίδια κ χαζά. Άντε, με κανένα μαργαριτάρι πού κ πού. Τι? Σειρά? Άντε, με καμιά σειρά μαργαριταριών. Τι? Δε φτάνει? Δύο? Τρείς? Που καιρός για μέτρημα? Δώστε μου τελικό αριθμό να τελειώνουμε ! Καλά. Δε συνεχίζω. Το ξέρω. Υπάρχουν μελαχρινές που δε θα δουν μαργαριτάρι στη ζωή τους. Κ πολύ που τους νοιάζει θα μου πείτε. Έχουν σοβαρότερα προβλήματα να λύσουν. Σωστό. Υπάρχουν όμως κι άλλες μελαχρινές, που ασχολούνται κ τους νοιάζει. Κ οι σειρές των μαργαριταριών αποτελούν μόνιμο πρόβλημα για την γκαρνταρόμπα τους. Κ τις διατριβές τους τις παίζουν στα δάχτυλα. Γιατί αυτός που μοιράζει μαργαριτάρια, ως γνωστόν, μοιράζει κ διατριβές. Με την ίδια ευκολία που αγοράζει τα μαργαριτάρια. Μία τέτοια διατριβή ήταν κ της κυρίας Πούλου. Αλλ’αυτή κόστισε κάτι παραπάνω από ένα μαργαριτάρι. Η μισή Ελλάδα έτρεχε για να της την γράψει. Έτσι κ η κυρία Πούλου ήταν, είναι κ θα είναι στις καρδιές μας η αφανής σοφή. Γιατί όλοι της χρωστάμε κ δε μας χρωστάει. Ο άντρας της μπορεί. Αυτή ποτέ. Είναι η μελαχρινή που ξέρει τι θέλει. Ξέρει κ να το διεκδικεί. Κ αποδεικνύει επάξια το ρητό : τρίχα απ’το μαλλί της, Ολυμπιάδες φέρνει..

οι 7 σοφοί της Νεότερης Ελλάδας

Εν αρχή ην ο Λόγος, μου λένε. Κ επειδή όταν προσπαθώ να μιλήσω δεν ξέρω τι να πω, θαυμάζω αυτούς που μιλάνε. Ιδιαίτερα αυτούς που βάζουν τους άλλους μπροστά να μιλάνε. Είναι κάτι σαν μαγνήτες. Τραβάν αυτό που θέλουν. Σαν τα φύλλα μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο. Γυρίζουν πάντα. Σαν τους μαιντανούς στα παράθυρα. Φυτρώνουν πάντα. Γι’αυτό το λόγο θεωρώ τα παράθυρα το μεγαλείο του σύγχρονου Νεοέλληνα. Δεν μπορεί χωρίς αυτά. Τηλεόραση χωρίς παράθυρα ίσον σπίτι χωρίς φώτα. Κ ο σοφότερος απ’όλους μας δεν είναι αυτός που τ’ανοίγει. Αλλ’αυτός που τα βάζει στη ζωή μας κ τα διαχειρίζεται. Αυτός που μας έκανε να μην μπορούμε να παρακολουθήσουμε ειδήσεις χωρίς αυτά. Ο εξουσιαστής της εφήμερης ενημέρωσής μας. Αυτός δεν είναι απλά σοφός. Είναι κ εξουσιαστής. Ο μόνος πραγματικός κ διάφανος.

οι 7 σοφοί της Νεότερης Ελλάδας

Ο Δόξα-το-Θεός-μας-τελείωσε δεν είναι απλά χαρισματικός σοφός. Είναι κ επαγγελματικά. Έχει εμπορευματικοποιήσει τα ανεμπόρευτα. Κ φυσικά, ως γνήσιος εκφραστής του marketing, δε χάνει στιγμή για διαφημίσεις. Εισάγοντας νέους όρους στον τομέα του δεν μπορεί παρά να καινοτομεί κάθε φορά. Έχει καταφέρει να εκλαικεύσει σοφία αιώνων μέσα σε ανέκδοτα. Παρότι γράφει Ιστορία καθημερινά, δεν είναι ο τομέας που στόχευε. Για πολιτικός το ξεκίνησε, γιατρός του προέκυψε κ θρησκόληπτος βγήκε. Επαγγελματικά δεν έχει κανένα παράπονο. Καριέρα έκανε κ θα έκανε ούτως ή άλλως. Εκεί αποδεικνύεται κ η σοφία του. Δεν είναι η θέση που κατόρθωσε να πάρει, αλλά αυτό που νομίζουμε πως πρεσβεύει κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του. ‘Ου ταράσσει ημάς τα πράγματα, αλλά τα περί των πραγμάτων δόγματα’ που λένε

