αρκούδι, που δε χορεύει?

Ή κανείς, ή κ οι δυο μαζί. Μία φράση. Πολλά τα νοήματα. Πολλοί την ξεστόμισαν. Λίγοι την τήρησαν. Έτσι κ ο Χρήστος. Την είπε. Αλλά ανήκει στους πολλούς. Ζηλεύει τους λίγους. Δεν αφήνεται. Τι να του πείς? Καμμένος... λέει ο κολλητός του. Θέλει. Το βλέπεις στα μάτια του. Κ προσπαθεί. Να θέλει. Παρόλα αυτά, ακόμα δεν τα κατάφερε. Η Μαρία, κυρία. Του το ξεκαθάρισε από την αρχή : εγώ νοικοκυρά δε γίνομαι. Ή κανείς στην κουζίνα ή κ οι δυο. Δε φταίει κανείς. Φταίνε κ οι δυο ;-)

τάρανδος

‘Όχι πια σεξ, μόνο σχέση’, μου είπε κ γύρισε από την άλλη. Ξαφνικά βγήκε από μέσα μου η καλή νεράιδα. Εκείνη που έβλεπα στα παιδικά, όταν ήμουν μικρή. Η σχέση μας πέρασε σ’άλλο επίπεδο, σκέφτηκα. Έχει πλέον ουσία κ νόημα. Δε σκορπίζεται άδικα σε ατέλειωτες ώρες απότομου πηγαινέλα. Θα πρέπει να είμαι χαρούμενη, συλλογίζομαι. Όχι άλλος ιδρώτας. Όχι άλλο ντουζ. Τέρμα η ανησυχία της ημέρας για το πέρας της νύχτας. Αντίο στις επίπονες αποτριχώσεις, τα αρώματα, τις κρέμες. Όλες αυτές οι πολύωρες, επιτηδευμένες ενέργειες θα λάβουν τέλος. Θα πρέπει να χαίρομαι, σκέφτομαι. Θα πρέπει να χαίρομαι.. Θα πρέπει να... Θα πρέπει.. Θα..

ο πιο ηλίθιος άθλιος

Είμαι εγώ. Που ξέρω ότι θέλω. Αλλά ακόμα δεν έχω πάει. Δεν έχω πάρει ένα κιλό καραμέλες κ μία σακούλα μπαλόνια. Το ξέρω ότι τα πιτσιρίκια τρελαίνονται. Ξετρελαίνονται. Εδώ, λίγο πιο πάνω. Στο τροφείο της αγάπης. Χωρίς ορφανά. Με πολλή αγάπη. Δεν είναι δύσκολο. Το παν είναι ν’ανοίξει η πρώτη πόρτα. Της καρδιάς μου.

