η μελωδία της εξουσίας

Η Μαρία κάποια στιγμή στο χρόνο δούλευε σε μία εταιρία. Η θέση ήταν αρκετά πιεστική αλλά με πολύ καλά λεφτά. Για να αντέξει στο πόστο της δεν έπρεπε απλά ν’αγαπάει το αντικείμενο αλλά κ την ίδια τη ζωή στην εταιρία. Το αφεντικό της ήταν αρκετά στριμμένο. Δεν υπερασπίζομαι τη φίλη μου. Ήταν γενική παραδοχή. Το αφεντικό του αφεντικού της, όμως, ήταν γλυκύτατος άνθρωπος. Απ’αυτούς που λες Μεγάλους. Κ δεν εννοώ ηλικιακά. Τι κι αν του βγάζανε το λάδι? Είχε πολλές ελιές (όχι στο κεφάλι, στο μυαλό του) κ δε φοβόταν μη στερέψει. Γενικά όμως, σαν άτομο είχε πολλά προβλήματα. Αντίθετα, το μικρό αφεντικό δεν είχε κανένα άλλο πρόβλημα πέρα από το πόστο του. Η Μαρία κατά βάθος ποτέ δεν παραδέχτηκε την αξία του. Κ αυτό όχι γιατί δεν έκανε σωστά τη δουλειά του. Απλά, επειδή έχει μάθει να αρνείται τη θέση κάποιου, αν δεν αποδέχεται το χαρακτήρα του. Δυσκολεύτηκε αρκετά στη ζωή της τελικά. Τ’ομολογώ. Με το μικρό αφεντικό περίμενε υπομονετικά να περάσουν οι γκρίνιες από τ’αυτιά της κ να σηκωθεί να φύγει. Αντίθετα, η ηρεμία που της χάριζε το μεγάλο αφεντικό την έκαναν να παραμένει στο τμήμα της κ να ανέχεται κ το μικρό αφεντικό. Η Μαρία ήταν ντόμπρος άνθρωπος. Με απλές λέξεις προσπάθησε να μου εξηγήσει τα συναισθήματά της. –‘Στη δουλειά, όπως κ στη ζωή, έτσι κι αλλιώς θα σε πηδήξουν. Κι εσύ, παρόλο που δε θα σε γεμίζει, θα πρέπει να το ανέχεσαι. Αλλά, οι πολιτικοοικονομικοκοινωνικοί εξουσιαστές ξεχνάν κάτι πολύ βασικό. Ότι ακόμα κι αν απαιτήσουν να σε πηδήξουν, δεν μπορούν ν’απαιτήσουν την αγάπη σου’.