Τρίτη, Δεκεμβρίου 26, 2006
ο πιο ηλίθιος άθλιος
Είμαι εγώ. Που ξέρω ότι θέλω. Αλλά ακόμα δεν έχω πάει. Δεν έχω πάρει ένα κιλό καραμέλες κ μία σακούλα μπαλόνια. Το ξέρω ότι τα πιτσιρίκια τρελαίνονται. Ξετρελαίνονται. Εδώ, λίγο πιο πάνω. Στο τροφείο της αγάπης. Χωρίς ορφανά. Με πολλή αγάπη. Δεν είναι δύσκολο. Το παν είναι ν’ανοίξει η πρώτη πόρτα. Της καρδιάς μου.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
η πόρτα της καρδιάς δεν είναι ποτέ κλειστή, σεν είναι ποτέ ανοιχτή. Είναι μισάνοιχτη, με την ελπίδα κάποτε να ανοίξει διάπλατα και ταυτόχρονα με τοο φόβο [ή και τη σιγουριά] ότι κάποτε θα κλείσει με θόρυβο και διαπαντός. Αν όμως προλάβει ν ανοίξει διάπλατα, ίσως δεν μπορεί να την κλείσει κανείς μα κανείς...
to elpizw :) xronia polla :)
Δημοσίευση σχολίου