καθρέφτης

Με τον Μικρό δεν ταιριάζαμε καθόλου. Σε τίποτα εννοώ. Και πουθενά. Μπορεί σε μία άλλη ζωή να ήμασταν το ιδανικό ζευγάρι. Μπορεί, λέω. Δεν ξέρω. Και ούτε θα μάθω ποτέ. Για την άλλη..(τη ζωή εννοώ). Ο Μικρός είναι φάτσα. Όχι σαν αυτούς που κυκλοφορούν γύρω μου. Φάτσα γλυκιά, για φίλημα. Απ’αυτές που θες να τις ζουλίξεις. Να τις βάλεις σ’ένα ποτήρι και να τις πιεις. Μπας και χορτάσεις. Δε θα σας πω άλλα, δε θα του κάνω διαφήμιση. Θα σας πω όμως για μένα. Για το τι έπαθα με τον Μικρό. Τον είδα στον ύπνο μου. Χτες. Δεν είχα τίποτα καλύτερο να κάνω, εξάλλου. Ήταν, λέει, σ’ένα εστιατόριο. Εγώ καθόμουν απέναντί του. Σε μια στιγμή προσπάθησα να του δώσω λίγο από το δικό μου φαγητό. Να δοκιμάσει. Αυτός τσατίστηκε. Πέταξε το πιρούνι με θόρυβο μέσα στο πιάτο του. Εγώ τρόμαξα. Όχι γι’αυτόν. Για τον ήχο που ακούστηκε. Και για το φαγητό που πετάχτηκε στο τραπέζι. Κατά λάθος..(πού πάνε και φυτρώνουν τα νεύρα στον άνθρωπο..) Πήρα μία πετσέτα. Καθάρισα το τραπέζι. Κρίμα. Φαινόταν νόστιμο. Στεναχωρέθηκα. Όχι γι’αυτόν. Για το φαγητό που πήγε άδικα. Και για τον κύριο από πίσω. Είχε γυρίσει και κοίταζε τον Μικρό. Λες να ήθελε να του πει κάτι ? Πάντως ο Μικρός δεν νοιάστηκε. Σήκωσε το ποτήρι. Ήπιε. Είχε πολλά να σκεφτεί. Στο φαγητό θα κολλούσε τώρα ? Εγώ δεν είχα τι να κάνω. Είχα ήδη χορτάσει. Ξύπνησα. Ήπια έναν καφέ και διάβασα τα πρωινά κουτσομπολιά : Το πιο σημαντικό πράγμα που μπορείς να προσφέρεις σε μία σχέση, είναι να γουστάρεις όσο γίνεται περισσότερο. Είμαι πολύ μακριά τελικά.