blogfather

Σηκώνω το ποτήρι. Βάζω μια γουλιά καφέ στο στόμα μου.‘Ακούς εκεί, να βγω κ μλκας! Ποιός? ΕΓΩ’. Γκλουπ. Ε, εσύ του ΕΓΩ, μου την έσπασες τελικά. Πάντα έτσι απαντάς. Βαρέθηκα. Superman, Batman, Spiderman, Zoro, μας είπαν. Εσύ εκεί. Πρέπει να είσαι υπερ-ήρωας τελικά. Άλλη πάστα. Σταματάω. ‘Δεν ξέρει μάλλον με ποιόν τα ‘βαλε.’ Γκλούπ! ‘Θα φωνάξω τους δικούς μου. Τότε να δω που θα κρυφτεί.’ Γκλουπ! Γκλουπ! Γκούχου-γκούχου. Ε..Χριστούγεννα, παιδιά! Τα φτυάρια κάτω. Φταίω εγώ. Που διαβάζω αυτά που διαβάζω. Αλλά μ’έχει συνεπάρει το είδος. Είναι η blogoτρομοκρατία. Δε θα πάψει να υπάρχει. Λέγεται κ ηλεκτροmafia. Κ, όπως κάθε θηλυκό, έχει όπλα. Θανατηφόρα κ ευπροσάρμοστα. Σήμερα το μενού μας προτείνει τη δημοφιλία. Όσο πιο αγαπητός, τόσες περισσότερες σφαίρες. Θυμώνεις με κάποιον? Βάλε τους δικούς σου να καθαρίσουν. Ήρεμα κ πολιτισμένα. Υπάρχει ιεραρχία εδώ. Τι το περάσατε? Ο Αρχηγός απλώς διαμαρτύρεται. Οι άλλοι καθαρίζουν. Αυτός προσφέρει τη σιγουριά του γέλιου. Οι άλλοι ζητάν κι άλλο. Η προσφορά του παραμένει σταθερή. Η ζήτηση αυξάνεται. Αυξάνεται σιγά-σιγά κ η αξία του. Κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο. Μόλις φτάσει αρκετά ψηλά (ναι, φαίνεστε ακόμα γελιο-διψασμένα ανθρωπάκια) σταματάει. Κ δε σου προσφέρει αυτό που τόσο παθιασμένα-εξαρτημένα ζητάς. Εστιάζει σ’αυτό που ζητάει αυτός. Μόνο αυτό. Όχι γέλιο. Εσύ ξεπουλάς τους ανθρώπους που αντιμίλησαν. Χωρίς δεύτερη σκέψη. Χωρίς ελευθερία λόγου (θέλεις τη δόση σου, δεν αντιλέγω). Κ ξανα-ξεκινά η ιστορία. Κ ξανά τα ίδια... κ ξανά... (μεταξύ μας, ξέρεις κανέναν που να γλίτωσε το κραχ?)

μίξερ,πολυμίξερ.. stop!

Άγιε μου Βασίλη, αυτή την εποχή (αλλά κ κάθε εποχή), όλοι κάνουν ευχές. Μέσα σ’αυτές τις ευχές ζητάνε διάφορα. Άλλος σπίτι, άλλος γυναίκα με σπίτι, άλλος παιδί κ γυναίκα με σπίτι κ.ο.κ. Το μόνιμο promotion της αγοράς είναι οι ευχές. Κάντε ευχές! Δεν κοστίζουν τίποτα. Ίσα-ίσα. Είναι σαν τα όνειρα. Πόσο κοστίζει να ονειρεύεσαι κάτι που δεν έχεις? Κοστίζει, αλήθεια? Μάλλον αφήνει ένα θετικό συναίσθημα στη φαντασία του υποσυνείδητου. Γι’αυτό έχουν πέσει όλοι με τα μούτρα στον Άι-Βασίλη. Αν μπορούσα να μιλήσω σ’όλους αυτούς τους promotάρηδες, ένα πράγμα θα τους έλεγα : ο Άι-Βασίλης πάει. Πέθανε. Έχει χρόνια τώρα. Υπήρξε όμως κάποτε, δε λέω. Αλλά όχι τώρα. Τώρα είμαι εγώ, εσύ, αυτός στη θέση του. Γι’αυτό δώσε μία υπόσχεση σε μένα, σε σένα, σ’αυτόν. Δώσε μία υπόσχεση κ προσπάθησε ένα μόνο πράγμα : να σταματήσει το promo με τις ευχές. Κοίταξε γύρω σου. Τι βλέπεις? Ένας κόσμος. Αλλά δεν έχει νόημα να ζητήσεις κάτι. Ούτε την καρέκλα που κάθεσαι. Μόνος σου ήρθες κ μόνος σου θα φύγεις. Γι’αυτό φέτος, σε παρακαλώ, μην ευχηθείς καλύτερη καρέκλα. Δεν έχει νόημα. Αγάπα μόνο το συναίσθημά σου, όταν κάθεσαι.

