ραστώνη

Η Παπάρω είναι το μόνο if-you-touch-me-I-ll-explode άτομο στη ζωή μου (ευτυχώς δλδ). Ρε γμτ, το πρόβλημα δεν είναι το τι είναι. Αλλά το πώς καταφέρνει να είναι αυτό που είναι. Γι’αυτό γράφω γι’αυτήν τώρα. Εντάξει, δε λέω. Είμαι κι εγώ το ίδιο γι’αυτήν. Παρόλο που δεν έχουμε πλακωθεί ποτέ. Δεν διαφωνήσαμε ποτέ. Δεν αγγίξαμε ποτέ η μία την άλλη. Ούτε μία τρίχα από τα μαλλιά (ποτέ μη λες ποτέ). Φαντάσου! Ηρεμία..Καλλιέργεια..Πςς (τρομάζω με τον εγωισμό μου ώρες ώρες..κάπου πάει κ κρύβεται). Η αλήθεια είναι ότι μοιραστήκαμε πολλά. Σχεδόν τα ίδια. Τί σχεδόν? Ακριβώς. Το ίδιο (..σκηνικό εννοώ). Και ενωθήκαμε εξίσου. Ε, όχι μαζί. Κάθε μία ξέχωρα (..με τη σειρά της). Μάλλον..πρώτα εγώ. Μετά αυτή. Μετά εγώ. Ή και ενδιάμεσα. Όχι. Δεν ξέρω, μπερδεύτηκα. Σιγά! Τώρα? Ποιος νοιάζεται? Όχι ότι δεν την πάω. Την πάω. Και μαγκιά της. Αλλά, μακριά από μένα. Συννενοηθήκαμε? Και ας κάνει ό,τι θέλει. Έτσι? Και τι της δίνω? Έναν κόσμο. Το άπειρο. Πλην τον χώρο μου. Και φυσικά τους γύρω μου. Έτσι είμαι. Χουβαρντού (..δεν ήμουν πάντα, αυτή μ’έκανε). Πάρτα όλα. Εκτός απ’ τα δικά μου. Αν τ’αγγίξεις, κάηκες. Θα μου πεις, και σ’άλλους τα δώσανε όλα και άφησαν απ’έξω ένα μήλο. Ε, τώρα.. ο χώρος μου θα γλιτώσει? Έτσι είναι. Έχεις δίκιο. Μαγκιά σου. Και πάλι. Αλλά δεν υπολόγισες : το μήλο ήταν μόνο του.Ενώ ο χώρος μου έχει εμένα προστάτη… (διαφημίσεις)