μίξερ,πολυμίξερ.. stop!

Άγιε μου Βασίλη, αυτή την εποχή (αλλά κ κάθε εποχή), όλοι κάνουν ευχές. Μέσα σ’αυτές τις ευχές ζητάνε διάφορα. Άλλος σπίτι, άλλος γυναίκα με σπίτι, άλλος παιδί κ γυναίκα με σπίτι κ.ο.κ. Το μόνιμο promotion της αγοράς είναι οι ευχές. Κάντε ευχές! Δεν κοστίζουν τίποτα. Ίσα-ίσα. Είναι σαν τα όνειρα. Πόσο κοστίζει να ονειρεύεσαι κάτι που δεν έχεις? Κοστίζει, αλήθεια? Μάλλον αφήνει ένα θετικό συναίσθημα στη φαντασία του υποσυνείδητου. Γι’αυτό έχουν πέσει όλοι με τα μούτρα στον Άι-Βασίλη. Αν μπορούσα να μιλήσω σ’όλους αυτούς τους promotάρηδες, ένα πράγμα θα τους έλεγα : ο Άι-Βασίλης πάει. Πέθανε. Έχει χρόνια τώρα. Υπήρξε όμως κάποτε, δε λέω. Αλλά όχι τώρα. Τώρα είμαι εγώ, εσύ, αυτός στη θέση του. Γι’αυτό δώσε μία υπόσχεση σε μένα, σε σένα, σ’αυτόν. Δώσε μία υπόσχεση κ προσπάθησε ένα μόνο πράγμα : να σταματήσει το promo με τις ευχές. Κοίταξε γύρω σου. Τι βλέπεις? Ένας κόσμος. Αλλά δεν έχει νόημα να ζητήσεις κάτι. Ούτε την καρέκλα που κάθεσαι. Μόνος σου ήρθες κ μόνος σου θα φύγεις. Γι’αυτό φέτος, σε παρακαλώ, μην ευχηθείς καλύτερη καρέκλα. Δεν έχει νόημα. Αγάπα μόνο το συναίσθημά σου, όταν κάθεσαι.