Δευτέρα, Οκτωβρίου 09, 2006

Παιχνίδι

Πρόκειται για τρόπο ζωής πλέον. Χωρίς να είναι αυτοσκοπός. Είναι κάτι που έρχεται από μόνο του. Αυθόρμητα. Η ζωή μου δε μοιάζει. Είναι παιχνίδι. Δεν είναι πολλά, είναι ένα. Απλά, αλλάζει δομή μέσα σε δευτερόλεπτα. Μοιάζει συχνά με αμοιβάδα. Είναι εκπληκτικά προσαρμοσμένο στο εξωτερικό του περιβάλλον. Για να γίνει άμεσα αντιληπτό θα πρέπει να δώσω ένα παράδειγμα. Σε λίγο θα μαζευτούμε όλοι στο σαλόνι. Έχουμε ένα άτυπο pot. Έτσι, για να γνωριστούμε. Το παιχνίδι αμέσως παίρνει τη μορφή του. Κρυφτό. Με βλέπεις εκεί που μιλάω μ’εκείνον τον ψηλό ? Θα με βρεις εκεί στη γωνία ή όχι ? Βλέμματα κρυμμένα παντού. Παιχνίδι με τα μάτια. Κρυφτό, κυνηγητό. Ξαφνικά η διευθύντρια. Στοπ ! Αγαλματάκια ! Θα γυρίσει σε μία στιγμή προς τα ‘υψηλά ιστάμμενα’ πρόσωπα του σπιτιού και εμείς θα το ξαναρίξουμε στο παιχνίδι. Μετά θα έρθει το γνωστό μπαλαντέρ. Αλλαγή, χαρτιά! Το χρησιμοποιείς όπως θες. Παράπονο κανένα, αφού ούτε το ίδιο ξέρει το ρόλο του. Δημιουργείς σχέσεις, αντιζηλίες, προβλήματα. Μέσα αυτό. Σου δυναμώνει το χαρτί. Φυσικά, έχεις και κόστος. Μαζί του, ποτέ ‘δεν την κάνεις καθαρή’ ! Φτου ξελευθερία ! Θα φωνάξει κάποιος ξαφνικά και θα κρυφτώ εγώ. Είπαμε, ολόκληρα ‘υψηλά ιστάμμενα’ πρόσωπα είναι αυτά ! Απαιτούν το σεβασμό μας ! Μετά θ’αλλάξουμε δυναμική και θ’ αρχίσουμε τοξοβολία ! Με στόχο την καρδιά του άλλου. Ωπ ! Σε κάρφωσα ! Έξω από το παιχνίδι εγώ ! Η βραδιά μου σήμερα δε θα είναι καθόλου βαρετή. Σε κάποιο σημείο θα προσπαθήσει να γίνει ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Είναι το σημείο εκείνο που σου προτείνει κάποιος το πλακωτό. Μπαμ ! Και σε πλάκωσα ! Όχι ? Sorry, έχασες πάλι ! Το πιο ωραίο μετά το πλακωτό είναι ο γκρινιάρης. Το άσχημο είναι ότι εκείνος που χάνει βαριέται γρήγορα. Τι κρίμα ! Συνήθως είναι το αγαπημένο μου παιχνίδι ! Ακριβώς μετά από το Γκρινιάρη αρχίζουμε τη Μονόπολη. Γμτο ! Εδώ πάντα χάνω ! Και όχι μόνο χάνω, συνήθως μπαίνω φυλακή ! Ναι, μάλιστα! Ούτε εφημερίδες, ούτε περιοδικά ! Τίποτα ! Φυλακισμένη, αφήνω τους άλλους να ξεκοκκαλίζουν την περιουσία και το βιος μου ! Ακούς εκεί ! Μετά τη Μονόπολη, φυσικά θα παίξω scrable ! Βρες τις λέξεις που ειπώθηκαν για σένα ! Οι πιο σημαντικές συνήθως μου δίνουν τους λιγότερους πόντους ! Αλλά πόσο να τ’αντέξω και αυτό ? Είπαμε και εδώ χάνω ! Αλλαγή πάλι. Σωστά. Η ώρα της κρεμάλας, καθώς πλησιάζει το ξημέρωμα. Σήμερα, ο κλήρος πέφτει... σε ποιον άραγε ?

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

kane kati amesa me tin mousiki, allios den exei post...an thes nte kai kala na dineis to mousiko stigma sou mporeis na grafeis kathe fora ti akous otan grafeis to post ...i akomi na dineis tin epilogi ston anagnosti na tin klinei...

avissos είπε...

περίμενε,το ψάχνω ακόμα!καθότι η κάθε ξανθιά θέλει το χρόνο της!

Ανώνυμος είπε...

το παιχνιδι ειναι δουλεια τον παιδιων... για να υπακουουν στους κανονες του μα κυριως για να μηχανευονται τροπους να μην υπακουουν. η φαντασια στο ιδιο πλαισιο δεν ειναι μια νεφελωδης κατασταση που θα μπορουσε να παραπεμπει και στην μαστουρα των ενηλικων απο ναρκωτικες ουσιες. αντιθετα ειναι η εφευρεση των νεων κανονων και της ανυπακοης. οταν τα παιδια παιζει, κανουν σοβαρη δουλεια...

avissos είπε...

υπήρξε ποτέ ανυπακοή στο ελληνικό σπίτι?συνήθως αυτοί που παίζουν καλύτερα αμείβονται κ καλύτερα. χτες για μία ακόμα φορά επιβεβαιώθηκε ο κανόνας.

Ανώνυμος είπε...

ΩΧΡΑ ΣΠΕΙΡΟΧΑΙΤΗ

Ηταν ωραία σύνολα τα επιστημονικά
βιβλία, οι αιματόχαρες εικόνες τους, η φίλη
που αμφίβολα κοιτάζοντας εγέλα μυστικά,
ωραίο κι ό,τι μας εδίναν τα φευγαλέα της χείλη...

Το μέτωπό μας έκρουσε τόσο απαλά, με τόση
επιμονή, που ανοίξαμε για να 'μπει σαν κυρία
η Τρέλα στο κεφάλι μας, έπειτα να κλειδώσει.
Τώρα η ζωή μας γίνεται ξένη, παλιά ιστορία.

Το λογικό, τα αισθήματα μάς είναι πολυτέλεια,
βάρος, και τα χαρίζουμε του κάθε συνετού.
Κρατούμε την παρόρμηση, τα παιδικά μας γέλια,
το ένστικτο ν' αφηνόμεθα στα χέρι του Θεού.

Μια κωμωδία η πλάση Του σαν είναι φρικαλέα,
Εκείνος, που έχει πάντοτε την πρόθεση καλή,
ευδόκησε στα μάτια μας να κατεβάσει αυλαία
-- ω, κωμωδία! -- το θάμπωμα, τ' όνειρο, την άχλυ.

...Κι ήταν ωραία ως σύνολο η αγορασμένη φίλη,
στο δείλι αυτό του μακρινού πέρα χειμώνος, όταν,
γελώντας αινιγματικά, μας έδινε τα χείλη
κι έβλεπε το ενδεχόμενο, την άβυσσο που ερχόταν.

karuotakis

avissos είπε...

"ελληνικός καινούργιος κόσμος,μέγας"
Κ.Π.Καβάφης