φαγητό

Ξυπνάω το πρωί. Κοιτάζω δίπλα μου. Κανείς. Κοιτάζω απέναντι. Υπάρχει κάποιος. Δεν κουνιέται. Κοιμάται ή τον σκότωσα κ δε θυμάμαι? Είναι στο πάτωμα. Τα μάτια ανοιχτά. Ήχος κανένας. Αναπνοή? Δεν ξέρω. Μας χωρίζει ένα πλέγμα. Δεν είναι εύκολο να τον πλησιάσω. Κι αν τον πλησιάσω, θα τρομάξω? Θα τρομάξει αυτός? Προσπαθώ να φύγω. Τα πόδια δεν ανταποκρίνονται στις προσταγές της σκέψης μου. Κάτι συμβαίνει. Το δωμάτιο δε μου φαίνεται γνωστό. Ποιος είναι αυτός απέναντι? Γιατί δεν μπορώ να σηκωθώ? Πού είμαι? ‘Ήρεμα’, μου λέει μια φωνή από πίσω μου. Γυρίζω να δω. ‘Ήρεμα’. Είναι κάποιος απέναντί μου. Αχ, κάπου τον ξέρω. Κάτι μου θυμίζει. ‘Ήρεμα’. Είναι μπροστά μου. Το μόνο που βλέπω είναι ένα μαύρο κεφάλι που ξεπροβάλλει κ μου κόβει τη θέα. Προσπαθώ να μιλήσω. Δε βγαίνει φωνή. Έχω κομπλάρει. Κάπου είμαι, κάτι έχω πάθει κ κάποιος με έφερε εδώ. ‘Ήρεμα, δεν είναι τίποτα’. Το ένστικτό μου μιλάει. Σε λίγο θα τελειώσουν όλα. Νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά. Σηκώνω το κεφάλι μου. Βλέπω ένα μεταλλικό αντικείμενο να κατευθύνεται προς το μέρος μου. Έρχεται με φόρα. Όχι. Δεν είναι η ιδέα μου. Τακ ! ..καλή όρεξη