Πρωί

Ντριιιννν. Το τηλέφωνο.Το σηκώνω μισοκοιμισμένη. Μία ξυνισμένη φωνή ακούγεται. ‘Έχετε ένα δέμα mlle.Να κατεβείτε να το πάρετε’. Ήταν η φωνή του Alain. ‘Ok, merci’. Δέμα ? Τι δέμα ? Αφού δεν περιμένω τίποτα. Κανένα λάθος θα είναι πάλι και ξύπνησα άδικα. Αν ήταν για μένα, θα το ήξερα. Κατεβαίνω στη loge με το ένα μάτι μισάνοιχτο. Το άλλο τελείως κλειστό. Στραβοκοιτάω. Ο Alain, όπως πάντα, δεν πτοείται εύκολα. Με κοιτάει λοξά, ενώ κάνει ότι ψάχνει. ‘Δεν κοιμηθήκατε καλά, mlle ?’. Να 'τη. Αυτή η έμφυτη περιέργεια που αναπτύσσει εκπληκτικά ο ανθρώπινος εγκέφαλος. ‘Ποιος σας στεναχωρεί πάλι ?’ και συνεχίζει να ψάχνει περιμένοντας μία απάντηση. ‘Ο εγκέφαλός μου’ του απαντάω μισοκοιμισμένη και παίρνω επιτέλους το πακετάκι.Το περιεργάζομαι λίγο, καλώ το ανσανσέρ και το ανοίγω με επιφύλαξη. Απ’έξω κανένα σημάδι. Τίποτα. Ούτε όνομα ούτε διεύθυνση. Μέσα ένα βιβλίο. Γαλλικό, φυσικά. Περίεργο. Ανεβαίνω στο δωμάτιο και περιεργάζομαι το φάκελο. Μεγάλος, κίτρινος, με σφραγίδα La poste. Σταλμένο από Παρίσι. Πριν από τρεις μέρες. Μάλιστα. Το βιβλίο μού είναι άγνωστο. Μερικές σελίδες του είναι τσαλακωμένες στην άκρη. Ένδειξη ότι θα πρέπει να τις διαβάσω. Μοιάζει με ανάμειξη λογοτεχνίας με δοκίμιο. Ο συγγραφέας γνωστός. Ωραία αρχή για μία κατά τ’άλλα κοινότυπη μέρα.