ase.gr

Υπάρχει μία άποψη στη χρηματοοικονομική επιστήμη που βασίζεται σε μία υπόθεση. Υπάρχει, λέει, ασυμμετρία πληροφοριών. Τώρα δεν ξέρω αν πρόκειται τόσο για οικονομικό φαινόμενο, όσο για κοινωνικό. Ας υποθέσουμε ότι εγώ είμαι η Αννούλα. Εγώ ξέρω τι μέγεθος σουτιέν φοράω. Έστω ότι είμαι ερωτευμένη με τον Ανδρέα. Ξέρω ότι το πρώτο που κοιτάει ο Ανδρέας είναι το στήθος. (Μη ρωτάτε πώς. Το ξέρω). Ο Ανδρέας, όμως, δεν είναι μόνος του. Έχει μία αγορο-παρέα κολλητούς. Μαζεύονται αραιά κ πού κ συζητάνε για ‘γυναίκες’. Το μόνο που μου μένει να κάνω (για να ‘ψήσω’ τον Ανδρέα) είναι να επιδείξω στους ‘κολλητούς’ του τα προσόντα μου (29 κατασκευαστές νταραβεριού συνιστούν wonderbra). Οι φίλοι του, ως ανίδεα αρσενικά, τσιμπάνε. Μεταφέρουν στην καθιερωμένη κυριακάτικη συζήτηση το μήνυμα. Προκαλώ ένα πρώτο ερέθισμα στον Ανδρέα κ παράλληλα η αξία της μετοχής μου ανεβαίνει. Οι οιωνοί είναι άριστοι. Το μόνο που έχω να κάνω είναι να κρατήσω την αξία της μετοχής μου σε υψηλά επίπεδα. Αν πειστεί κ αγοράσει, άντε μετά να πουλήσει.. Αυτό δεν είναι εγκλωβισμός, θα σου πουν. Είναι δική σου επιλογή.. άντε να σε δω τώρα!

ιδεοκρατία

Πες μου πώς είναι η σύντροφός σου, για να σου πω πώς είσαι. Όχι ποιος. Πώς. Τον Γιώργο δεν τον ξέρω. Όχι καλά, τουλάχιστον. Τον έχω δει δυο-τρεις φορές στα πλαίσια παρέας. Δεν είναι ιδιαίτερα όμορφος. Κοντόχοντρος, με μικρά δάχτυλα και ελαφριά φαλάκρα. Το πιο έντονο χαρακτηριστικό του είναι η φωνή του. Καταλαβαίνεις με μιας ότι μπήκε στο κτίριο. Από τη στιγμή που θα ανοίξει το στόμα του. Ακόμα κ με τρεις ορόφους διαφορά. Φταίει το κτίριο. Παλιό. Αλλά κ η φωνή του δεν πάει πίσω. Σου θυμίζει αλητάμπουρα. Απ’αυτούς που τριγυρνούν, φωνάζουν, βρίζουν κ την πέφτουν σε όλες. Δεν τον είχα σε εκτίμηση. Ώσπου γνώρισα την κοπέλα του. Την Ξανθίππη. Χαμογελαστή κ ήρεμη. Μου μίλησε γι’αυτόν. Παρόλο το άγχος του κ τις σπουδές του (post-ανώτερες δεν υπάρχουν), έβρισκε πάντα χρόνο γι’αυτήν. Ο Γιώργος, λέει, έχει δύο εικόνες. Την προς εμάς (σάτυρος, είρων, πνεύμα αντιλογίας). Την προς αυτήν (τρυφερός, γλυκομίλητος, κύριος). Το προηγούμενο αγόρι της το έλεγαν Σωκράτη. ‘Καλύτερα αλητάμπουρας κ ήρεμη, παρα φιλόσοφος κ οξύθυμη’, μου είπε χτες. Την πιστεύω.

