Το ελάχιστο

Το κράτος δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά μία θεωρητική θέσπιση συνόρων. Εντός των οποίων συνυπάρχουν και συναναστρέφονται τα άτομα. Προσδιορίζει μία ανεκτική συγκατάβαση των κατοίκων του σε συγκεκριμένα ατομικά δικαιώματα. Ο μόνος λόγος που πιστοποιεί την ύπαρξή του είναι η κατοχύρωση αυτών των δικαιωμάτων. Υπό αυτή την έννοια, εγώ, εσύ, αυτός, ουσιαστικά δε γεννιόμαστε ελεύθεροι. Γινόμαστε, όμως, μέσα από αυτό το πρίσμα του κράτους. Όπου η ατομική ελευθερία περιορίζεται ρητά κάτω από συγκεκριμένα όρια. Έστω ότι προτάσσω το άτομο. Αναγνωρίζω την πολιτική του οντότητα και τα δικαιώματά του. Μπορεί να πράξει όπως επιθυμεί. Να διαθέτει ελεύθερα τον εαυτό του. Αναγνωρίζω ότι μπορώ να πράττω χωρίς να παραβιάζω. Αποτελώ ένα 'ελάχιστο κράτος'. Δεν έχω συγκεκριμένα ατομικά δικαιώματα. Διαθέτω τον εαυτό μου όπως επιθυμώ. Χρησιμοποιώ τον εαυτό μου όπως θέλω και σου συμπεριφέρομαι όπως επιθυμώ την κάθε στιγμή. Σε σέβομαι, μέχρι εκεί. Φυσικά παρατηρώ, κρίνω, και αξιολογώ τον εαυτό μου. Εστιάζομαι στο εγώ. Προσπαθώ να το βελτιώσω. Είναι το μόνο που με απασχολεί. Όσο για σένα, μπορείς να αναλογίζεσαι όσο θέλεις το εμείς. Έχεις το δικό σου κράτος, με τη δική σου σημαία, νόμους και κανόνες. Συμφωνείς ? Γιατί έτσι φέρεσαι.