τα παιδιά μας παίζουν

Ο Γιωργάκης, όταν ήταν μικρός, είχε ένα πρόβλημα. Μπέρδευε τις λέξεις. Κ όχι μόνο αυτό. Τις αναμασούσε, τις μπουρδούκλωνε κ όσοι τον άκουγαν έβγαζαν λάθος συμπεράσματα. Το χειρότερο, μπέρδευε το κ με το χ. 'Με τι θ'ασχοληθείς Γιωργάκη, όταν μεγαλώσεις?' 'Με την πολλητυχή' 'Και με ποιο κόμμα, μωρό μου?' 'Με το Μπα Σοκ!'. Η ανατροφή που είχε από μικρός προμήνυε το τι θα ακολουθήσει. Ευτραφείς αμερικανίδες είχαν αναλάβει τη διαπαιδαγώγησή του.Τα αποτελέσματα ήταν αναμενόμενα. Όσο πρόβατα ήταν κ είναι οι αμερικανοί στις κάλπεις, τόσο προβάτινη λογική του μετέδιδαν. Ο Κωστάκης από την άλλη, όταν ήταν μικρός είχε πολλά προβλήματα. Το κυριότερο όμως από αυτά ήταν η ανορεξικιά Ελληνίδα νταντά του. Όλη μέρα δεν έτρωγε τίποτα. Κάθε φορά που πήγαινε στο λούνα παρκ κ συναναστρεφόταν με παππούδες κ παιδάκια έτρωγε ό,τι σαντουιτσάκι κ κουλουράκι έβρισκε μπροστά του. Ήταν ο φόβος κ ο τρόμος των άλλων παιδιών. Η διαπαιδαγώγησή του είχε ένα μόνο αποτέλεσμα : ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε, κι άντε μετά ας ξεχαστούμε! Μία παγωμένη μέρα του χειμώνα, τα δυο παιδιά, βρέθηκαν στο ίδιο πάρκο. Ο Γιωργάκης έχτιζε ένα φρούριο από τη μία άκρη ως την άλλη. Ο Κωστάκης μέσα σ'αυτό το φρούριο, έχτιζε ένα κάστρο. Η άμμος, όμως, ήταν λίγη. Τα δυο παιδιά από τη μία στιγμή στην άλλη βρέθηκαν να παλεύουν κ να μαλλιοτραβιούνται για ένα κουβαδάκι άμμο. Οι νταντάδες από μακριά, ούτε που παρατηρούσαν το τι συμβαίνει. Ο μόνος που βρέθηκε κοντά τους ήταν ένας ασπρόμαυρος σκύλος, που τον φώναζαν Χρόνο. Νομίζοντας πως παίζουν κάποιο παιχνίδι, άρχισε να χοροπηδάει μαζί τους, γκρεμίζοντας ταυτόχρονα κ το κάστρο κ το φρούριο. Ύστερα από χρόνια τα παιδιά μεγάλωσαν, ο σκύλος κάπου χάθηκε, το πάρκο άλλαξε. Το μόνο που παρέμεινε ίδιο ήταν το παιχνίδι.