φαγητό

Ξυπνάω το πρωί. Κοιτάζω δίπλα μου. Κανείς. Κοιτάζω απέναντι. Υπάρχει κάποιος. Δεν κουνιέται. Κοιμάται ή τον σκότωσα κ δε θυμάμαι? Είναι στο πάτωμα. Τα μάτια ανοιχτά. Ήχος κανένας. Αναπνοή? Δεν ξέρω. Μας χωρίζει ένα πλέγμα. Δεν είναι εύκολο να τον πλησιάσω. Κι αν τον πλησιάσω, θα τρομάξω? Θα τρομάξει αυτός? Προσπαθώ να φύγω. Τα πόδια δεν ανταποκρίνονται στις προσταγές της σκέψης μου. Κάτι συμβαίνει. Το δωμάτιο δε μου φαίνεται γνωστό. Ποιος είναι αυτός απέναντι? Γιατί δεν μπορώ να σηκωθώ? Πού είμαι? ‘Ήρεμα’, μου λέει μια φωνή από πίσω μου. Γυρίζω να δω. ‘Ήρεμα’. Είναι κάποιος απέναντί μου. Αχ, κάπου τον ξέρω. Κάτι μου θυμίζει. ‘Ήρεμα’. Είναι μπροστά μου. Το μόνο που βλέπω είναι ένα μαύρο κεφάλι που ξεπροβάλλει κ μου κόβει τη θέα. Προσπαθώ να μιλήσω. Δε βγαίνει φωνή. Έχω κομπλάρει. Κάπου είμαι, κάτι έχω πάθει κ κάποιος με έφερε εδώ. ‘Ήρεμα, δεν είναι τίποτα’. Το ένστικτό μου μιλάει. Σε λίγο θα τελειώσουν όλα. Νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά. Σηκώνω το κεφάλι μου. Βλέπω ένα μεταλλικό αντικείμενο να κατευθύνεται προς το μέρος μου. Έρχεται με φόρα. Όχι. Δεν είναι η ιδέα μου. Τακ ! ..καλή όρεξη

πλανήτης

Βάλε στο μυαλό σου το χειρότερο. Κι αφαίρεσε κάτι. Το ότι είσαι ακόμα ζωντανή. Όχι στη σκηνή. Στο σπίτι σου. Ναι, ανάμεσα σ’αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Εκτός από την ύπαρξή σου δεν έχεις τίποτα άλλο. Κι όχι μόνο αυτό. Όλα τα άλλα είναι στη χειρότερη κατάσταση που θα μπορούσαν. Όλα. Στη χείριστη. Τι σου μένει να κάνεις? Σωστά. Βγες έξω. Και τραγούδα.

πλήρωνε κ μη ερεύνα

Ο Νίκος ήταν και είναι από εκείνους τους ανθρώπους που νομίζεις πως μπορείς να ψυχολογήσεις αμέσως. Με το καλημέρα σας. Φαίνεται από τη στάση του εξάλλου. Ιδιαίτερα προβληματισμένος και ομιλητικός. Έχει μεγάλη ικανότητα στο λόγο. Γι’αυτό και από την αρχή ξεχώρισε. Υπήρξε ένα από τα άτομα που καθόρισαν τη ζωή γύρω μας. Ο ίδιος ποτέ δεν κατάλαβε τη δύναμη που είχε στα χέρια του. ‘Ο καθένας μπορεί να το σκεφτεί κ να το καταφέρει, αρκεί να το θέλει.’ Πίστευε κ πιστεύει στη δύναμη της αποτυχίας. Σ’αυτήν όμως που ανασταίνεσαι. ‘Δέκα θα σταυρωθείς, αλλά μία θ’αναστηθείς’. Οι γύρω του απορούσαν. Με την σιγουριά της ανάστασης. Δεν ήξεραν όμως τι του έμελλε να πάθει. Άνοιξε η αγορά της Κίνας κ έκλεισε η δικιά του. Η εταιρία του πτώχευσε. Το σπίτι του το έχασε. Όλα τα υπόλοιπα υπάρχοντά του κατασχέθηκαν. Το μόνο που του έμεινε ήταν μία μικρή, καθημερινή στήλη που διάβαζε στο internet. Ήταν ο μόνος αναγνώστης. Κ οι συγγραφείς της το ήξεραν. Σήμερα του έκοψαν κ αυτή τη στήλη. Γιατί, είπαν, οι μεγάλες δωρεές γίνονται μόνο σε φτωχά πνεύματα.

