έρωτας

Κολλάς με κάτι. Το σκέφτεσαι συνέχεια. Έχει κυριεύσει στη σκέψη σου. Κυριαρχεί στον κόσμο σου. Είναι το μόνο που θέλεις. Απλά και μόνο επειδή δεν το έχεις. Τριγυρνάς από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ψάχνεις. Ρωτάς. Χάνεις τον ύπνο σου. Όταν κατορθώνεις να κοιμηθείς, το βλέπεις μπροστά σου. Πετάγεσαι. Γυρίζεις. Αγκαλιάζεις το μαξιλάρι. Ηρεμείς. Κοιμάσαι. Ξανά τα ίδια. Τινάζεσαι. Δίνεις μία κλωτσιά και ξαναξυπνάς. Φταίει το μαξιλάρι. Είναι μαλακό. Δε δίνεις σημασία. Σηκώνεσαι. Περπατάς μέσα στο σπίτι. Πνίγεσαι. Βγαίνεις στο δρόμο. Δεν υπάρχει ψυχή. Οι γύρω σου χαμογελάνε. Δε σε νιώθει κανείς. Είναι όλοι ήρεμοι. Όλοι συνεχίζουν κανονικά. Αν είχες τη δύναμη θα σήκωνες ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο και θα το πετούσες στο δρόμο. Εκεί, στην Αψίδα. Να μείνουν όλοι μπλοκαρισμένοι. Όπως το μυαλό σου. Αισιοδοξία, σκέφτεσαι. Το αύριο έρχεται γρήγορα. Ναι, αλλά δεν έρχεται τώρα. Κοιτάς το ρολόι σου. Βαριανασαίνεις. Το κορμί σου έχει αρχίσει και εξασθενεί. Τα μάτια σου πονάνε από τα δάκρυα. Η καρδιά σου χτυπάει δυνατά και γρήγορα. Μία σκέψη σε βασανίζει : Γιατί σε μένα? Και τότε σκέφτεσαι πως δεν είσαι η μόνη. Σίγουρα έχει υπάρξει και κάποια άλλη. Ίσως και να υπάρχει αυτή τη στιγμή. Να είναι στον παραδίπλα δρόμο. Να νιώθει το ίδιο ακριβώς με σένα. Την ίδια απόγνωση. Την ίδια απελπισία. Και τότε ξαφνικά ξυπνάει μία δεύτερη γυναίκα μέσα σου. Μια Carrie Bradshaw. Γεμάτη πείρα από την εξάχρονη περιπλάνησή της και σε γεμίζει με εγωισμό και αισιοδοξία : Πού θα πάει, θα τα βρεις τα παπούτσια στο νούμερό σου..