δεν είσαι μλκας, σκέψου το

Φοβάμαι τον άνθρωπο που σκέφτεται. Ξέρω. Τόσες φοβίες υπάρχουν.. κι εγώ, τι πήγα κ διάλεξα! Θα μου πεις, δεν είναι ότι δεν σκέφτονται οι άνθρωποι. Ούτε ότι δεν φοβούνται. Απλώς δεν φοβούνται τον άνθρωπο που σκέφτεται. Κ σε ρωτάω: Καλά, δε φοβάσαι, που δεν φοβάσαι? Εγώ γιατί το φοβάμαι κ αυτό? Ξέρω. Θεραπεία. Αλλά δεν υπάρχει. Θα πρέπει να γίνουμε πολλοί. Γιατί αλλιώς δεν θα με σκεφτούν καν. Θα πρέπει να σκεφτώ, ότι, για να με σκεφτούν, θα πρέπει να σκεφτούν κ άλλοι, αυτό που σκέφτομαι εγώ κ φοβάμαι. Μόνο έτσι θα σκεφτούν να ψάξουν για θεραπεία. Αλλιώς δε με σκέφτονται. Γιατί δε με υπολογίζουν. Άρα, για να με υπολογίσουν, θα πρέπει να με σκεφτούν. Κ για να με σκεφτούν, θα πρέπει να κάνω κ άλλους να σκεφτούν αυτό που σκέφτομαι.. ότι δεν σκέφτονται αυτό που θα ‘πρεπε να σκέφτονται κ να φοβούνται. Άρα, αυτοί οι άλλοι που δεν το σκέφτονται, θα πρέπει να το σκεφτούν. Κ έτσι θ’αρχίσω να τους φοβάμαι κ αυτούς. Κ αυτοί εμένα. Κ αυτοί που σκέφτονται, εμάς που τους φοβόμαστε όταν σκέφτονται. (p.s.it! δεν είναι η εκπαίδευση, ούτε οι αστυνομικοί. Είναι αυτοί που έμαθαν στους αστυνομικούς να μην σκέφτονται. Γιατί μόνο αυτοί σκέφτονται).