έρωτας

Κολλάς με κάτι. Το σκέφτεσαι συνέχεια. Έχει κυριεύσει στη σκέψη σου. Κυριαρχεί στον κόσμο σου. Είναι το μόνο που θέλεις. Απλά και μόνο επειδή δεν το έχεις. Τριγυρνάς από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ψάχνεις. Ρωτάς. Χάνεις τον ύπνο σου. Όταν κατορθώνεις να κοιμηθείς, το βλέπεις μπροστά σου. Πετάγεσαι. Γυρίζεις. Αγκαλιάζεις το μαξιλάρι. Ηρεμείς. Κοιμάσαι. Ξανά τα ίδια. Τινάζεσαι. Δίνεις μία κλωτσιά και ξαναξυπνάς. Φταίει το μαξιλάρι. Είναι μαλακό. Δε δίνεις σημασία. Σηκώνεσαι. Περπατάς μέσα στο σπίτι. Πνίγεσαι. Βγαίνεις στο δρόμο. Δεν υπάρχει ψυχή. Οι γύρω σου χαμογελάνε. Δε σε νιώθει κανείς. Είναι όλοι ήρεμοι. Όλοι συνεχίζουν κανονικά. Αν είχες τη δύναμη θα σήκωνες ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο και θα το πετούσες στο δρόμο. Εκεί, στην Αψίδα. Να μείνουν όλοι μπλοκαρισμένοι. Όπως το μυαλό σου. Αισιοδοξία, σκέφτεσαι. Το αύριο έρχεται γρήγορα. Ναι, αλλά δεν έρχεται τώρα. Κοιτάς το ρολόι σου. Βαριανασαίνεις. Το κορμί σου έχει αρχίσει και εξασθενεί. Τα μάτια σου πονάνε από τα δάκρυα. Η καρδιά σου χτυπάει δυνατά και γρήγορα. Μία σκέψη σε βασανίζει : Γιατί σε μένα? Και τότε σκέφτεσαι πως δεν είσαι η μόνη. Σίγουρα έχει υπάρξει και κάποια άλλη. Ίσως και να υπάρχει αυτή τη στιγμή. Να είναι στον παραδίπλα δρόμο. Να νιώθει το ίδιο ακριβώς με σένα. Την ίδια απόγνωση. Την ίδια απελπισία. Και τότε ξαφνικά ξυπνάει μία δεύτερη γυναίκα μέσα σου. Μια Carrie Bradshaw. Γεμάτη πείρα από την εξάχρονη περιπλάνησή της και σε γεμίζει με εγωισμό και αισιοδοξία : Πού θα πάει, θα τα βρεις τα παπούτσια στο νούμερό σου..

Ιθάκη

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Κουζίνα, Να εύχεσαι να ναι μακρύς ο δρόμος Γεμάτος ατυχήματα, γεμάτος λεκέδες Της μικρής Ιωάννας και της Ελίνας, Της γλυκήτατης Ελένης μη φοβάσαι, Αυτές στο δρόμο σου ποτέ σου δε θα τις βρεις, Αν μεν το φαγητό σου υψηλό, εκλεκτικό Συγκίνησης της οσφρησης και η γεύση σου δελεάζει Της μικρής Ιωάννας και της Ελίνας, Της ζαχαρένιας Ελένης δε θα συναντήσεις Αν δεν τις κουβαλας μέσα στη σκέψη σου Αν η σκέψη σου δεν τις στείνει εμπρός σου. Να ευχεσαι να ναι μακριά η Κουζίνα Πολλά τα κοριτσιστικα δωμάτια να είναι Που με τί λαχτάρα, τί προσμονή Θα μπαίνεις σε δωμάτια πρωτο-ειδωμένα Να σταματήσεις στα σκαλιά τα κρεμαστά, Και σιγά σιγά να δρασκελίσεις Οσμές μυρωδικών, και ουσίες, και γεύσεις Και ηδονικά μπαχαρικά κάθε λογής Όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μπαχαρικά Στον τρίτο επιτέλους να ανεβείς Να μάθεις και να μαθεις επιτέλους να μαγειρεύεις Πάντα στο νου σου να χεις την Κουζίνα Το μαγείρεμα εκεί είναι ο προορισμός σου Αλλά μη βιαστείς να μπεις καθόλου Καλύτερα μπροστά στο καλοριφερ στάσου Και μέτρησε πια τις μούντσες των στον τοίχο Γεμάτες μέχρι πάνω, Μη προσδωκώντας πως στα μούτρα μας όλες αυτές στοχεύουν Η κουζίνα έδωσε τ ωραιο ταξίδι Χωρίς αυτήν δε θα βγαινες ουτε απο το δωμάτιο Αλλά δεν έχει άλλο φαγητο πια Και αν άδεια την εβρίκες, η Κουζίνα δε σε γέλασε Τόσο που χόρτασες μ αυτά που ονειρεύτηκες, με τόσες μυρωδιές Ήδη θα το κατάλαβες Κουζίνες γιατί υπάρχουν.

