Κόσμος, ο Γυάλινος

Όχι, δεν πρόκειται περί θεάτρου κανονικού. Θέατρο παραλόγου ίσως. Ή θέατρο σκιών. Κοιτάς τη σκιά. Όχι το πρόσωπο (σιγά μη δεις κ μάτια) κ γελάς. Που να ‘ξερες ότι απ’την άλλη πλευρά της σκηνής ο κόσμος γελάει μ’εσένα. Συνήθως, όμως, την άλλη πλευρά της σκηνής τη μαθαίνουμε όταν είναι ήδη πολύ αργά. Ναι, αυτό. Όταν την κοιτάμε ανάποδα. Που δεν την κοιτάμε ανάποδα. Γιατί θα ‘ρθει ο καλός θεούλης κ τσουπ! θα μας αναστήσει. Κ θα την κοιτάμε ‘αφ’υψηλού’. Όπως ακριβώς κ τώρα. Αλλά, μήπως είμαστε ήδη νεκροί κ δεν το ξέρουμε? Τρομακτικό. Σωστά. Τι έλεγα? Την καλή ζωούλα μας να ‘χουμε. Το κρασάκι μας. Την καρεκλίτσα μας. Να μην τρίζει. Να μην σκούζει. Κ όταν κάνουμε έρωτα να μη σπάει. Σωστό. Αυτά λοιπόν. Τα λίγα. Κ τα γυάλινα. Γυάλινα? Ναι. Γυάλινα. Είναι μέχρι να σπάσει ο μονόκερος. Να σκάσει κάτι. Τώρα φούσκα θα ‘ναι, νεύρα θα ‘ναι, υπομονή θα ‘ναι, κανείς μας δεν το ξέρει. Κ ας το γράφει πάνω « Προσοχή, εύθραυστο! ». Στο τονίζει. Έχει κεφαλαία. Σου δίνει έμφαση. Όχι σαν τα κεφάλαια. Που σου δίνουν (είπαμε να σοβαρευτώ, ok, ok..) Αλλά, κοίταξε διαφορά: αν τα κεφάλαια τα γράφαμε (..ιιι! όχι εκεί!) με κεφαλαία (το ‘σωσα, ελπίζω), δε θα τα προσέχαμε πιότερο? Σου λέω κύριε: ΚΕΦάΛΑΙΟ, ΕΥΘΡΑΥΣΤΟ! Στις ‘ανεπτυγμένες’ (τρομάρα μας) αγορές του κόσμου πέφτει (σόρρυ, στους εντός ‘gr’, δεν το λέμε ακόμα αυτό) κ σπάει αυτόν ( τον κακό μου) τον καιρό. Σπάει λέμε τ’ομόλογο! Σπάει! Πέφτει! Χάνει την αξία του. Πάει ο μονόκερος, ο γυάλινος! Επειδή βγήκε στα κανάλια ξερογλύφεσαι? Κ το ’99 το ίδιο επεισόδιο παίχτηκε, αλλά με άλλα πρόσωπα. Θα μου πεις, με τόσες διαφημίσεις : δομημένο, αδόμητο, σκασμένο, άσκατο, εγώ μη έχω? Τσουπ! Νέα μόδα στην Ελλάδα! Ρίχνω μτχ, αγοράζω ομόλογο! Μόνο που μπέρδεψα τα έργα τελικά. Συγγνώμη mr Tennessee, δε βλέπω κόσμους γυάλινους (ούτε την τύφλα μου μη σου πω), κοιτάζω ‘απαράδεκτους’!