οι 7 σοφοί της Νεότερης Ελλαδας

Ο επόμενος σοφός δεν είναι άλλος από το Γιωργάκη. Είναι τόσο σοφός που αποφάσισε να μείνει για πάντα παιδί. Τόσο παιδί ώστε η σοφία τρέχει από τα μπατζάκια του. Είπαμε να τον βοηθήσουμε τον άνθρωπο κ να βάλουμε κ τη γυναίκα του από πίσω, να κουβαλάει κ αυτή. Αλλά ντρέπεται αυτός κ πάει κ της πιάνει το χεράκι. Μετά κρύβεται από πίσω της. Αν του πεις κου-κου-τζα! θα βγει. Αν αρχίσεις να του μιλάς θα μπλοκάρει. Ο,τι κάνει προσπάθειες, κάνει. Προσπαθεί να μιλήσει αλλά ακόμα δεν ξέρει ελληνικά. Λέμε να βάλουμε μπροστά το μικρούλη γιο του. Περισσότερα θα καταλάβουμε. Άσε που θα παίξουμε κ λίγο. Γιατί με το Γιωργάκη παιχνίδι δε γίνεται. Εκεί που λέει κάτι κ λες μπα? μιλάει αυτό? σηκώνεται από την αίθουσα κ φεύγει. Εκεί σκέφτεσαι θα τα’κανε πάνω του από το σφίξιμο κ πάει ν’αλλάξει ο έξυπνος, να μην τον καταλάβουμε. Στην κατηγορία των σοφών κατατάσσεται γιατί είναι ο μόνος μπούφος που του επιτρέπουμε να μας συμπεριφέρεται ως σοφός. Επίσης, σου προσφέρει κ μία ακόμα μοναδικότητα : σοφή κοτσάνα που αλλού θα ακούσουμε σήμερα? Άξιος λοιπόν. Καλά κάνουν κ σε κρατάνε. Ακόμα κ αν δεν ξέρεις να μιλάς, προσφέρεις γέλιο. Κ όπως λένε: σοφός είναι αυτός που κρύβει την ευφυία του. Για άλλο λόγο το λένε, αλλά δεν πειράζει..

οι 7 σοφοί της Νεότερης Ελλαδας

Η μία κ ανεπανάληπτη σοφή της Νεότερης Ελλάδας δεν είναι άλλη από τη Fuckwoman. Ο λόγος είναι προφανής. Τόσο όσο κ τ’όνομά της. Βρε τι παρακάλια ρίξαμε στον άντρα της, τι χρήματα του τάξαμε, αυτός τίποτα. Μας το εξήγησε. Το πρόβλημα είναι λειτουργικό. Δεν είναι ότι δε θέλει ο καημένος να βοηθήσει. Είναι ότι δεν μπορεί πια μαζί της. Τρία-τρία τα καταπίνει κάθε βράδυ τα viagra. Με το που τη βλέπει κ τη μυρίζει του πέφτει κατευθείαν. Είπαμε, στο βωμό της παιδείας να θυσιάσουμε κάποιο άλλο αρσενικό. Τα ίδια προβλήματα συναντήσαμε κ χειρότερα. Τι εμετούς, τι μώλωπες κ νοσοκομεία. Τα δοκιμάσαμε όλα. Μου είπαν λοιπόν κάποιοι φοιτητές της Νομικής να της αλλάξω λίστα, μπας κ αφήσει κάτω τα ματ κ το ξύλο. Κ έτσι από το φυσώ κ δεν κρυώνει είπα να τη βάλω στο σωφύ κ μας πληγώνει. Η αλήθεια είναι πως μέχρι πρότινος θεωρούσε ότι την έχουμε κάπως παραμελημένη. Την είχε πιάσει μια μικρή κατάθλιψη. Κ αποφάσισε, ως ειδικός, να βγει από αυτήν αλλάζοντας σιγά σιγά τη λέξη. Πρώτα θα την κάνει κατάληψη. Μετά κατά_λήψη για να φανεί έτσι κ λίγο δημοκρατική. Στη συνέχεια θα κολλήσει για λίγο στη λήψη, τόσο μέχρι να μαζέψει αρκετά για τις πλαστικές που της χρειάζονται κ θα τις χρειαστούν μετά απ’αυτά που θα της κάνουν οι μαμάδες των φοιτητών που μείναν σημαδεμένοι. Έπειτα, θα καταλήξει στο ψψψ κ σιγά τι έγινε. Στο τέλος θα πάμε όλοι στο ψυχιατρείο, εκτός απ’αυτήν. ‘Κ έζησαν αυτοί καλά κ εμείς καλύτερα’, θα μας πει. Ε, πείτε μου τώρα, δεν είναι σοφή με τέτοια σκέψη?

