ιδεοκρατία

Πες μου πώς είναι η σύντροφός σου, για να σου πω πώς είσαι. Όχι ποιος. Πώς. Τον Γιώργο δεν τον ξέρω. Όχι καλά, τουλάχιστον. Τον έχω δει δυο-τρεις φορές στα πλαίσια παρέας. Δεν είναι ιδιαίτερα όμορφος. Κοντόχοντρος, με μικρά δάχτυλα και ελαφριά φαλάκρα. Το πιο έντονο χαρακτηριστικό του είναι η φωνή του. Καταλαβαίνεις με μιας ότι μπήκε στο κτίριο. Από τη στιγμή που θα ανοίξει το στόμα του. Ακόμα κ με τρεις ορόφους διαφορά. Φταίει το κτίριο. Παλιό. Αλλά κ η φωνή του δεν πάει πίσω. Σου θυμίζει αλητάμπουρα. Απ’αυτούς που τριγυρνούν, φωνάζουν, βρίζουν κ την πέφτουν σε όλες. Δεν τον είχα σε εκτίμηση. Ώσπου γνώρισα την κοπέλα του. Την Ξανθίππη. Χαμογελαστή κ ήρεμη. Μου μίλησε γι’αυτόν. Παρόλο το άγχος του κ τις σπουδές του (post-ανώτερες δεν υπάρχουν), έβρισκε πάντα χρόνο γι’αυτήν. Ο Γιώργος, λέει, έχει δύο εικόνες. Την προς εμάς (σάτυρος, είρων, πνεύμα αντιλογίας). Την προς αυτήν (τρυφερός, γλυκομίλητος, κύριος). Το προηγούμενο αγόρι της το έλεγαν Σωκράτη. ‘Καλύτερα αλητάμπουρας κ ήρεμη, παρα φιλόσοφος κ οξύθυμη’, μου είπε χτες. Την πιστεύω.