ΗραΚ_ινει

Αν δεν είσαι πρίγκιπας, στρατό δεν πας! Αυτό του είπε στο αυτί ο ταξίαρχος κ αποτραβήχτηκε με τρόπο. Ο Χάρης τον κοίταζε πελαγωμένος. Είχε δίκιο. Ναι, το φανταζόταν τόσο καιρό. Η τάξη των στρατευομένων είχε πλέον συρρικνωθεί σ’ένα ελιτίστικο γκέτο. Οι στρατιωτικοί ήταν περισσότεροι από τους στρατευμένους κ η εξουσία είχε αλλάξει βέλος. La crème de la crème των Ελλήνων δεκαοχτάχρονων ήταν είδος προς εξαφάνιση. Οι στρατιωτικοί πρόσεχαν το ύφος τους κ κρατούσαν τη θέση τους. Αν μη τι άλλο, ήταν το μόνο που τους είχε απομείνει. Η θέση. Μία έδρα πληρωμένη από τον ελληνικό λαό κ για τον ελληνικό λαό? Ποιος από αυτούς τους βαθμοφόρους θα μπορούσε να τα βάλει με τον πάλαι ποτέ λαουτζίκο? Τώρα το target group αποκτούσε φωνή κ πρόσωπο. Ήταν η τάξη αυτή των νεοσύλλεκτων που θα καθόριζε το μέλλον της μόνιμης τάξης. Σε λίγο καιρό φημολογείται ότι ο ένας στρατευόμενος θα καθορίζει το μέλλον κ τη θέση 10 συνταγματαρχών. Το άσχετο κατά τα φαινόμενα πλεόνασμα μόνο στη χώρα μας θα μπορούσε να προκύψει. Γιατί, πολύ απλά, μόνο εκεί δε μας χρειάζεται. Να πετάμε τα λεφτά μας στις κρατικές τηλεοράσεις κ να φωνάζουμε με την κάθε αηδία ναι, νομίζουμε πως μας αξίζει. Αλλά το να πληρώνουμε τόσες κ τόσες θέσεις κενές δεν αξίζει σε κανέναν.