χωρίς φακελλάκι ναι, χωρίς βαρβάρους όμως?

Στον καιρό των δεινοσαύρων υπήρχαν κύστες, ναι. Κ καρκίνος υπήρχε. Κ άλλες αρρώστιες υπήρχαν. Το μόνο που δεν υπήρχε ήταν οι διαφημίσεις. Γιατί οι ρημάδες ήταν πολύ ακριβές. Αλλά κ οι δεινόσαυροι δε μασούσαν μία. Σου ‘καναν ένα γκουάαα κ σου ‘κοβαν την προβολή. Κ τον τσαμπουκά μαζί. Αλλά τώρα πέθαναν οι δεινόσαυροι. Κ γέμισε ο κόσμος με διαφημίσεις. Κ κανείς δεν κάνει γκουάαα για να φύγουν. Κ οι διαφημίσεις τώρα κάνουν ό,τι θέλουν. Γιατί διαφημίζουν μόνο αυτό που θέλουν. Κ το κόστος το ρίχνουν πάλι όπου θέλουν. Κ όταν στοχεύουν ξέρουν που στοχεύουν. Στον πόνο του Κοσμάκη πάντα. Γιατί ο Κοσμάκης πίστευε κ θα πιστεύει ότι ένας είναι ο καλός γιατρός, δύο τα καλά τα χάπια, τρία τα καλά νοσοκομεία κ τζούςςς ο καρκίνος. Κ έτσι, κάθε φορά που ο Κοσμάκης πάει στον καλό γιατρό δωσ’του τα πολλά τα χάδια, τα χειροφιλήματα, οι λειτανίες κ οι πολυαγαπημένες χειραψίες. Εκείνες, οι ειδικές. Που είναι με τα δάχτυλα μπλεγμένα στα πράσινα , στα κίτρινα κ στα μοβ.. Γιατί όσο πιο καλή η διαφήμιση του νοσοκομείου, τόσο πιο πολλά τα μοβ. Ο Καρκίνος απ’την άλλη δεν αστειεύεται. Ξέρει ότι ο Κοσμάκης δε θα σωθεί από το ένα, δύο, τρία, αλλά δεν του το λέει. Για να σωθούν τα λεφτά του Κοσμάκη στο ένα, δύο, τρία, κ να χτυπιέται τελικά όχι για τον Καρκίνο, αλλά για το ένα, δύο, τρία. Από την άλλη κ τον Καρκίνο ν’αρχίσει να χτυπάει, πάλι στο ένα, δύο, τρία θα καταλήξει. Γιατί αυτή η ιστορία δεν έχει άκρη. Κ όσοι την πάθαμε, τη μάθαμε. Κ δε φταίνε μόνο οι αλμπάνηδες. Φταίμε κ εμείς που μεγαλώνουμε αλμπάνηδες. Κ ούτε είναι μία ιστορία με πρόσωπο. Είναι τα δικά μας πρόσωπα. Κ ούτε ενεργούμε πέντε μέρες κ σιωπούμε 360. Το αποδεχόμαστε κάθε μέρα. Κ δεν πενθώ τη μία κοπέλα. Πενθώ την κάθε κοπέλα.