το άγγιγμα του μίδα

Ο Σπύρος το ήξερε. Είχε μεγάλη πέραση στις γυναίκες. Τη μεγαλύτερη όμως απήχηση την είχε στις ξανθιές. Μελαχρινός, γαλανομάτης αυτός, έβρισκαν τον κρυμμένο Τζον-Τζον των παιδικών τους χρόνων. Ο Σπύρος ήξερε και φρόντιζε για το γόητρό του. Γι’αυτό και δεν εμφανίστηκε ποτέ πλάι σε μία μόνο γυναίκα. Δεν ήθελε ν’απογοητεύσει τις υπόλοιπες. Τα χρόνια περνούσαν και μετρούσαν υπέρ του. Περισσότερες εμπειρίες, γκρίζα μαλλιά, ελευθερία κινήσεων... Ώσπου μια μέρα συναντήθηκε τυχαία με τον πρώτο του έρωτα. Δεν δυσκολεύτηκε ούτε λεπτό να την αναγνωρίσει. Αν και οι ρυτίδες είχαν πλέον κρεμάσει στο πρόσωπό της. Αυτή τον ήξερε καλά. - Ακόμα μόνος? τον ρώτησε. Αυτός χαμήλωσε το βλέμμα, κοντοστάθηκε και ψέλισε : Δυστυχώς. Κάποιοι στην κηδεία του ανέφεραν ότι δεν του είχε τύχει ποτέ, ούτε μία, άρνηση. Η ζωή του υπήρξε απίστευτα μονότονη.

νόμος

Η Ζωή είναι παρεξηγημένη. Όπως όλα τα θηλυκά εξάλλου. Όχι ότι δεν την σέβονται οι άντρες. Τη σέβονται. Και της το δείχνουν. Μερικές φορές. Όχι πάντα. Μερικοί θυμώνουν μαζί της. Και δεν την αντέχουν. Εκεί τη σκοτώνουν. Μέσα τους. Άλλοι την υποβιβάζουν. Στους φίλους τους. Τα λένε σ’αυτούς για να τ’ακούσουν και οι ίδιοι. Γιατί δεν πιστεύουν λέξη απ’όσα λένε. Στο βάθος το ξέρουν. Την αγαπούν. Κι αυτό πονάει.

ραστώνη

Η Παπάρω είναι το μόνο if-you-touch-me-I-ll-explode άτομο στη ζωή μου (ευτυχώς δλδ). Ρε γμτ, το πρόβλημα δεν είναι το τι είναι. Αλλά το πώς καταφέρνει να είναι αυτό που είναι. Γι’αυτό γράφω γι’αυτήν τώρα. Εντάξει, δε λέω. Είμαι κι εγώ το ίδιο γι’αυτήν. Παρόλο που δεν έχουμε πλακωθεί ποτέ. Δεν διαφωνήσαμε ποτέ. Δεν αγγίξαμε ποτέ η μία την άλλη. Ούτε μία τρίχα από τα μαλλιά (ποτέ μη λες ποτέ). Φαντάσου! Ηρεμία..Καλλιέργεια..Πςς (τρομάζω με τον εγωισμό μου ώρες ώρες..κάπου πάει κ κρύβεται). Η αλήθεια είναι ότι μοιραστήκαμε πολλά. Σχεδόν τα ίδια. Τί σχεδόν? Ακριβώς. Το ίδιο (..σκηνικό εννοώ). Και ενωθήκαμε εξίσου. Ε, όχι μαζί. Κάθε μία ξέχωρα (..με τη σειρά της). Μάλλον..πρώτα εγώ. Μετά αυτή. Μετά εγώ. Ή και ενδιάμεσα. Όχι. Δεν ξέρω, μπερδεύτηκα. Σιγά! Τώρα? Ποιος νοιάζεται? Όχι ότι δεν την πάω. Την πάω. Και μαγκιά της. Αλλά, μακριά από μένα. Συννενοηθήκαμε? Και ας κάνει ό,τι θέλει. Έτσι? Και τι της δίνω? Έναν κόσμο. Το άπειρο. Πλην τον χώρο μου. Και φυσικά τους γύρω μου. Έτσι είμαι. Χουβαρντού (..δεν ήμουν πάντα, αυτή μ’έκανε). Πάρτα όλα. Εκτός απ’ τα δικά μου. Αν τ’αγγίξεις, κάηκες. Θα μου πεις, και σ’άλλους τα δώσανε όλα και άφησαν απ’έξω ένα μήλο. Ε, τώρα.. ο χώρος μου θα γλιτώσει? Έτσι είναι. Έχεις δίκιο. Μαγκιά σου. Και πάλι. Αλλά δεν υπολόγισες : το μήλο ήταν μόνο του.Ενώ ο χώρος μου έχει εμένα προστάτη… (διαφημίσεις)