οι 7 σοφοί της Νεότερης Ελλάδας

Ο νούμερο ένα σοφός της Νεότερης Ελλάδας είναι ίσως κ ο πιο γνωστός. Είναι ο Πολυβαράς.Ίσχυρίζεται πως έχει διαβάσει τόσα βιβλία που ζει μέσα σ’αυτά. Έχει χάσει πλέον κάθε ίχνος πραγματικότητας. Είναι αυτό που λέμε : ζει στον κόσμο του. Συχνά διάφοροι του πετάνε ζαρντινιέρες σε μία προσπάθεια να τον αφυπνίσουν. Άδικα μάλλον για τις ζαρντινιέρες. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του πάσχει από ένα είδος ασθένειας. Είναι η γνωστή, κ κολλητική πλέον στους πολιτικούς κύκλους, αγορολατρεία. Αλλά, ας μην μπερδευόμαστε. Δεν είναι η γνωστή λατρεία που πηγάζει από το λαό. Κ όταν μιλάμε για λατρεία δεν μπορεί παρά να εμπλέκει κ μία σχέση πάθους. Αυτό το πάθος είναι που τον τυφλώνει. Είναι τόσο παθιασμένος που παίρνεις πια ως δεδομένο ότι αυτή η αγάπη του για το λαό τον έχει τυφλώσει. Δε βλέπει μπροστά του. Είναι ερωτευμένος. Βαθιά. Με τον εαυτό του. Όσοι κάποτε τον λάτρεψαν, τώρα τον συμπονούν. Γιατί βλέπουν την κατάντια του. Κ είναι κρίμα. Ένας τέτοιος γόνος, μίας τέτοιας οικογένειας, μ’ένα τέτοιο background γνώσεων κ τελειοθηρίας να έχει χάσει την τάξη. Όχι τη δημόσια. Αυτή μια χαρά την κουμαντάρει. Έχει εξαμολήσει δυο-τρία μαντρόσκυλα με πλαστικές κάρτες στο στόμα, ακριβώς εκεί που τρέχουν τα σάλια, κ έχει ηρεμήσει. Εγώ μιλάω για την άλλη τάξη. Αυτή του μυαλού του. Γιατί, ως γνωστό, το μυαλό του κάθε υποτιθέμενου διανοούμενου πού κ πού χάνει τη μπάλα. Αλλά, θα μου πείτε, διανοούμενος θεωρείται ότι είναι. Όχι ποδοσφαιριστής. Σωστό κ αυτό. Γι’αυτό είπαμε ότι είναι κ σοφός.

τρέξιμο à la μπαγιάτικο

‘Η ελευθερία της άποψης κρίνεται όταν λες κάτι διαφορετικό’ είπε ο μελαχρινός κ ξανακάθισε στη θέση του. ‘Αλήθεια, πόσο καιρό έχω ν’ακούσω κάτι διαφορετικό?’ μονολογούσε κοιτάζοντας το πάτωμα. ‘Μέρες, μήνες, χρόνια?’. Τον έβλεπες από μακριά κ βυθιζόσουν στο κενό του. Είχε δίκιο ο μελαχρινός. Πολύ δίκιο. Αλλά ποιός θα νοιαστεί για μία ακόμα ελευθερία? Εδώ έχουμε χάσει προ πολλού τη μία κ βασική. Του εαυτού μας. Τις άλλες θα κοιτάμε τώρα? Είχε δίκαιο ο μελαχρινός. Πολύ δίκιο. Αλλά που να το βρεις το κάτι διαφορετικό όταν όλοι συμφωνούν με όλους? ‘Όλα μένουν ίδια άμα δεν τα πας’. Είχε δίκιο ο μελαχρινός. Παιδεία, στρατός, κομματική προπαγάνδα, ζαρντινιέρες, υποκλοπές, έρωτες, χωρισμοί, θάνατοι... από ένα σημείο κ μετά όλα μοιάζουν ίδια. Κ αυτή η ελευθερία συνεχώς απομακρύνεται. Ολοένα κ περισσότερο. Κάθεσαι κ την κοιτάς. Απομακρύνεται, απομακρύνεται κ κάποια στιγμή τη χάνεις απ’τα μάτια σου. Είχε δίκιο ο μελαχρινός. Πολύ δίκιο. Νιώθεις εγκλωβισμένος. Φυλακισμένος μέσα στον ίδιο σου τον εαυτό. Μέσα στο λειτούργημά σου. Είτε είσαι φοιτητής, είτε καθηγητής, είτε πρύτανης. Αλλά όσο πιο ψηλά στην ιεραρχία, τόσο εντονότερο το πνίξιμο. Ειδικά εκεί στη Θεσσαλία...