blogfather

Σηκώνω το ποτήρι. Βάζω μια γουλιά καφέ στο στόμα μου.‘Ακούς εκεί, να βγω κ μλκας! Ποιός? ΕΓΩ’. Γκλουπ. Ε, εσύ του ΕΓΩ, μου την έσπασες τελικά. Πάντα έτσι απαντάς. Βαρέθηκα. Superman, Batman, Spiderman, Zoro, μας είπαν. Εσύ εκεί. Πρέπει να είσαι υπερ-ήρωας τελικά. Άλλη πάστα. Σταματάω. ‘Δεν ξέρει μάλλον με ποιόν τα ‘βαλε.’ Γκλούπ! ‘Θα φωνάξω τους δικούς μου. Τότε να δω που θα κρυφτεί.’ Γκλουπ! Γκλουπ! Γκούχου-γκούχου. Ε..Χριστούγεννα, παιδιά! Τα φτυάρια κάτω. Φταίω εγώ. Που διαβάζω αυτά που διαβάζω. Αλλά μ’έχει συνεπάρει το είδος. Είναι η blogoτρομοκρατία. Δε θα πάψει να υπάρχει. Λέγεται κ ηλεκτροmafia. Κ, όπως κάθε θηλυκό, έχει όπλα. Θανατηφόρα κ ευπροσάρμοστα. Σήμερα το μενού μας προτείνει τη δημοφιλία. Όσο πιο αγαπητός, τόσες περισσότερες σφαίρες. Θυμώνεις με κάποιον? Βάλε τους δικούς σου να καθαρίσουν. Ήρεμα κ πολιτισμένα. Υπάρχει ιεραρχία εδώ. Τι το περάσατε? Ο Αρχηγός απλώς διαμαρτύρεται. Οι άλλοι καθαρίζουν. Αυτός προσφέρει τη σιγουριά του γέλιου. Οι άλλοι ζητάν κι άλλο. Η προσφορά του παραμένει σταθερή. Η ζήτηση αυξάνεται. Αυξάνεται σιγά-σιγά κ η αξία του. Κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο. Μόλις φτάσει αρκετά ψηλά (ναι, φαίνεστε ακόμα γελιο-διψασμένα ανθρωπάκια) σταματάει. Κ δε σου προσφέρει αυτό που τόσο παθιασμένα-εξαρτημένα ζητάς. Εστιάζει σ’αυτό που ζητάει αυτός. Μόνο αυτό. Όχι γέλιο. Εσύ ξεπουλάς τους ανθρώπους που αντιμίλησαν. Χωρίς δεύτερη σκέψη. Χωρίς ελευθερία λόγου (θέλεις τη δόση σου, δεν αντιλέγω). Κ ξανα-ξεκινά η ιστορία. Κ ξανά τα ίδια... κ ξανά... (μεταξύ μας, ξέρεις κανέναν που να γλίτωσε το κραχ?)