αποτίμηση

- Αγάπη μου, μ’αγαπάς? - μμμ - Και θα συνεχίσεις να μ’αγαπάς? - μμμ - Για πάντα? - μμμ - Αλήθεια? - μμμ - Ακόμα κι αν εγώ δε θα σ’αγαπώ? - μμμ - Μ’ακούς? - μμμ - Δε θες να με ρωτήσεις αν σ’αγαπώ κι εγώ? - μμμ - Αγάπη μου, θέλω να χωρίσουμε... - μμμ

καθρέφτης

Με τον Μικρό δεν ταιριάζαμε καθόλου. Σε τίποτα εννοώ. Και πουθενά. Μπορεί σε μία άλλη ζωή να ήμασταν το ιδανικό ζευγάρι. Μπορεί, λέω. Δεν ξέρω. Και ούτε θα μάθω ποτέ. Για την άλλη..(τη ζωή εννοώ). Ο Μικρός είναι φάτσα. Όχι σαν αυτούς που κυκλοφορούν γύρω μου. Φάτσα γλυκιά, για φίλημα. Απ’αυτές που θες να τις ζουλίξεις. Να τις βάλεις σ’ένα ποτήρι και να τις πιεις. Μπας και χορτάσεις. Δε θα σας πω άλλα, δε θα του κάνω διαφήμιση. Θα σας πω όμως για μένα. Για το τι έπαθα με τον Μικρό. Τον είδα στον ύπνο μου. Χτες. Δεν είχα τίποτα καλύτερο να κάνω, εξάλλου. Ήταν, λέει, σ’ένα εστιατόριο. Εγώ καθόμουν απέναντί του. Σε μια στιγμή προσπάθησα να του δώσω λίγο από το δικό μου φαγητό. Να δοκιμάσει. Αυτός τσατίστηκε. Πέταξε το πιρούνι με θόρυβο μέσα στο πιάτο του. Εγώ τρόμαξα. Όχι γι’αυτόν. Για τον ήχο που ακούστηκε. Και για το φαγητό που πετάχτηκε στο τραπέζι. Κατά λάθος..(πού πάνε και φυτρώνουν τα νεύρα στον άνθρωπο..) Πήρα μία πετσέτα. Καθάρισα το τραπέζι. Κρίμα. Φαινόταν νόστιμο. Στεναχωρέθηκα. Όχι γι’αυτόν. Για το φαγητό που πήγε άδικα. Και για τον κύριο από πίσω. Είχε γυρίσει και κοίταζε τον Μικρό. Λες να ήθελε να του πει κάτι ? Πάντως ο Μικρός δεν νοιάστηκε. Σήκωσε το ποτήρι. Ήπιε. Είχε πολλά να σκεφτεί. Στο φαγητό θα κολλούσε τώρα ? Εγώ δεν είχα τι να κάνω. Είχα ήδη χορτάσει. Ξύπνησα. Ήπια έναν καφέ και διάβασα τα πρωινά κουτσομπολιά : Το πιο σημαντικό πράγμα που μπορείς να προσφέρεις σε μία σχέση, είναι να γουστάρεις όσο γίνεται περισσότερο. Είμαι πολύ μακριά τελικά.