οβολός της ψυχής

Ο κυρ Μήτσος στα νιάτα του ήταν κοινοτάρχης. Όχι ότι ήταν δημοφιλής. Τον έβγαλαν, όπως λέει, δε βγήκε. Λίγο το σόι της γυναίκας του από τη μία, λίγο το σόι το δικό του από την άλλη. Δεν ήθελε κ πολύ. Σαν άνθρωπος φοβόταν τη μοναξιά. Γι’αυτό έκανε κ 4 παιδιά. Τα χρόνια πέρασαν, οι καιροί άλλαξαν. Τα παιδιά κάποια στιγμή έφυγαν από το χωριό. Σπούδασαν. Έκαναν δικές τους οικογένειες. Αραιά κ πού, πότε ο ένας κ πότε ο άλλος, ανέβαιναν, για να δουν τον παππού πλέον. Είχε κ την ατυχία να χάσει τη γυναίκα του νωρίς. Μόνος του έμενε. Σ’ένα άδειο σπίτι. Άλλοτε βούιζαν τ’αυτιά του από τη φασαρία των παιδιών. Τώρα, ο μόνος που τον επισκέπτεται τακτικά είναι ο Γιωργάκης. Ο Γιωργάκης δεν είναι μικρός, όχι. Απλά έτσι τον φωνάζει ο κυρ Μήτσος. Χαϊδευτικά. Ούτε τον γνώρισε τυχαία. Είναι ένα από τα παιδιά που δουλεύουν με το πρόγραμμα ‘Βοήθεια στο σπίτι’. Το πρόγραμμα αυτό με τους κοινωνικούς λειτουργούς κ ψυχολόγους, που πάνε κ στα χωριά. Χτες, του είπε ο Γιωργάκης, θα σταματήσει να ‘ρχεται. Γιατί την κόβει την επιδότηση το κράτος. Κ οι δήμοι αρνούνται τόσο κόστος. Ο κυρ Μήτσος σήμερα δε σηκώθηκε απ' το κρεβάτι. Η μόνη σκέψη που στριφογύριζε στο μυαλό του ήταν κ η μόνη του παρηγοριά. Να του δώσει κάτι του Δημάρχου, μπας κ πιάσει τόπο. Αφού η κοινωνική πολιτική έχει μόνο ένα πρόσωπο σ’αυτή τη χώρα. Το χρήμα.